Πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή

"Όποιος καεί απ' το χυλό φυσάει και το γιαούρτι"... ή μήπως "Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη";
Τι με έπιασε πάλι και έπιασα τις παροιμίες θα μου πείτε...
Τι μπορώ να κάνω όμως όταν αυτές ταιριάζουν "γάντι" στις καταστάσεις που βιώνω.
Και ναι στην δική μου περίπτωση ισχύει το πρώτο, ενώ στην δική σου νομίζω ισχύει το δεύτερο.
Είναι πραγματικά κρίμα, να γνωρίζεις ανθρώπους ξεχωριστούς, με καλοσύνη, με ειλικρίνεια και με ένα σωρό άλλα προτερήματα... Που όμως δεν ταιριάζεις! Που σαν άνθρωπος, σαν νοοτροπία, σαν τρόπο ζωής "δεν κολλάς"... Που ενώ τους θαυμάζεις δεν μπορείς να τους "ανεχτείς".
Το χειρότερο απ' όλα είναι να βλέπεις κάτι στραβό, κάτι λάθος και να μη μπορείς να το διορθώσεις...
Είτε γιατί δεν έχεις τις δυνάμεις, είτε γιατί δεν έχεις την όρεξη. Τι εννοώ πάλι... Για να το πιάσω αλλιώς μπας και μπορέσω να γίνω περισσότερο αντιληπτή.
Το ιδεατό είναι αυτό που γράφει ο ποιητής "Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας· λάθος! κι αλλάξαμε ζωή." Το θέμα είναι από μόνοι μας να βλέπουμε αν πήραμε λάθος τη ζωή, και κάποια στιγμή να παίρνουμε την μεγάλη απόφαση και να την αλλάζουμε την ριμάδα! Πριν είναι πολύ αργά, πριν φτάσουμε στα γεράματα και αρχίσουμε να μουτζώνουμε τον εαυτό μας για όλες τις ευκαιρίες που χάσαμε, για όλες τις όμορφες στιγμές που αφήσαμε να μας γλιστρήσουν από τα χέρια, για όλες τις φορές που είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε... και δεν το κάναμε!
Και ο νοών νοείτω.