Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Βιβλία 2013

1. Ο Χιονάνθρωπος - Jo Nesbø
Με μια λέξη εκπληκτικό! Απ' τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει, ευφάνταστο, καθηλωτικό, ανατρεπτικό. Ένας serial killer με σήμα κατατεθέν τον χιονάνθρωπο. Που μέχρι την ανακάλυψη του, αλλάζουμε τους χιονάνθρωπους "σαν τα πουκάμισα"...
2. Ξενοδοχείο Μπρούνι - Valerio Massimo Manfredi
Ένας διαφορετικός Manfredi! Αφήνει στην άκρη τα αρχαία μυστήρια, τις ανασκαφές και τις περιπέτειες, και μας διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας, της οικογένειας Μπρούνι, και την γεμάτη αντιξοότητες ζωή τους στην Ιταλική επαρχεία την περίοδο των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Καλή προσπάθεια, αλλά εγώ τον προτιμώ στα προαναφερθέντα αρχαία μυστήρια.
3. Το Τετράδιο της Μάγια - Isabele Allende
Το βιβλίο είναι όπως λέει και ο τίτλος του, τα απομνημονεύματα της Μάγια, μιας έφηβης που μετά τον θάνατο του πιο αγαπημένου της προσώπου, καταφεύγει στην μάστιγα των καιρών, τα ναρκωτικά. Ύποπτες παρέες, βία και εξαθλίωση συνθέτουν το νέο σκηνικό της ζωής της. Μέχρι την κάθαρση... Μια κάθαρση σε ένα μακρινό νησάκι της Χιλής. Σ' αυτή (όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) την ήρεμη γωνιά του κόσμου θα ξεκινήσει τη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής της : το ταξίδι στα βάθη της ψυχής της για να βρει τον εαυτό της. Παρ' όλο που η ιστορία δεν είναι εκ πρώτης όψεως τόσο ευχάριστη, το βιβλίο έχει τον τρόπο του και διαβάζεται πολύ ευχάριστα.
4. Solar - Ian Mc Ewan
Ένας πενηντάρης, εγωιστής , νομπελίστας επιστήμονας που έχει χάσει προ πολλού την όρεξη του για την επιστήμη και την έρευνα και οι περιπέτειες του... Ειλικρινά αν και έχει περάσει καιρός από τότε που διάβασα την "Εξιλέωση", δυσκολευόμουν να πιστέψω πως πρόκειται για τον ίδιο συγγραφέα. Τελείως διαφορετική θεματολογία, και από μια άποψη θα έλεγε κανείς και άλλη γραφή, με εριστική και σατιρική χροιά για τον επιστημονικό κόσμο.
5. Ο Κατάσκοπος του Θεού - Juan Gómez Jurado
Βατικανό, δολοφονίες, καρδινάλιοι, μυστικά και συνωμοσίες, συνθέτουν το σκηνικό αυτού του αστυνομικού μυθιστορήματος. Γρήγορο και ευφυές  εμπνέεται από τα σεξουαλικά σκάνδαλα που ταλανίζουν εδώ και χρόνια το Βατικανό και μπλέκει αριστοτεχνικά σε αυτά μια αστυνομική ιστορία με ένα serial killer.
6. Το Φονικό Φιλί - Mehmet Murat Somer 
Το ομολογώ με παρέσυρε το όμορφο, illustrasion εξώφυλλο, η χαμηλή τιμή και η υπόσχεση πως θα περιηγηθώ έστω και νοερά στην Πόλη (μιας και σε αυτήν εξελίσσεται η ιστορία). Εις μάτην όμως, το βιβλίο κατά την γνώμη μου θα μπορούσε να ήταν καλύτερο αν δεν αναλωνόταν στις συχνές και πλούσιες περιγραφές των σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων του ήρωα. Μην μπείτε στον κόπο κατά την ταπεινή μου άποψη.
7. Κάτω από το χιόνι - A. D. Miller
Ρωσία... έχω πει πολλές φορές πως από μόνη της αποτελεί το αγαπημένο μου μυθιστορηματικό σκηνικό. Τι είναι αυτό που τόσο με προσελκύει δεν έχω εξηγήσει ακόμα. Το βιβλίο μου άρεσε γιατί και ο ίδιος ο συγγραφέας κάνει μέσω του ήρωα του αυτή την ερώτηση. Παρουσιάζει τον ήρωα του ευάλωτο στην νοοτροπία της μετασιοβετικής Ρωσίας.    "Μια χώρα ηδονισμού και απελπισίας, διαφθοράς και αθωότητας, με μαγικές ντάτσες και χλιδάτα νυχτερινά κέντρα, όπου μυστικά -και πτώματα- αποκαλύπτονται μόνο όταν αρχίζει να λιώνει το χιόνι."
8. Ο Αιχμάλωτος του Ουρανού - Carlos Ruiz Zafón
