Βιβλία 2013

1. Ο Χιονάνθρωπος - Jo Nesbø
Με μια λέξη εκπληκτικό! Απ' τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει, ευφάνταστο, καθηλωτικό, ανατρεπτικό. Ένας serial killer με σήμα κατατεθέν τον χιονάνθρωπο. Που μέχρι την ανακάλυψη του, αλλάζουμε τους χιονάνθρωπους "σαν τα πουκάμισα"...

2. Ξενοδοχείο Μπρούνι - Valerio Massimo Manfredi
Ένας διαφορετικός Manfredi! Αφήνει στην άκρη τα αρχαία μυστήρια, τις ανασκαφές και τις περιπέτειες, και μας διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας, της οικογένειας Μπρούνι, και την γεμάτη αντιξοότητες ζωή τους στην Ιταλική επαρχεία την περίοδο των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Καλή προσπάθεια, αλλά εγώ τον προτιμώ στα προαναφερθέντα αρχαία μυστήρια.

3. Το Τετράδιο της Μάγια - Isabele Allende
Το βιβλίο είναι όπως λέει και ο τίτλος του, τα απομνημονεύματα της Μάγια, μιας έφηβης που μετά τον θάνατο του πιο αγαπημένου της προσώπου, καταφεύγει στην μάστιγα των καιρών, τα ναρκωτικά. Ύποπτες παρέες, βία και εξαθλίωση συνθέτουν το νέο σκηνικό της ζωής της. Μέχρι την κάθαρση... Μια κάθαρση σε ένα μακρινό νησάκι της Χιλής. Σ' αυτή (όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) την ήρεμη γωνιά του κόσμου θα ξεκινήσει τη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής της : το ταξίδι στα βάθη της ψυχής της για να βρει τον εαυτό της. Παρ' όλο που η ιστορία δεν είναι εκ πρώτης όψεως τόσο ευχάριστη, το βιβλίο έχει τον τρόπο του και διαβάζεται πολύ ευχάριστα.

4. Solar - Ian Mc Ewan
Ένας πενηντάρης, εγωιστής , νομπελίστας επιστήμονας που έχει χάσει προ πολλού την όρεξη του για την επιστήμη και την έρευνα και οι περιπέτειες του... Ειλικρινά αν και έχει περάσει καιρός από τότε που διάβασα την "Εξιλέωση", δυσκολευόμουν να πιστέψω πως πρόκειται για τον ίδιο συγγραφέα. Τελείως διαφορετική θεματολογία, και από μια άποψη θα έλεγε κανείς και άλλη γραφή, με εριστική και σατιρική χροιά για τον επιστημονικό κόσμο.

5. Ο Κατάσκοπος του Θεού - Juan Gómez Jurado

Βατικανό, δολοφονίες, καρδινάλιοι, μυστικά και συνωμοσίες, συνθέτουν το σκηνικό αυτού του αστυνομικού μυθιστορήματος. Γρήγορο και ευφυές  εμπνέεται από τα σεξουαλικά σκάνδαλα που ταλανίζουν εδώ και χρόνια το Βατικανό και μπλέκει αριστοτεχνικά σε αυτά μια αστυνομική ιστορία με ένα serial killer.
6. Το Φονικό Φιλί - Mehmet Murat Somer 
Το ομολογώ με παρέσυρε το όμορφο, illustrasion εξώφυλλο, η χαμηλή τιμή και η υπόσχεση πως θα περιηγηθώ έστω και νοερά στην Πόλη (μιας και σε αυτήν εξελίσσεται η ιστορία). Εις μάτην όμως, το βιβλίο κατά την γνώμη μου θα μπορούσε να ήταν καλύτερο αν δεν αναλωνόταν στις συχνές και πλούσιες περιγραφές των σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων του ήρωα. Μην μπείτε στον κόπο κατά την ταπεινή μου άποψη.

7. Κάτω από το χιόνι - A. D. Miller

Ρωσία... έχω πει πολλές φορές πως από μόνη της αποτελεί το αγαπημένο μου μυθιστορηματικό σκηνικό. Τι είναι αυτό που τόσο με προσελκύει δεν έχω εξηγήσει ακόμα. Το βιβλίο μου άρεσε γιατί και ο ίδιος ο συγγραφέας κάνει μέσω του ήρωα του αυτή την ερώτηση. Παρουσιάζει τον ήρωα του ευάλωτο στην νοοτροπία της μετασιοβετικής Ρωσίας.    "Μια χώρα ηδονισμού και απελπισίας, διαφθοράς και αθωότητας, με μαγικές ντάτσες και χλιδάτα νυχτερινά κέντρα, όπου μυστικά -και πτώματα- αποκαλύπτονται μόνο όταν αρχίζει να λιώνει το χιόνι."
8. Ο Αιχμάλωτος του Ουρανού - Carlos Ruiz Zafón

