Την ημέρα που ξαναβρήκα την ομπρέλα μου

Τι σημασία θα μου πείτε έχει μια ομπρέλα...; Και τι σημαντικό μπορεί να έγινε εκείνη την ημέρα που την καθιστά αξιομνημόνευτη...;
Κι όμως, είναι μια ομπρέλα που "αγαπώ", όσο μπορεί κανείς να "αγαπήσει" ένα αντικείμενο. Με αυτήν περπάτησα δρόμους βροχερούς και μελαγχολικούς, ταξίδεψα σε μέρη κοντινά και κάπως πιο μακρινά. Και να που μια μέρα αρκετά επεισοδιακή την ξέχασα σε ένα κατάστημα...
Την είχα ξεγραμμένη, είχα αποφασίσει ότι μια άλλη θα έπαιρνε την θέση της... να που όμως κατάφερα να την ξαναβρώ! Με μια υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε να διαβένουμε για αρκετό καιρό ακόμη τους βροχερούς δρόμους, τους κοντινούς και τους κάπως πιο μακρινούς.
Αυτό το μικρό χαρμόσυνο γεγονός ήταν σαν ένα γλυκό κερασάκι στην κατά τα άλλα πικρή και άσχημη τούρτα μου. Την ημέρα που ξαναβρήκα την ομπρέλα μου, συνέβησαν και διάφορα άλλα, όχι και τόσο ευχάριστα που προσπαθώ να ξεχάσω, να τα αφήσω πίσω μου και να προχωρήσω.
Όχι, δεν παραπονιέμαι... θέλω να πιστεύω πως "όλα για κάποιο λόγο γίνονται" και πως και αυτά ήταν μέρος αυτής της νομοτέλειας. Καλύτερα να μη προσπαθήσω να μάθω τον λόγο, ίσως είναι νωρίς για κάτι τέτοιο, ο χρόνος θα δείξει...
Ακόμα δεν γνωρίζω τίποτα. Ακόμα έχω πολλά να μάθω... και το πιο πιθανό είναι να πεθάνω ξέροντας ελάχιστα. Κάθε μέρα της ζωής μου μαθαίνω και κάτι καινούριο, άλλοτε μικρό και άλλοτε μεγάλο. Την ημέρα που ξαναβρήκα την ομπρέλα μου νιώθω πως έμαθα κάτι μεγάλο...