Το τέταρτο βιβλίο του συγγραφέα που είχα την τύχη να διαβάσω, και λέω τύχη γιατί πραγματικά είναι τύχη να διαβάζεις τα βιβλία του. Η γραφή του ρέει αβίαστα και σε οδηγεί σε μια παραμυθένια, ονειρική Βαρκελώνη που μπλέκεται αριστοτεχνικά με τα άλλα δύο βιβλία της σειράς "Η Σκιά του Ανέμου" και "Το Παιχνίδι του Αγγέλου". Το συγκεκριμένο είναι πιο "ανάλαφρο" από τα δύο προηγούμενα με απολαυστικούς διαλόγους ανάμεσα στον κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου που είναι αυτή τη φορά ο Φερμίν Ρομέρο ντε Τόρες και στους υπόλοιπους παλιούς και νέους ήρωες των μυθιστορημάτων του. Το έχω πει και θα το ξαναπώ άλλη μια, όλα του τα βιβλία καλά αλλά για μένα το καλύτερο είναι... "Το Παιχνίδι του Αγγέλου"!
9. Ο Χορός του Γλάρου - Andrea Camilleri
Ούτε και εγώ θυμάμαι πια πόσα βιβλία του Σικελού συγγραφέα έχω διαβάσει, είναι cult για μένα, οι σπαρταριστοί διάλογοι μεταξύ του  επιθεωρητή Μονταλμπάνο και του Καταρέλλα είναι από τις πιο κωμικές στιγμές που μπορούν εύκολα να αποσπάσουν από τον αναγνώστη ένα χαμόγελο. Ο ήρωας του "ο Μονταλμπάνο" έχει μεταφερθεί πολλές φορές στην οθόνη... εκεί είναι όμως που ο συγγραφέας μας εμπαίζει έξυπνα και γράφει σχόλια μέσα στα ίδια του τα βιβλία, τύπου: "Πως τι με νοιάζει; Αν βρεθώ κατά τύχη πρόσωπο με πρόσωπο με τον ηθοποιό που ερμηνεύει εμένα... πως τον λένε... Ζινγκαρέλλι...". Εκ κατακλείδι, είναι μια καλογραμμένη αστυνομική ιστορία, σαν αυτές που μας έχει συνηθίσει ο συγγραφέας.
10. Ο Λύκος της Στέπας - Hermann Hesse
Ο λύκος της στέπας από δω, ο λύκος της στέπας από κει... Ένα βιβλίο που το άκουγα συχνά πυκνά γύρω μου, και που ήρθε ο καιρός να μου φύγει και εμένα η απορία και να το διαβάσω! Λοιπόν, δεν είναι εύκολο βιβλίο, ειδικά κάπου στην αρχή που ξεκινάει "Η πραγματεία για το Λύκο της Στέπας" εκεί είναι που πρέπει να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος για να μη σου ξεφύγει ούτε γραμμή! Πολλά και βαθιά νοήματα, προτιμώ να μην τα σχολιάσω και αναλύσω περαιτέρω γιατί θαρρώ δεν επαρκούν οι γνώσεις και οι εμπειρίες μου για τη ζωή ώστε να το κάνω.
11. Κυνηγοί Κεφαλών -  Jo Nesbø
Το βιβλίο αυτό αν και δεν ακολουθεί την αστυνομική σειρά με πρωταγωνιστή τον διάσημο επιθεωρητή Χάρι Χόλε, είναι ένα ακόμα έξυπνο και καλοστημένο μυθιστόρημα για ένα κλέφτη περιωπής.
12. Απόρρητος φάκελος Κωνσταντινούπολη - Laurence O' Bryan
Αρκετά καλό, αλλά για να πω την αλήθεια έχω διαβάσει και καλύτερα... Δεν με έπεισε σαν υπόθεση, ούτε απήλαυσα τόσο τα σημεία με την δράση. Δεδομένου ότι χρησιμοποιεί για backgroud την Κωνσταντινούπολη, θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί και καλύτερα.
13. Όλοι φοβούνται τον Έρωτα - Μάρω Βαμβουνάκη
Όλοι τελικά φοβούνται τον έρωτα, έχει δίκιο η κυρία Βαμβουνάκη. Ολιγοσέλιδο και περιεκτικό σε ερωτήματα και νοήματα. Τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα φοβόμαστε από τις σχέσεις; Μπαίνει τόσο βαθιά στο θέμα που πραγματικά σε κάνει να αμφισβητείς και αυτά τα οποία πίστευες μέχρι τώρα για τον εαυτό σου. Φοβόμαστε να μην απορριφθούμε ή φοβόμαστε να δεθούμε... Ιδού το ερώτημα!
14. Ο Κοκκινολαίμης - Jo Nesbø
Το πρώτο βιβλίο της σειράς με πρωταγωνιστή τον Χάρι Χόλε. Έκαναν λοιπόν τόσο πάταγο τα μετέπειτα πονήματα του Nesbø, που είπαν οι εκδότες να βγάλουν και τα προηγούμενα... Έτσι λοιπόν, κάνουμε ένα πισωγύρισμα και πάμε στην αρχή της ιστορίας του ήρωα! Ψάχνουμε για ένα πρώην αγωνιστή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που φαίνεται να έχει μείνει προσκολλημένος στο παρελθόν του πολέμου. Μέσα στο βιβλίο μαθαίνουμε πληροφορίες για ένα αρκετά επίκαιρο θέμα, το κίνημα των νεοναζί στην Νορβηγία την ψυχοσύνθεση και νοοτροπία τους. 
15. Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα - Mikhail Bulgakov
Ωραία, το διάβασα λοιπόν και τούτο το βιβλίο, αλλά νομίζω δεν είμαι σε θέση ούτε να το σχολιάσω, ούτε να το κρίνω! Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως "βγάζω το καπέλο" στο συγγραφέα, δεν είναι άλλωστε τυχαία η φήμη (του ίδιου και του έργου του). Είναι το πρώτο βιβλίο του που διάβασα, αλλά σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο...