Το τέταρτο βιβλίο του συγγραφέα που είχα την τύχη να διαβάσω, και λέω τύχη γιατί πραγματικά είναι τύχη να διαβάζεις τα βιβλία του. Η γραφή του ρέει αβίαστα και σε οδηγεί σε μια παραμυθένια, ονειρική Βαρκελώνη που μπλέκεται αριστοτεχνικά με τα άλλα δύο βιβλία της σειράς "Η Σκιά του Ανέμου" και "Το Παιχνίδι του Αγγέλου". Το συγκεκριμένο είναι πιο "ανάλαφρο" από τα δύο προηγούμενα με απολαυστικούς διαλόγους ανάμεσα στον κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου που είναι αυτή τη φορά ο Φερμίν Ρομέρο ντε Τόρες και στους υπόλοιπους παλιούς και νέους ήρωες των μυθιστορημάτων του. Το έχω πει και θα το ξαναπώ άλλη μια, όλα του τα βιβλία καλά αλλά για μένα το καλύτερο είναι... "Το Παιχνίδι του Αγγέλου"!
9. Ο Χορός του Γλάρου - Andrea Camilleri
Ούτε και εγώ θυμάμαι πια πόσα βιβλία του Σικελού συγγραφέα έχω διαβάσει, είναι cult για μένα, οι σπαρταριστοί διάλογοι μεταξύ του  επιθεωρητή Μονταλμπάνο και του Καταρέλλα είναι από τις πιο κωμικές στιγμές που μπορούν εύκολα να αποσπάσουν από τον αναγνώστη ένα χαμόγελο. Ο ήρωας του "ο Μονταλμπάνο" έχει μεταφερθεί πολλές φορές στην οθόνη... εκεί είναι όμως που ο συγγραφέας μας εμπαίζει έξυπνα και γράφει σχόλια μέσα στα ίδια του τα βιβλία, τύπου: "Πως τι με νοιάζει; Αν βρεθώ κατά τύχη πρόσωπο με πρόσωπο με τον ηθοποιό που ερμηνεύει εμένα... πως τον λένε... Ζινγκαρέλλι...". Εκ κατακλείδι, είναι μια καλογραμμένη αστυνομική ιστορία, σαν αυτές που μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας.
10. Ο Λύκος της Στέπας - Hermann Hesse
Ο λύκος της στέπας από δω, ο λύκος της στέπας από κει... Ένα βιβλίο που το άκουγα συχνά πυκνά γύρω μου, και που ήρθε ο καιρός να μου φύγει και εμένα η απορία και να το διαβάσω! Λοιπόν, δεν είναι εύκολο βιβλίο, ειδικά κάπου στην αρχή που ξεκινάει "Η πραγματεία για το Λύκο της Στέπας" εκεί είναι που πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος για να μη σου ξεφύγει ούτε γραμμή! Πολλά και βαθιά νοήματα, προτιμώ να μην τα σχολιάσω και αναλύσω περαιτέρω γιατί θαρρώ δεν επαρκούν οι γνώσεις και οι εμπειρίες μου για τη ζωή ώστε να το κάνω.
11. Κυνηγοί Κεφαλών -  Jo Nesbø
Το βιβλίο αυτό αν και δεν ακολουθεί την αστυνομική σειρά με πρωταγωνιστή τον διάσημο επιθεωρητή Χάρι Χόλε, είναι ένα ακόμα έξυπνο και καλοστημένο μυθιστόρημα για ένα κλέφτη περιωπής.
12. Απόρρητος φάκελος Κωνσταντινούπολη - Laurence O' Bryan
Αρκετά καλό, αλλά για να πω την αλήθεια έχω διαβάσει και καλύτερα... Δεν με έπεισε σαν υπόθεση, ούτε απήλαυσα τόσο τα σημεία με την δράση. Δεδομένου ότι χρησιμοποιεί για backgroud την Κωνσταντινούπολη, θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί και καλύτερα.
13. Όλοι φοβούνται τον Έρωτα - Μάρω Βαμβουνάκη
Όλοι τελικά φοβούνται τον έρωτα, έχει δίκιο η κυρία Βαμβουνάκη. Ολιγοσέλιδο και περιεκτικό σε ερωτήματα και νοήματα. Τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα φοβόμαστε από τις σχέσεις; Μπαίνει τόσο βαθιά στο θέμα που πραγματικά σε κάνει να αμφισβητείς και αυτά τα οποία πίστευες μέχρι τώρα για τον εαυτό σου. Φοβόμαστε να μην απορριφθούμε ή φοβόμαστε να δεθούμε... Ιδού το ερώτημα!
14. Ο Κοκκινολαίμης - Jo Nesbø
Το πρώτο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνιστή τον Χάρι Χόλε. Έκαναν λοιπόν τόσο πάταγο τα μετέπειτα πονήματα του Nesbø, που είπαν οι εκδότες να βγάλουν και τα προηγούμενα... Έτσι λοιπόν, κάνουμε ένα πισωγύρισμα και πάμε στην αρχή της ιστορίας του ήρωα! Ψάχνουμε για ένα πρώην αγωνιστή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που φαίνεται να έχει μείνει προσκολλημένος στο παρελθόν του πολέμου. Μέσα στο βιβλίο μαθαίνουμε πληροφορίες για ένα αρκετά επίκαιρο θέμα, το κίνημα των νεοναζί στην Νορβηγία την ψυχοσύνθεση και νοοτροπία τους. 
15. Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα - Mikhail Bulgakov
Ωραία, το διάβασα λοιπόν και τούτο το βιβλίο, αλλά νομίζω δεν είμαι σε θέση ούτε να το σχολιάσω, ούτε να το κρίνω! Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως "βγάζω το καπέλο" στο συγγραφέα, δεν είναι άλλωστε τυχαία η φήμη (του ίδιου και του έργου του). Είναι το πρώτο βιβλίο του που διάβασα, αλλά σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο...

Non vivo più senza te

In attesa

Έχω αρχίσει να κουράζομαι... αλλά συνεχίζω! Σφίγγω τα δόντια και κάνω υπομονή... (μπας και γίνει και για μένα ο ουρανός πιο γαλανός...)
Μέρα, με τη μέρα απογοητεύομαι όλο και περισσότερο από τους ανθρώπους!
Αδυνατώ να τους καταλάβω, αδυνατώ να παραδεχθώ πως υπάρχει τόση κακία και τόσος φθόνος.
Αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται, ακόμα και όταν όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά, μέσα σε μια μέρα, μέσα σε μια ώρα να γυρίζει ο κόσμος σου ανάποδα.
Φταίω εγώ ίσως, που εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, που ελπίζω σε αυτούς...
Δεν θέλω να γίνομαι απαισιόδοξη και αχάριστη, δεν έχω λόγο. Μερικές αναποδιές δεν πρέπει να με καταβάλουν.
Είμαι πρόθυμη να κάνω θυσίες, έχω κάνει και κάνω καθημερινά.
Δεν ζητάω πολλά, μόνο αυτές μου οι θυσίες να πιάνουν τόπο, να νιώθω πως υπάρχουν άνθρωποι που τις εκτιμούν.
Ο Δεκέμβρης μπήκε ομολογουμένως πολύ επεισοδιακά, εύχομαι πως από δω και πέρα μόνο ευχάριστες εκπλήξεις μου επιφυλάσσει...

