Το Ημερολόγιο

Δεν έχω σκοπό να μιλήσω για την ομώνυμη ταινία (που αναρωτιέμαι γιατί την λατρεύουν όλοι τόσο, εγώ από την πλευρά μου τη βρήκα απλά συμπαθητική).
Αλλά για το προσωπικό μου "ημερολόγιο"! Αλήθεια κάποτε συνήθιζα να γράφω και εγώ ημερολόγιο. Ημερολόγιο όχι με την αυστηρή έννοια του όρου αλλά μάλλον με την πιο ευρεία... Με άλλα λόγια κατά διαστήματα και όταν ένιωθα την ανάγκη να μεταφέρω τις σκέψεις μου στο χαρτί, καθόμουν και έγραφα όλα αυτά που με απασχολούσαν. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ένιωθα κάποιου είδους ανακούφιση που διοχέτευα τις σκέψεις μου κάπου. Το αστείο της υπόθεσης είναι όταν πιάνεις να διαβάσεις αυτά που έχεις γράψει στο παρελθόν...
Έχω πολύ καιρό να γράψω στο ημερολόγιο... και αυτό γιατί λίγο πολύ αυτά που σκέφτομαι τα γράφω εδώ, στον παρόν ιστολόγιο. Βέβαια δεν είμαι το ίδιο εκφραστική και αναλυτική, αποφεύγω να αναφέρομαι συγκεκριμένα σε πρόσωπα και γεγονότα... γιατί καλή η εκμυστήρευση αλλά internet είναι αυτό...!
Άλλωστε μ' αρέσει να δημιουργώ στους "όποιους" αναγνώστες αμφιβολίες, το παραδέχομαι!
Ποτέ δεν υπήρξα μυστηριώδης στη ζωή μου, όλα πάντα ήταν "κρυστάλλινα και διαυγή", αλλά δεν φταίω εγώ που προσπαθώ να είμαι προσεκτική σε ότι αφορά τα λεγόμενα μου στο διαδίκτυο...
Είναι και το άλλο... το "Scripta manent", προσωπικά δεν με φοβίζει, αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που τα γράφω... για να "μείνουν"...
Αν μη τι άλλο, ας αφήσω και εγώ κάτι (καλό ή κακό) πίσω μου... κάτι που θα υπάρχει για να με θυμίζει...

Γι' αυτό,
I keep writing...

Με τα φτερά του... Σινεμά #2

Tαξιδεύουμε μαζί σε αγαπημένες πόλεις, πρωτεύουσες και μητροπόλεις του Κόσμου από τον καναπέ μας... με τα φτερά του Σινεμά.


Συνεχίζοντας το ταξίδι μας στη Γαλλία... και στη "Πόλη του Φωτός" το Παρίσι, με τις ταινίες:

• "Paris, je t' aime" [2006] σπονδυλωτή ταινία με πλειάδα γνωστών και άγνωστων πρωταγωνιστών σε κάθε μια από τις 18 μικρές ιστορίες της.
• "Les amants réguliers" (Συνήθεις εραστές) [2005] ημι-αυτοβιογραφική, βραβευμένη στο φεστιβάλ Βενετίας, σενάριο - σκηνοθεσία: Philippe Garrel.
• "Paris nous appartient" (Το Παρίσι μας ανήκει) [1960] του Jacques Rivette.
• "Charade" (Ραντεβού στο Παρίσι) [1963] σε σκηνοθεσία του Stanley Donen και πρωταγωνιστές τους Cary Grant & Audrey Hepburn.
• "An American in Paris" (Ένας Αμερικανός στο Παρίσι) [1951] θρυλικό μιούζικαλ με τον Gene Kelly.
• "2 Days in Paris" (2 Μέρες στο Παρίσι) [2007] γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί η Julie Delpy.
• "Paris" [2008] με την Juliette Binoche και «Δεν ξέρουν πόσο τυχεροί είναι να περιφέρονται ανέμελοι στο Παρίσι…».

Προηγούμενα ταξίδια ΕΔΩ.

Η ιδέα και πολλές πληροφορίες για τις παρακάτω ταινίες προήλθαν από ένα ομότιτλο άρθρο της εφημερίδας "Τα Νέα", (ένθετο "Ζω στη Θεσσαλονίκη"), Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου.

Delusione...

μα όπως λέει και το τραγούδι: "E' meglio una delusione vera di una gioia finta..."
Τι να κάνουμε αυτά έχει η ζωή!
Αλλά να ξέρει πως εγώ δεν θα το βάλω κάτω... θα φτάσω fino alla fine!
Θα παλέψω για να τα καταφέρω, και θα πετύχω!

Ας πούμε πως μ' αρέσει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο...