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

In attesa

Έχω αρχίσει να κουράζομαι... αλλά συνεχίζω! Σφίγγω τα δόντια και κάνω υπομονή... (μπας και γίνει και για μένα ο ουρανός πιο γαλανός...)
Μέρα, με τη μέρα απογοητεύομαι όλο και περισσότερο από τους ανθρώπους!
Αδυνατώ να τους καταλάβω, αδυνατώ να παραδεχθώ πως υπάρχει τόση κακία και τόσος φθόνος.
Αδυνατώ να καταλάβω πως γίνεται, ακόμα και όταν όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά, μέσα σε μια μέρα, μέσα σε μια ώρα να γυρίζει ο κόσμος σου ανάποδα.
Φταίω εγώ ίσως, που εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, που ελπίζω σε αυτούς...
Δεν θέλω να γίνομαι απαισιόδοξη και αχάριστη, δεν έχω λόγο. Μερικές αναποδιές δεν πρέπει να με καταβάλουν.
Είμαι πρόθυμη να κάνω θυσίες, έχω κάνει και κάνω καθημερινά.
Δεν ζητάω πολλά, μόνο αυτές μου οι θυσίες να πιάνουν τόπο, να νιώθω πως υπάρχουν άνθρωποι που τις εκτιμούν.
Ο Δεκέμβρης μπήκε ομολογουμένως πολύ επεισοδιακά, εύχομαι πως από δω και πέρα μόνο ευχάριστες εκπλήξεις μου επιφυλάσσει...

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

10 anni fa...