10 anni fa...

2003 - 2013

Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια! 10 χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο.

(Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω γι' αυτό, αλλά τελευταία νιώθω πως δεν μπορώ τόσο εύκολα να διαχειριστώ τον ελεύθερο μου χρόνο... Είναι συνήθως τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω, και ο ελεύθερος χρόνος κάθε μέρα συρρικνώνεται, ώστε τελικά καταλήγω να γράφω αυτά που σκέφτομαι με μια καθυστέρηση... Αλλά δε βαριέσαι, κάλλιο αργά παρά ποτέ!)

Πέρασαν λοιπόν 10 χρόνια... Θα μου επιτρέψετε κάπου εδώ να χρησιμοποιήσω την παρακάτω κλισέ φράση: "Κύλησαν γρήγορα τα χρόνια, σαν το νερό". Ναι, είναι αλήθεια, κύλησαν γρήγορα, αλλά όχι χωρίς να το καταλάβω... Τα κατάλαβα ένα προς ένα και μάλιστα πολύ καλά. Κάθε χρόνος από την περασμένη δεκαετία, μου άφησε το στίγμα του, μου έμαθε κάτι, με έκανε κατιτίς πιο σοφή! 

Μπορώ να πω, πως είμαι σχεδόν ένας άλλος άνθρωπος... Τότε ήμουν μόλις 17 και τώρα 27!

Τότε δεν ήξερα που παν τα τέσσερα, και εξακολουθώ να μη ξέρω... Σίγουρα έχω μάθει πέντε πράγματα παραπάνω, αλλά ακόμα μαθαίνω, μαθαίνω καθημερινώς και αδιαλείπτως, από τα πιο βασικά μέχρι τα πιο επουσιώδη.

Μέσα σε αυτή τη δεκαετία λοιπόν, ξεκίνησα και τελείωσα το Πανεπιστήμιο, έμαθα 2 ακόμα ξένες γλώσσες, έμαθα να οδηγάω (και το ξέχασα κιόλας), πήγα καμιά δεκαπενταριά ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας, άλλαξα 3-4 δουλειές, ερωτεύτηκα και ξ-ερωτεύτηκα, έκανα καινούριους φίλους, αλλά έχασα και κάποιους παλιούς.

Κάνοντας λοιπόν αυτή τη μικρή αναδρομή σε αυτά τα χρόνια, πιστεύω πως είναι καιρός να πάψω να θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω... Γιατί να το θέλω άλλωστε; Ο χρόνος πέρασε και νομίζω πως στάθηκε γενναιόδωρος απέναντι μου! Τελικά, αυτό είναι που πραγματικά μετράει. 
Καλά τα περασμένα, αλλά τα καλύτερα πιστεύω πως δεν τα έχω ζήσει ακόμα...

"La Grande Bellezza"

Κατηφορίζω βιαστικά την Φιλικής Εταιρείας... Όχι αυτή στη γειτονία μου, την άλλη στο κέντρο, αυτή που σαν σε παράθυρο βλέπει απευθείας στο Λευκό Πύργο. Μόλις τελείωσε το σινεμά, ωραία ταινία για ακόμα μια φορά, με ταξίδεψε στους δρόμους και τις πλατείες της Ρώμης. 
Αλλά ας αφήσουμε καλύτερα τη Ρώμη, φοβάμαι πως αν την πιάσω θα ξημερωθούμε... Ας μιλήσουμε για την δικιά μας, την Θεσσαλονίκη. 
Βρέχει σήμερα, για δες καιρό που διάλεξαν να κάνουν τα εγκαίνια της νέας - παλιάς παραλίας! Δε πειράζει, ίσως και να έχουν δίκιο τελικά, η πόλη έχει κάτι μαγικό όταν βρέχει...
Θα θελα να ήμασταν μαζί, να κατηφορίζουμε αγκαζέ την Φιλικής Εταιρείας. Να μοιραζόμασταν την ίδια ομπρέλα. Να βλέπαμε στο βάθος το Λευκό Πύργο, γυαλιστερό από τη βροχή.
Ίσως νιώθει συνεχώς προδομένη η Θεσσαλονίκη μου, που θαυμάζω άλλες πόλεις. Και προσπαθεί να με πείσει, είναι σα να μου λέει κατηφορίζοντας την οδό "κοίτα, και εγώ είμαι όμορφη, και εγώ αξίζω την προσοχή σου". Και έχει δίκιο, το βλέπω τώρα, η αίσθηση είναι τόσο ξεχωριστή, που νιώθω μια παράξενη μακαριότητα. 
Με γεια τη νέα μας παραλία λοιπόν, με γεια τον χειμώνα που μόλις μπήκε...