Sono completamente d'accordo!

Μ' αρέσει να διαβάζω τη στήλη "ταξίδι" που υπάρχει συνήθως στα περισσότερα περιοδικά.
Αν δεν διαβάζω αυτή... ποια θα διαβάζω τότε;
Προχθές λοιπόν έπεσα σε μια περιγραφή "απερίγραπτη" για την αγαπημένη μου πόλη...! Τη Ρώμη! Σας τη μεταφέρω λοιπόν γιατί την βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρουσα και σπιρτόζικη...


Αιώνια Πόλη - per sempre
Την πρώτη φορά που περπάτησα στη Ρώμη, θυμάμαι, με είχε κυριεύσει κανονικά ένα (βέρο ιταλιάνικο) τεατράλε δέος για την απερίγραπτη... ποσότητα εντυπωσιακών αρχαιολογικών θησαυρών που παραμονεύουν σε περίπου κάθε γωνιά της Αιώνιας Πόλης. Χώρια την ποιότητα... Ή τη μυθολογία "κλασσική και σύγχρονη" της κάθε ρωμαϊκής ατραξιόν: Το Κολοσσαίο με τους αιματοβαμμένους μονομάχους του, η Φοντάνα ντι Τρέβι με την ηδονική "Ντόλτσε Βίτα" της, η Σκαλινάτα της Πιάτσα ντι Σπάνια με τα υπαίθρια ντεφιλέ της. Απ' όπου κι αν την πιάσεις, η ιταλική πρωτεύουσα σκοράρει. Η ιστορία κυλάει στο μεδούλι της. Και προχωράει ακάθεκτη, δεν μένει μόνο στην pax romana του χτες. Η Ρώμη είναι μια μεσογειακή, μοντέρνα, μεγαλοπρεπής και... μαλαγάνα μεγαλούπολη χωρίς συμπλέγματα. Ούτε κλινικά αποστειρωμένη, μηδέ και ψυχαναγκαστικά αβανγκάρντ, σαν άλλες ομολόγους της, η Ρώμη παραμένει μια porca πλανεύτρα. Ενδεχομένως και επειδή έχει διατηρήσει πάνω - κάτω σταθερό των πληθυσμό της από την εποχή της οικουμενικής ακμής της έως σήμερα. Και τι πληθυσμός, ε; Μπαμπέσικοι, γοητευτικοί, ξύπνιοι και τόσο μα τόσο, melodramatico! Τώρα, τι να πρωτοπροτείνει κανείς a Roma; Ακόμα και αγεληδόν επίσκεψη στο Κολοσσαίο αξίζει - τι να πω; Α, μην παρακάμψετε τον Ανιένε, τον παραπόταμο που ενώνεται με τον διάσημο (και θεοκαφέ) Τίβερη βόρεια από το ιστορικό κέντρο.

Από το περιοδικό Life Public (Ιανουάριος 2010) # 15, travel - Τατιάνα Καποδίστρια

Free Press Thess (?)

Μια ιδέα που είχα στο μυαλό μου εδώ και καιρό... (μια και είμαι fan του είδους, το παραδέχομαι).
Να μιλήσω για τα Free Press (εφημερίδες, περιοδικά) της Θεσσαλονίκης!
Και πάνω που πήρα την απόφαση να γράψω γι' αυτά, με μια πρόχειρη ματιά στο κυβερνοχώρο διαπίστωσα πως με πρόλαβαν άλλοι...!
Ναι, υπάρχουν αρκετά blog και site στο διαδίκτυο που αναφέρονται σ' αυτά και που συμπεριλαμβάνουν αναλυτικές λίστες και πληροφορίες για το κάθε έντυπο. Γι' αυτό αποφάσισα να μιλήσω μόνο για όσα έχουν πέσει έστω και μια φορά στα χέρια μου, για όσα έχω διαβάσει, ή είμαι μανιώδης συλλέκτρια ή τέλος πάντων γι' αυτά που θεωρώ πιο δημοφιλή!