2003 - 2013
Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια! 10 χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο.
(Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω γι' αυτό, αλλά τελευταία νιώθω πως δεν μπορώ τόσο εύκολα να διαχειριστώ τον ελεύθερο μου χρόνο... Είναι συνήθως τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω, και ο ελεύθερος χρόνος κάθε μέρα συρρικνώνεται, ώστε τελικά καταλήγω να γράφω αυτά που σκέφτομαι με μια καθυστέρηση... Αλλά δε βαριέσαι, κάλλιο αργά παρά ποτέ!)
Πέρασαν λοιπόν 10 χρόνια... Θα μου επιτρέψετε κάπου εδώ να χρησιμοποιήσω την παρακάτω κλισέ φράση: "Κύλησαν γρήγορα τα χρόνια, σαν το νερό". Ναι, είναι αλήθεια, κύλησαν γρήγορα, αλλά όχι χωρίς να το καταλάβω... Τα κατάλαβα ένα προς ένα και μάλιστα πολύ καλά. Κάθε χρόνος από την περασμένη δεκαετία, μου άφησε το στίγμα του, μου έμαθε κάτι, με έκανε κατιτίς πιο σοφή! 
Μπορώ να πω, πως είμαι σχεδόν ένας άλλος άνθρωπος... Τότε ήμουν μόλις 17 και τώρα 27!
Τότε δεν ήξερα που παν τα τέσσερα, και εξακολουθώ να μη ξέρω... Σίγουρα έχω μάθει πέντε πράγματα παραπάνω, αλλά ακόμα μαθαίνω, μαθαίνω καθημερινώς και αδιαλείπτως, από τα πιο βασικά μέχρι τα πιο επουσιώδη.
Μέσα σε αυτή τη δεκαετία λοιπόν, ξεκίνησα και τελείωσα το Πανεπιστήμιο, έμαθα 2 ακόμα ξένες γλώσσες, έμαθα να οδηγάω (και το ξέχασα κιόλας), πήγα καμιά δεκαπενταριά ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας, άλλαξα 3-4 δουλειές, ερωτεύτηκα και ξ-ερωτεύτηκα, έκανα καινούριους φίλους, αλλά έχασα και κάποιους παλιούς.
Κάνοντας λοιπόν αυτή τη μικρή αναδρομή σε αυτά τα χρόνια, πιστεύω πως είναι καιρός να πάψω να θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω... Γιατί να το θέλω άλλωστε; Ο χρόνος πέρασε και νομίζω πως στάθηκε γενναιόδωρος απέναντι μου! Τελικά, αυτό είναι που πραγματικά μετράει. 
Καλά τα περασμένα, αλλά τα καλύτερα πιστεύω πως δεν τα έχω ζήσει ακόμα...

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

"La Grande Bellezza"

Κατηφορίζω βιαστικά την Φιλικής Εταιρείας... Όχι αυτή στη γειτονία μου, την άλλη στο κέντρο, αυτή που σαν σε παράθυρο βλέπει απευθείας στο Λευκό Πύργο. Μόλις τελείωσε το σινεμά, ωραία ταινία για ακόμα μια φορά, με ταξίδεψε στους δρόμους και τις πλατείες της Ρώμης. 
Αλλά ας αφήσουμε καλύτερα τη Ρώμη, φοβάμαι πως αν την πιάσω θα ξημερωθούμε... Ας μιλήσουμε για την δικιά μας, την Θεσσαλονίκη. 
Βρέχει σήμερα, για δες καιρό που διάλεξαν να κάνουν τα εγκαίνια της νέας - παλιάς παραλίας! Δε πειράζει, ίσως και να έχουν δίκιο τελικά, η πόλη έχει κάτι μαγικό όταν βρέχει...
Θα θελα να ήμασταν μαζί, να κατηφορίζουμε αγκαζέ την Φιλικής Εταιρείας. Να μοιραζόμασταν την ίδια ομπρέλα. Να βλέπαμε στο βάθος το Λευκό Πύργο, γυαλιστερό από τη βροχή.
Ίσως νιώθει συνεχώς προδομένη η Θεσσαλονίκη μου, που θαυμάζω άλλες πόλεις. Και προσπαθεί να με πείσει, είναι σα να μου λέει κατηφορίζοντας την οδό "κοίτα, και εγώ είμαι όμορφη, και εγώ αξίζω την προσοχή σου". Και έχει δίκιο, το βλέπω τώρα, η αίσθηση είναι τόσο ξεχωριστή, που νιώθω μια παράξενη μακαριότητα. 
Με γεια τη νέα μας παραλία λοιπόν, με γεια τον χειμώνα που μόλις μπήκε...


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...