Blue Suede Shoes

Ωραίο αυτό το τραγουδάκι του Elvis... Αδυναμίες είναι αυτές, και ο "βασιλιάς" αποτελεί μια από αυτές!
Στην προκειμένη περίπτωση δεν θέλω να μιλήσω όμως για τον "βασιλιά" (το έχω ήδη κάνει στο παρελθόν), αλλά για τα "Blue Suede Shoes", και όχι απαραίτητα για τα blue suede αλλά γενικά για τα shoes!
Μόνο σε μένα συμβαίνει λοιπόν να παρατηρώ τα παπούτσια των ανθρώπων...; Μόνο εγώ είμαι αυτή που από αυτά βγάζω κάποια (ασφαλή ή όχι, δεν ξέρω) συμπεράσματα για τον χαρακτήρα του ανθρώπου που τα φέρει... 
Δεν ξέρω γιατί και πως, αλλά το σίγουρο είναι πως σε μένα τα παπούτσια "μιλάνε". Όχι, δεν είμαι ψυχοπαθής που ξαφνικά βλέπω παπούτσια να μου ανοίγουν συζήτηση, απλά εννοώ πως σαν άνθρωπος δίνω αρκετή έως πολύ σημασία στα παπούτσια των ανθρώπων. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως εγώ φορώ τα καλύτερα, πιο μοδάτα και ομορφότερα παπούτσια.
Δεν κυκλοφορώ λοιπόν με Louboutin (και να το ήθελα, δεν το επιτρέπει η τσέπη μου)...
Αλλά να, ειδικά όταν πρόκειται για άτομα του αντίθετου φύλου, που είμαι ακόμα στη φάση της απλής γνωριμίας μαζί τους, προσέχω τα παπούτσια! Καλά, προσέχω φυσικά και όλα τα υπόλοιπα, όμως δίνω μια μικρή έμφαση στα παπούτσια. 
Όχι, πείτε μου άδικο έχω, ένα όμορφο (και λέγοντας όμορφο δεν εννοώ κάτι εξεζητημένο) παπούτσι δεν δίνει καλή εντύπωση για έναν άντρα;
Τέλος πάντων, ελπίζω να μην κούρασα με την παπουτσολογία, αλλά νομίζω δεν είμαι η μόνη που το παρατηρώ αυτό, με ένα απλό googlάρισμα βρήκα πάμπολλες αναφορές επί του θέματος...
Τι λένε τα παπούτσια σου για σένα...
για άνδρες
για γυναίκες
'Τα παπούτσια των άλλων " φωτογραφικό πρότζεκτ της Lifo

Και για να μη μείνει μόνο στον τίτλο...

Πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή

"Όποιος καεί απ' το χυλό φυσάει και το γιαούρτι"... ή μήπως "Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη";
Τι με έπιασε πάλι και έπιασα τις παροιμίες θα μου πείτε...
Τι μπορώ να κάνω όμως όταν αυτές ταιριάζουν "γάντι" στις καταστάσεις που βιώνω.
Και ναι στην δική μου περίπτωση ισχύει το πρώτο, ενώ στην δική σου νομίζω ισχύει το δεύτερο.
Είναι πραγματικά κρίμα, να γνωρίζεις ανθρώπους ξεχωριστούς, με καλοσύνη, με ειλικρίνεια και με ένα σωρό άλλα προτερήματα... Που όμως δεν ταιριάζεις! Που σαν άνθρωπος, σαν νοοτροπία, σαν τρόπο ζωής "δεν κολλάς"... Που ενώ τους θαυμάζεις δεν μπορείς να τους "ανεχτείς".
Το χειρότερο απ' όλα είναι να βλέπεις κάτι στραβό, κάτι λάθος και να μη μπορείς να το διορθώσεις...
Είτε γιατί δεν έχεις τις δυνάμεις, είτε γιατί δεν έχεις την όρεξη. Τι εννοώ πάλι... Για να το πιάσω αλλιώς μπας και μπορέσω να γίνω περισσότερο αντιληπτή.
Το ιδεατό είναι αυτό που γράφει ο ποιητής "Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή." Το θέμα είναι από μόνοι μας να βλέπουμε αν πήραμε λάθος τη ζωή, και κάποια στιγμή να παίρνουμε την μεγάλη απόφαση και να την αλλάζουμε την ριμάδα! Πριν είναι πολύ αργά, πριν φτάσουμε στα γεράματα και αρχίσουμε να μουτζώνουμε τον εαυτό μας για όλες τις ευκαιρίες που χάσαμε, για όλες τις όμορφες στιγμές που αφήσαμε να μας γλιστρήσουν από τα χέρια, για όλες τις φορές που είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε... και δεν το κάναμε!
Και ο νοών νοείτω.

My Barcelona

Βαρκελώνη μέρος δεύτερο!

Ronda General Mitre

Mariposa

The view from Maremagnum

The view from Columbus Monument

The view from Columbus Monument

Plaça del Portal de la Pau

The view from mountain Montjuïc

The view from mountain Montjuïc

The view from Poble Espanyol

Poble Espanyol

Poble Espanyol

Poble Espanyol

Mercat de La Boqueria, La Rambla

Vamos a la playa... Barceloneta

Barceloneta

Η Βαρκελώνη του Gaudí

Ξεκινάμε με Gaudí, νομίζω είναι περιττό να γράψω πληροφορίες για τον ιδιοφυή και μεγάλο Ισπανό αρχιτέκτονα, καθότι πολύ ή λίγο γνωστός σε όλους...
Θα αφήσω καλύτερα τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους, αν και νομίζω δεν μπορούν να χωρέσουν όλα τα θαυμαστά του έργα!
Εγώ παραθέτω ένα μικρό δείγμα των όσων είδα και θαύμασα...

Sagrada Familia

The masterpiece of Gaudí

Parc Güell

The entrance of Parc Güell

Parc Güell

Parc Güell

Parc Güell

Casa Milà "La Pedrera"

Casa Milà "La Pedrera"

Casa Milà "La Pedrera"

Casa Milà "La Pedrera"

Casa Batlló

Mis Vacaciones en Barcelona

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πραγματοποίησα το πατροπαράδοτο ταξιδάκι μου στο εξωτερικό.

Φέτος λόγω διαφόρων γεγονότων ένιωθα να το χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ... Γιατί κακά τα ψέματα, τα ταξίδια μας ανανεώνουν, μας γεμίζουν εικόνες, και δυνάμεις να συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας... Για ένα μικρό χρονικό διάστημα ξεφεύγουμε από τα συνηθισμένα, και γινόμαστε πολίτες μιας άλλης πόλης, χώρας, γινόμαστε πολίτες του "κόσμου". 

Τι κακό και αυτό, να θέλω να γράψω κάτι και πάντα να καταλήγω σε (αμπελό)φιλοσοφίες.

Τέλος πάντων... Στο δια ταύτα, φέτος μετά από διάφορα εμπόδια και δυσκολίες, επισκέφθηκα την Ισπανία και συγκεκριμένα την Βαρκελώνη!