> εξώστης (πολιτιστική εβδομαδιαία εφημερίδα, θρυλική και αγαπημένη καθότι αποτελεί το πρώτο Free Press όχι μόνο της Θεσσαλονίκης αλλά της χώρας!)
> parallaxi (μηνιαίο περιοδικό, με σημαντική παρουσία στα στέκια της πόλης, με εμπνευσμένες στήλες όπως τα "άγρια παιδιά" που μεταφέρθηκαν και πέρσι στην τηλεοραση ως νεανική σειρά)
> City 231 (εβδομαδιαίο περιοδικό πολύ δημοφιλές και περιεκτικό, "κυκλοφορεί και οπλοφορεί" μας ενημερώνει για όλα τα νεότερα δρώμενα της πόλης, ποιος δεν έχει διαβάσει τη θρυλική στήλη "Μ' αρέσει - Δε μ' αρέσει";)
> Βiscotto (μηνιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης)
> Διαδρομές (εβδομαδιαία εφημερίδα κυκλοφορεί παντού αλλά το πιο πιθανό είναι να την πετύχεις στα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ)
> City Press (καθημερινή ενημερωτική εφημερίδα)
> Free Sunday (κυριακάτικη ενημερωτική εφημερίδα)
> Athens Voice (η περίφημη εβδομαδιαία "Φωνή της Αθήνας" κυκλοφορεί και στη Θεσσαλονίκη και μας ενημερώνει...)
> Look (μηνιαίο περιοδικό μόδας, παρακλάδι της "Athens Voice")
> Home (μηνιαίο περιοδικό διακόσμησης, επίσης σχετικό με την "Athens Voice")
> Lifo (εβδομαδιαίο μαγκαζίνο ποικίλης ύλης, προσωπικά ένα απ' τα αγαπημένα μου. Μ' αρέσει να διαβάζω τις κριτικές για τις νέες ταινίες του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου και τα αφιερώματα που κάνει κάθε τόσο στα βιβλία)
> Faq (εβδομαδίαιο περιοδικό της ίδιας πάνω κάτω λογικής με τη Lifo & Athens Voice)
> metro (ενημερωτική εβδομαδιαία εφημερίδα)
> Πλατεία (διμηνιαίο πολιτιστικό περιοδικό)
> Karfitsa (καθημερινή ενημερωτική εφημερίδα)
> Foititis.gr (μηνιαίο νεανικό - φοιτητικό περιοδικό)
> 18-24 Club Magazin (μηνιαίο νεανικό περιοδικό που κυκλοφορεί στα ομόνυμα καφέ)
> Σήμερα (καθημερινή ενημερωτική εφημερίδα)
> Ποιότητα Ζωής (μηνιαίο περιοδικό με θέμα την "ποιότητα ζωής", διατροφή, υγεία, φύση, ανακύκλωση κ.α.)
> IQ Magazin (μηνιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης και θεματολογίας)
> Eco Life (εβδομαδιαίο περιοδικό με θέματα κυρίως οικολογικά, αλλά και κοινωνικά)

Αναλυτική λίστα με τα Free Press της Θεσσαλονίκης ΕΔΩ, σχετικό αφιέρωμα Lifo - Θεσσαλονίκη "Φτωχομάνα του free press!"

Nada - Ma Che Freddo Fa

Μα τι κρύο που κάνει...

Ladri di biciclette

"Ο κλέφτης των ποδηλάτων"
Ο Antonio, άνεργος εργάτης, βρίσκει επιτέλους δουλειά ως αφισοκολλητής, μοναδική προϋπόθεση για να αναλάβει το πόστο του, είναι να διαθέτει ποδήλατο. Όταν με χίλια ζόρια παίρνει από το ενεχυροδανειστήριο το ποδήλατο του, πέφτει θύμα κλοπής. Μαζί με το γιο του Bruno αναζητά το κλεμμένο ποδήλατο και αναγνωρίζει τυχαία τον κλέφτη, τον οποίο και παίρνει από πίσω στις λαϊκές συνοικίες της Ρώμης, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Απελπισμένος αποφασίζει να κλέψει ένα αφύλακτο ποδήλατο, αλλά την τελευταία στιγμή γίνεται αντιληπτός και τον αναγκάζουν να επιστέψει το ποδήλατο. Συντετριμμένος γυρνά με το γιο του σπίτι ταπεινωμένος.

μια ταινία πιο επίκαιρη παρά ποτέ...

Κριτική
Η πιο σημαντική ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού, η οποία μέσα από το αγωνιώδες 24ωρο ενός άνεργου καταγράφει όλη την ατμόσφαιρα της οικονομικής ανασφάλειας και ένδειας στη μεταπολεμική Ιταλία του 1948, δίνοντας ένα ανθρώπινο δράμα της καθημερινότητας. Ο De Sica μιλά για την ανεργία, αλλά κυρίως για την μοναξιά του ατόμου, που μένει μόνος και αβοήθητος από τον περίγυρο του, γνωρίζοντας μόνο την αδιαφορία και την απανθρωπιά ενός κοινωνικού περιβάλλοντος που ορθώνεται συνθληπτικά σ' αυτόν και την οικογένεια του.
Η αναζήτηση για ένα 24ωρο μέσα σε μια βροχερή Ρώμη ενός χαμένου αντικειμένου, θεωρήθηκε κάτι μοναδικό στα μέχρι τότε δραματουργικά δεδομένα της εποχής.
Η χρήση ερασιτεχνών ηθοποιών, οι λιτοί διάλογοι, η μη προσφυγή σε μελό στοιχεία. προσδίδουν στην ταινία μια σπάνια γνησιότητα, και όχι άδικα συγκαταλέγεται στις 10 σημαντικότερες από καταβολής κινηματογράφου.

