Στο ντιβάνι

Τι περνάει ο σημερινός άνθρωπος...
Τι περνάμε όλοι μας, άλλοι περισσότερα, άλλοι λιγότερα, άλλοι ευκολότερα και άλλοι δυσκολότερα.
Το θέμα είναι πως το αντιμετωπίζει ο καθένας και τι επιπτώσεις έχουν όλα αυτά στον ψυχισμό και την ψυχολογία του.
Μεγάλη επιστήμη τελικά η ψυχολογία. Και τώρα που το καλοσκέφτομαι ίσως θα ήταν καλύτερα για όλους μας αν περνούσαμε από το ντιβάνι του ψυχαναλυτή - ψυχοθεραπευτή - ψυχολόγου. Η αλήθεια είναι πως λίγο τα μπερδεύω αυτά μεταξύ τους.
Ένας άνθρωπος, που ναι μπορεί να μην είναι θεός για να μας λύσει όλα μας τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον με τις κατάλληλες σπουδές και εμπειρία μπορεί να μας δώσει τις σωστές συμβουλές ώστε να βελτιώσουμε τη ζωή μας.
Με τα γραφόμενα μου θα σας φαίνεται πως εγώ προσωπικά έχω επισκεφθεί κάποιον ειδικό... Η αλήθεια είναι πως όχι, προς το παρόν τουλάχιστον δεν νιώθω να τον χρειάζομαι! Χωρίς να σημαίνει πως θεωρώ τον εαυτό "τέλειο", άλλωστε είμαι της άποψης πως όλοι λίγο ή πολύ έχουμε τα "θεματάκια" μας.
Για αυτά τα θεματάκια λοιπόν του καθενός που τα συναντάμε συχνά πυκνά γύρω μας πόσο αρμόδιοι και κατάλληλοι είμαστε να τα διαχειριστούμε και να τα διορθώσουμε;
Ιδού η απορία! Και ποιοι είμαστε εμείς στην τελική για να μπορέσουμε ορθώς να κρίνουμε πως όντως υπάρχει πρόβλημα... Και ποιος δεν μας λέει εμάς πως εμείς δεν έχουμε το πρόβλημα;
Ξέρω ίσως βούτηξα στα βαθιά σήμερα, και μπορεί κάποιοι να μη καταλαβαίνουν το νόημα όλης αυτής της λογοδιάρροιας.
Απλά διαπιστώνω, για να το πω με πιο απλά λόγια, πως συχνά χρειάζεται να κάνουμε τον ψυχαναλυτή των άλλων... Για πόσο; Για ποιον λόγο; Και τι δύναμη χρειάζεται να προσπαθείς να βοηθήσεις τον άλλον όταν δεν έχεις λύσει καλά καλά τα δικά σου προβλήματα;

Υ.Γ. Αυτά παθαίνει κανείς όταν διαβάζει Μπουκάι και Βαμβουνάκη...