Δεν υπάρχει καλύτερο, από το να περιμένεις 5 από τα μέρη που θα επισκεφτείς και να σου δίνουν 10! Και τι 10... το 10 το καλό! Έτσι και η Βαρκελώνη αν και είχα ακούσει και διαβάσει πολλά πριν την επισκεφθώ όταν τελικά το έκανα με κατέπληξε!

Μόνο τον Gaudi να σκεφτεί κανείς και τα αρχιτεκτονικά του αριστουργήματα φτάνει και περισσεύει για να πεις πως αξίζει τον κόπο. 

Τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχεια, (αν και εγώ μάλλον το αντίθετο με όλη αυτή την πολυλογία πρεσβεύω).

Ακολουθεί ως είθισται φωτογραφική αναδρομή - ξενάγηση.

Και αν τυχόν πέσετε τυχαία σε τούτη εδώ την ανάρτηση και το σκέφτεστε ακόμα, σας το λέω χωρίς περιστροφές... μην το σκέφτεστε άλλο βουρ για Βαρκελώνη!

Οι τρεις αλήθειες

Και να που μόλις ολοκλήρωσα την προηγούμενη ανάρτηση, πετυχαίνω τυχαία κάπου στο διαδίκτυο τις παρακάτω τρεις αλήθειες σύμφωνα με τον Χόρχε Μπουκάι. Και ξαφνικά νιώθω πως γράφτηκαν θαρρείς για να επιβεβαιώσουν τα γραφόμενα μου.

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.

Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.

Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.

Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.

Δεν είναι όπως ήταν.

Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.

Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.

Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.

Είμαι αυτός που είμαι.

Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.

Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.

Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.

Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.

Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισιόδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.)

Τρίτη αλήθεια

Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.

Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.

Το να μάθει κανείς να ζει σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.

(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).

Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει "όχι" αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνονται ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.

Πηγή: olympia.gr

Στο ντιβάνι

Τι περνάει ο σημερινός άνθρωπος...
Τι περνάμε όλοι μας, άλλοι περισσότερα, άλλοι λιγότερα, άλλοι ευκολότερα και άλλοι δυσκολότερα.
Το θέμα είναι πως το αντιμετωπίζει ο καθένας και τι επιπτώσεις έχουν όλα αυτά στον ψυχισμό και την ψυχολογία του.
Μεγάλη επιστήμη τελικά η ψυχολογία. Και τώρα που το καλοσκέφτομαι ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους μας αν περνούσαμε από το ντιβάνι του ψυχαναλυτή - ψυχοθεραπευτή - ψυχολόγου. Η αλήθεια είναι πως λίγο τα μπερδεύω αυτά μεταξύ τους.
Ένας άνθρωπος, που ναι μπορεί να μην είναι θεός για να μας λύσει όλα μας τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον με τις κατάλληλες σπουδές και εμπειρία μπορεί να μας δώσει τις σωστές συμβουλές ώστε να βελτιώσουμε τη ζωή μας.
Με τα γραφόμενα μου θα σας φαίνεται πως εγώ προσωπικά έχω επισκεφθεί κάποιον ειδικό... Η αλήθεια είναι πως όχι, προς το παρόν τουλάχιστον δεν νιώθω να τον χρειάζομαι! Χωρίς να σημαίνει πως θεωρώ τον εαυτό "τέλειο", άλλωστε είμαι της άποψης πως όλοι λίγο ή πολύ έχουμε τα "θεματάκια" μας.
Για αυτά τα θεματάκια λοιπόν του καθενός που τα συναντάμε συχνά πυκνά γύρω μας πόσο αρμόδιοι και κατάλληλοι είμαστε να τα διαχειριστούμε και να τα διορθώσουμε;
Ιδού η απορία! Και ποιοι είμαστε εμείς στην τελική για να μπορέσουμε ορθώς να κρίνουμε πως όντως υπάρχει πρόβλημα... Και ποιος δεν μας λέει εμάς πως εμείς δεν έχουμε το πρόβλημα;
Ξέρω ίσως βούτηξα στα βαθιά σήμερα, και μπορεί κάποιοι να μη καταλαβαίνουν το νόημα όλης αυτής της λογοδιάρροιας.
Απλά διαπιστώνω, για να το πω με πιο απλά λόγια, πως συχνά χρειάζεται να κάνουμε τον ψυχαναλυτή των άλλων... Για πόσο; Για ποιον λόγο; Και τι δύναμη χρειάζεται να προσπαθείς να βοηθήσεις τον άλλον όταν δεν έχεις λύσει καλά καλά τα δικά σου προβλήματα;

Υ.Γ. Αυτά παθαίνει κανείς όταν διαβάζει Μπουκάι και Βαμβουνάκη...

Όλοι έχουμε ανάγκη το όνειρο...

Πέρασε τόσος καιρός, χωρίς μια λέξη, μια φωτογραφία, ένα απόφθεγμα ζωής...

Χάθηκα, ήμουν αλλού, έχουν αλλάξει πολλά από την τελευταία φορά που έγραψα. Έτσι είναι ζωή, το έχω πάρει απόφαση πια! Μια με τα πάνω της, μια με τα κάτω της... Τότε ήμουν ψηλά, πετούσα, έκανα όνειρα. Κάποια στιγμή προσγειώθηκα, απότομα ίσως, αλλά αναπόφευκτα, στη γη θα κατέληγα απ' τη στιγμή που δεν είχα δυνατές και σταθερές φτερούγες. Τώρα είμαι κάπου στο ενδιάμεσο, όπως ήμουν πάντα άλλωστε. Μ' αρέσει να είμαι ρεαλίστρια, να πατάω σε στέρεες βάσεις και να νιώθω τη σιγουριά της γης κάτω από τα πόδια μου... Αλλά, άνθρωπος είμαι, μ' αρέσει όμως κάπου κάπου να αφήνω τα γήινα και να ονειροπολώ, να ίπταμαι... Όχι για πολύ, για λίγο σας διαβεβαιώ, έτσι για να ξεχαστώ λίγο. Η πραγματικότητα είναι δύσκολη, είναι σκληρή, είναι φορές που σε πνίγει. Χρειάζεσαι ένα διάλειμμα, όλοι το χρειαζόμαστε, να αναπνεύσεις καθάριο αέρα, όλοι έχουμε ανάγκη το όνειρο...

я удачная

Ο καλός Θεός πρέπει να μ' αγαπάει πολύ για να στείλει εσένα στον δρόμο μου...
Ξέρω, ίσως είναι πολύ νωρίς για να πω κάτι τέτοιο, αλλά πραγματικά νιώθω πολύ τυχερή που σε γνώρισα.
Είναι λίγος ο χρόνος που γνωριζόμαστε, αλλά ήδη νιώθω τέτοια χαρά και αγαλλίαση που επιτέλους σε βρήκα. Εσένα έψαχνα...
Έναν άνθρωπο τρυφερό, αγνό και καλόκαρδο! 
Σε ξέρω τόσο λίγο, αλλά η διαίσθηση μου, και όλο μου το είναι φωνάζει προχώρα!!! 
Σε ξέρω τόσο λίγο, αλλά ήδη σε εμπιστεύομαι... 
Σε ξέρω τόσο λίγο και όμως νιώθω σαν να σε ξέρω καιρό!
Όχι, ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος το ξέρω... 
Αλλά πιστεύω ακόμα στους ανθρώπους! Θέλω να πιστεύω σε αυτούς, γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, υπάρχουν ακόμα πλάσματα εκεί έξω που έχουν στην καρδιά τους αγάπη και καλοσύνη! 
Νιώθω, πιστεύω, ελπίζω πως ένας από αυτούς (τους λίγους) είσαι και εσύ.

"Δεύτερη Ζωή δεν έχει..."

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. 

Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. 
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης (1911 - 1996)

Ό,τι πιο όμορφο διάβασα τον τελευταίο καιρό... Δεν μπορούσα να κρατηθώ, δεν μπορούσα να μη το μοιραστώ, λόγια σαν και αυτά πρέπει να τα αποστηθίζουμε.

Κωνσταντινούπολη

Αχ, αυτή η Πόλη! Πόσες φορές ήταν να πάω και τελικά δεν πήγα...  Να, όμως που τελικά μου δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία και την επισκέφθηκα την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Οι εντυπώσεις μου; Οι καλύτερες, κατ' αρχήν γιατί περίμενα μια Πόλη λιγότερο σύγχρονη με κατοίκους αδαείς και κουτοπόνηρους. Αλλά βρήκα μια Πόλη σύγχρονη, πολύ πιο μπροστά από μας σε πολλούς τομείς αλλά ιδιαίτερα στο θέμα  τ ο υ ρ ι σ μ ό ς! Οι Τούρκοι όλοι ευγενικότατοι και πολύ εξυπηρετικοί. Τα μνημεία, ας μη μιλήσω καλύτερα... Και τα φαγητά... τι μπορώ να πω για τα φαγητά και τα γλυκά τους; Μια βόλτα στην οδό İstiklâl θα σας πείσει πως πρόκειται για γαστριμαργικό παράδεισο!
Ακολουθεί ως είθισται, φωτογραφικό αφιέρωμα.

Road next to Chora Church

Mosaic in Church of the Holy Saviour in Chora

Sultanahmet Camii (Blue Mosque)

Αγία Σοφία (Ayasofya) interior

Clownfish in Turkuazoo Aquarium

Saray Muhallebicisi, İstiklâl Caddesi

Grand Bazaar (Kapalıçarşı) interior

Grand Bazaar (Kapalıçarşı) interior 2

Dolmabahçe Palace (Dolmabahçe Sarayı)

Bosphorus Bridge (Boğaziçi Köprüsü)

Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως 
(Fener Rum Ortodoks Patrikhanesi)

Panoramic view of the city from Pierre Loti Hill

Τα σταράκια που μισούσες...

Ε και...; Εσύ μπορεί να τα μισούσες εγώ όμως τα αγαπώ! Είναι από τα πιο πολυφορεμένα μου παπούτσια, δυσκολεύτηκα να τα βρω στο χρώμα και στο νούμερο μου! Περιμένω πως και πως να φτιάξει λίγο ο καιρός για να μπορώ να τα φορέσω πιο άνετα.
Και όχι, δεν τα φοράνε μόνο έφηβοι, αλλά και όλοι οι έφηβοι στην ψυχή και στο πνεύμα! Θέλω να πιστεύω πως είμαι, και θα είμαι πάντα μια τέτοια έφηβη!
Τα σταράκια που μισούσες είναι κάτι σαν φιλοσοφία, που αν δεν είσαι μυημένος δεν μπορείς να καταλάβεις...

Και για του λόγου το αληθές...

Οίνο-πνεύματα...

Όχι δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο, έχω τα πάντα! Έχω ανθρώπους που με αγαπούν και με εκτιμούν, με θέλουν για αυτό που είμαι και όχι για αυτό που μπορώ να γίνω... Γιατί είμαι μια χαρά έτσι όπως είμαι και δεν χρειάζεται να αλλάξω τίποτα! Γιατί έχω προσωπικότητα και χαρακτήρα, και ναι μπορεί να μιλάει το κρασί που ήπια σε ένα μπαράκι στην Π.Π. Γερμανού, αλλά όλα τα παραπάνω είναι αλήθεια και όχι θολωμένες σκέψεις ενός ανυπότακτου μυαλού... "Ανυπότακτο μυαλό"! Μα πως το σκέφτηκα; Μ' αρέσει όταν έχω τέτοιες ποιητικές εμπνεύσεις! Ελπίζω βέβαια, να έχω το θάρρος το επόμενο πρωί να τις δημοσιεύσω και να μη μείνουν αποθηκευμένες στα πρόχειρα μηνύματα του κινητού μου. Δεν ξέρω αν το έχω ξαναπεί, αλλά έτσι κάνω εγώ, ότι βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, σπεύδω να το αποθηκεύσω στο κινητό μου... είναι πιο εύκολο έτσι, άλλωστε δεν έχω πάντα πρόχειρο χαρτί και μολύβι.
Σ' αφήνω, νύσταξα λιγάκι...

Knowing Life

Πηγή: Lifo.gr

Ονειρεύτηκα την Αφρική

Χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο... Ένα όνειρο παράξενο, αλλά και ωραίο συνάμα! Είχα πάει ταξίδι σε ένα μακρινό προορισμό κάπου στην Αφρική... Όχι με την συνηθισμένη αφρικανική εικόνα με τη ζούγκλα, τις σαβάνες και τα άγρια θηρία, αλλά σε μια μεγάλη παραλιακή πόλη. Έμενα σε ένα ψηλό πανοραμικό ξενοδοχείο λίγο έξω από την πόλη, και είχα εκπληκτική θέα προς σε αυτήν. Η εποχή έμοιαζε να είναι περασμένων δεκαετιών καθώς η εικόνα ήταν σαν τις παλιές φθαρμένες ταινίες... Δεν υπήρχε τίποτα καινούριο, ακόμα και η διακόσμηση του δωματίου (που παρ' όλο που πρόκειται για όνειρο λογικά θα έπρεπε να είχα ξεχάσει) ήταν παλιά.
Ο καιρός ήταν καλός και καθόμουν στο μπαλκόνι, δεν θυμάμαι κανένα άλλο πρόσωπο, αν και είμαι σίγουρη πως δεν ήμουν μόνη μου. Ήταν σούρουπο και καθόμουν ατενίζοντας τα χρώματα της πόλης που άλλαζαν, που από πορτοκαλιά και ροζ σιγά σιγά σκούραιναν και "ντύνονταν" την νύχτα.
Η αίσθηση αυτού του ονείρου μου άφησε μια γλυκιά ανάμνηση... Ήταν σαν να βρισκόμουν σε ένα άχρονο περιβάλλον, χωρίς κάτι ιδιαίτερο να με απασχολεί, χωρίς έγνοιες και προβλήματα. Ήταν σαν να ήμουν μια άλλη... Πιο μοιραία και ανάλαφρη, που απολάμβανε την στιγμή, και χαιρόταν τόσο που τελικά μπόρεσε να κάνει αυτό το ταξίδι...
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως ενώ αγαπώ τόσο τα ταξίδια και συνέχεια κάνω σχέδια για προορισμούς κοντινούς και μακρινούς... ποτέ δεν έχω σκεφτεί να πάω στην Αφρική (πέρα ίσως από την Αίγυπτο)!
Μετά από αυτό, ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτώ...

Αποφθέγματα #35

• Η αγάπη αναζητά πάντα έναν τρόπο. Η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία.
• Η φιλαργυρία και η φιλομάθεια έχουν κάτι κοινό. Όσο περισσότερα αποταμιεύουν, τόσο λιγότερα νομίζουν ότι κατέχουν. -Leo Tolstoy-
• Είναι δύσκολο να πολεμά κανείς την καρδιά του γιατί αυτό που θέλει, το αγοράζει με ψυχή. -Ηράκλειτος-
• Ανάμεσα σε ένα σκεπτόμενο άνθρωπο και σ' ένα πολυμαθή, υπάρχει η ίδια διαφορά που έχει ένα βιβλίο με ένα πίνακα περιεχομένων. -Ζαν Μπατίστ Σαμύ-
• Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν συνέχεια, μέχρι την στιγμή που θα βρουν κάτι να πουν. -Σάσα Γκιτρυ-

Το χταποδάκι της κυρά Μάλαμας

Δεν θα χαρακτήριζα ποτέ τον εαυτό μου ως κοιλιόδουλη... παρ' όλα αυτά εκτιμώ και αγαπώ την καλή κουζίνα. Υπάρχουν φαγητά που με κάνουν να ξερογλείφομαι και να ανυπομονώ να τα δοκιμάσω...
Ένα από αυτά είναι "Το χταποδάκι της κυρά Μάλαμας"...
Ένα πεντανόστιμο χταποδάκι στιφάδο που κάθε φορά που το τρώω με κάνει να ξεχνάω όλα τα υπόλοιπα και να επικεντρώνομαι στην θεσπέσια γεύση του. Η κυρά Μάλαμα είναι η κουμπάρα και γειτόνισσα μας, που έχω το φοβερό προνόμιο να μένει στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας μας.
Η κυρά Μάλαμα είναι "μάλαμα" στην κουζίνα και όλα της τα φαγητά από μια απλή μακαρονάδα μέχρι το αγαπημένο μου χταποδάκι είναι απολαυστικότατα! Δεν ξέρω τι κάνει, και πως τα καταφέρνει...;
Κάποια στιγμή πρέπει να μάθω την συνταγή... Αν και δεν έχω ιδιαίτερη έφεση στην κουζίνα, νομίζω θα ήταν μεγάλο αβαντάζ να ξέρω να μαγειρεύω κάτι τόσο νόστιμο.

Σας αφήνω να ξερογλείφεστε και πάω να απολαύσω το χταποδάκι μου...

Την ημέρα που ξαναβρήκα την ομπρέλα μου

Τι σημασία θα μου πείτε έχει μια ομπρέλα...; Και τι σημαντικό μπορεί να έγινε εκείνη την ημέρα που την καθιστά αξιομνημόνευτη...;
Κι όμως, είναι μια ομπρέλα που "αγαπώ", όσο μπορεί κανείς να "αγαπήσει" ένα αντικείμενο. Με αυτήν περπάτησα δρόμους βροχερούς και μελαγχολικούς, ταξίδεψα σε μέρη κοντινά και κάπως πιο μακρινά. Και να που μια μέρα αρκετά επεισοδιακή την ξέχασα σε ένα κατάστημα...
Την είχα ξεγραμμένη, είχα αποφασίσει ότι μια άλλη θα έπαιρνε την θέση της... να που όμως κατάφερα να την ξαναβρώ! Με μια υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε να διαβένουμε για αρκετό καιρό ακόμη τους βροχερούς δρόμους, τους κοντινούς και τους κάπως πιο μακρινούς.
Αυτό το μικρό χαρμόσυνο γεγονός ήταν σαν ένα γλυκό κερασάκι στην κατά τα άλλα πικρή και άσχημη τούρτα μου. Την ημέρα που ξαναβρήκα την ομπρέλα μου, συνέβησαν και διάφορα άλλα, όχι και τόσο ευχάριστα που προσπαθώ να ξεχάσω, να τα αφήσω πίσω μου και να προχωρήσω.
Όχι, δεν παραπονιέμαι... θέλω να πιστεύω πως "όλα για κάποιο λόγο γίνονται" και πως και αυτά ήταν μέρος αυτής της νομοτέλειας. Καλύτερα να μη προσπαθήσω να μάθω τον λόγο, ίσως είναι νωρίς για κάτι τέτοιο, ο χρόνος θα δείξει...
Ακόμα δεν γνωρίζω τίποτα. Ακόμα έχω πολλά να μάθω... και το πιο πιθανό είναι να πεθάνω ξέροντας ελάχιστα. Κάθε μέρα της ζωής μου μαθαίνω και κάτι καινούριο, άλλοτε μικρό και άλλοτε μεγάλο. Την ημέρα που ξαναβρήκα την ομπρέλα μου νιώθω πως έμαθα κάτι μεγάλο... 

5 Χρόνια Urban Fish!

Καλή Χρονιά! Χρόνια πολλά και καλά σε όλους...

Σαν σήμερα πριν ακριβώς 5 χρόνια είχα την έμπνευση να δημιουργήσω αυτό εδώ το ιστολόγιο!

Μισή δεκαετία πέρασε σαν νερό κι όμως αυτό εξακολουθεί να υπάρχει και να με συντροφεύει.

Να μοιράζομαι σκέψεις, ιδέες, προβληματισμούς, μουσικές, φωτογραφίες, άρθρα και αφιερώματα...

Στο ξεκίνημα όπως γίνεται συνήθως υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός και όρεξη, οι αναρτήσεις ήταν σχεδόν καθημερινές, στην πορεία ο έντονος αυτός ενθουσιασμός καταλάγιασε κάπως και μοιραζόμουν μόνο όταν είχα ανάγκη να το κάνω και όταν ένιωθα πως το έχω παραμελήσει πολύ.

Είναι πλέον κομμάτι του εαυτού μου, γιατί πολύ συχνά μέσα στην καθημερινότητα μου υπάρχουν στιγμές που τις κρατάω στην μνήμη μου (αν και τελευταία αρχίζει να με προδίδει) με απώτερο σκοπό με την πρώτη ευκαιρία να τις καταγράψω εδώ και να τις μοιραστώ...

Την ανάγκη να γράφω την είχα από μικρή, στην εφηβεία εντάθηκε με αποκορύφωμα τα φοιτητικά χρόνια. Είναι σαν ένα γαργαλητό που δεν σ' αφήνει να ησυχάσεις.

Θα ευχόμουν βέβαια αυτό το "γαργαλητό" να ήταν λίγο πιο δημιουργικό και ίσως με λίγο ταλέντο και να μπορούσα να το εξωτερικεύω γράφοντας βιβλία! Αλλά δυστυχώς δεν νομίζω πως έχω αυτή τη δυνατότητα, βεβαία ποτέ δεν ξέρεις... τόσοι και τόσοι συγγραφείς ξεκίνησαν το συγγραφικό τους έργο σε μεγάλη ηλικία.

Λοιπόν σήμερα κλείνουμε τα πέντε, πρέπει κάπως να το γιορτάσουμε...

Είχα σκοπό να ετοιμάσω κάτι πιο grande με αφιερώματα και όλα τα συναφή, αλλά να που ο χρόνος δεν μου το επέτρεψε.

Δεν πειράζει όμως, μπορώ να κάνω μια σύντομη ανασκόπηση:

Ξεκινώντας από το 2008 ανέβασα συνολικά 422 αναρτήσεις και είχα περίπου 18.685 συνολικά επισκέψεις.

Οι 5 πιο δημοφιλείς αναρτήσεις μου ήταν:

1. Το αφιέρωμα μου στον Joan Miró (~1610 προβολές)
2. Splish Splash μεγάλη πέραση οι Καβουρότρυπες που γράφω στην λεζάντα της εικόνας (~1300 προβολές)
3. Made in Italy, 3 μέρες ψάξιμο βγήκαν σε καλό (~950 προβολές)
4. Ο Μικρός Πρίγκιπας, είναι αγαπητός πως να το κάνουμε... (~700 προβολές)
5. Κλειστό λόγω παρατεταμένων διακοπών, που τέτοια τύχη τώρα... (~310 προβολές)

Οι επισκέπτες μου σύμφωνα με τα στατιστικά ήταν κυρίως από:

1. Ελλάδα 
2. Γερμανία!
3. Καναδά
4. ΗΠΑ
5. Ρωσία

Ο κανόνας των blogs λέει πως για να σε σχολιάσουν πρέπει να σχολιάσεις. Πράγμα που δεν έκανα γι΄αυτό και από σχόλια είμαστε λακωνικοί...

Οι πιο σχολιασμένες αναρτήσεις μου ήταν:

1. Δράμα, όχι η κατάσταση αλλά η πόλη (12 σχόλια)
2. Made in Italy & Εγώ δεν φοβάμαι (10 σχόλια)
3. Παιχνίδι Λέξεων & Εμπειρίες (9 σχόλια)
4. Γόμορρα (8 σχόλια)

Και τέλος από όλα αυτά που έχω γράψει κατά καιρούς αν με ρωτούσε κανείς ποια ανάρτηση μου ξεχωρίζω. Θα απαντούσα σχετικά εύκολα Urban Fish... (?)