Vittorio De Sica (1902-1974)
Ο Vittorio De Sica γεννήθηκε στη Sora (μια περιοχή δίπλα στη Ρώμη), αλλά μεγάλωσε στη Napoli.
Σπούδασε λογιστής, αλλά τον προσέλκυσε ο κόσμος του θεάτρου, οπού σύντομα αναδείχθηκε σε μεγάλη λαική βεντέτα, κάτι που δεν άργησε να συμβεί και στον κινηματογράφο, οπού έγινε δημοφιλής ως πρωταγωνιστής κυρίως αισθηματικών κωμωδιών.
Το 1939, πέρασε στην σκηνοθεσία και σε συνεργασία με τον σπουδαίο σεναριογράφο Cesare Zavattini υπογράφει μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού (Sciuscià - 1946, Ladri di biciclette - 1948, Miracolo a Milano - 1951 κ.α.).
Δεν σταμάτησε όμως ποτέ να παίζει παράλληλα σε δεκάδες ιταλικές κωμωδίες.
Μετά την "Ατιμασμένη" (La ciociara) που χάρισε το Oscar στην αγαπημένη του πρωταγωνίστρια Sophia Loren, κατηγορήθηκε ότι υπέκυψε στις ευκολίες του εμπορικού σινεμά, ωστόσο συνέχισε να προκαλεί εκπλήξεις όπως με το ευαίσθητο "Il giardino dei Finzi Contini ".

Ιταλικός Νεορεαλισμός
Η διαδεδομένη άποψη γύρω από το τι ακριβώς είναι ο Ιταλικός Νεορεαλισμός χαρακτηρίζεται από μία σαφήνεια που ούτε το ίδιο το ρεύμα (αν όντως πρόκειται για ρεύμα), ούτε οι μελετητές του έχουν καταφέρει να επιδείξουν. Αυτό που με δύο κουβέντες θα μπορούσε να περιγραφεί ως το σινεμά της πραγματικότητας, των ερασιτεχνών ηθοποιών, του φυσικού φωτισμού και της ηλιόλουστης Ιταλικής υπαίθρου, δεν κατάφερε ποτέ να αναγνωριστεί ομόφωνα από το σύνολο των "ειδικών". Η αναζήτηση μίας ολοκληρωμένης, κοινά αποδεκτής άποψης γύρω από την πραγματική φύση του ιταλικού σινεμά του '50 και του '60, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για πολλούς, το ερώτημα είναι πολύ πιο σύνθετο. Και ανάγεται στην αληθινή φύση της ίδιας της έβδομης τέχνης.
Περισσότερα για τον Ιταλικό Νεορεαλισμό: avopolis, cinema.


Πηγή: 100 Ταινίες που πρέπει να δείτε Public, Cinemanews.gr.

I love surprises!

Τι έκπληξη κι αυτή;
Ίσως η καλύτερη που μου έχουν κάνει ποτέ!
Τελικά μ' αρέσουν πολύ οι εκπλήξεις...
Να 'σαι καλά που ήρθες έτσι αναπάντεχα, και φώτισες λίγο την καθημερινότητα μας!
Να 'σαι καλά όπου και να 'σαι... ότι κι αν κάνεις!


Ένα σου λέω...

Just looking for the Summer...

Νίκος Καββαδίας

Σαν σήμερα, στις 11 Ιανουαρίου του 1910, γεννήθηκε ο Νίκος Καββαδίας. Εφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την γέννηση του.
Ιδιαίτερος, μοναδικός ποιητής (της 1ης Μεταπολεμικής περιόδου), αντιπροσωπεύει την τάση της φυγής και του εξωτισμού. Ο Καββαδίας γεννημένος στη Μαντζουρία εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Κεφαλλονιά, τόπο καταγωγής του. Νωρίς υποχρεώθηκε να δουλέψει ως ναυτικός, πράγμα που του επέτρεψε να εξοικειωθεί με τη σκληρή ζωή στα καράβια και να γίνει "ο ιδανικός εραστής των ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων", που όταν είναι ελεύθερος από τις ώρες τις βάρδιας διαβάζει Ουράνη και Καρυωτάκη και δέχεται την επίδραση τους. Ο Καββαδίας υπήρξε ολιγογράφος ποιητής. Επίσημα εμφανίστηκε το 1933 με τη συλλογή "Μαραμπού" (όνομα ενός «καταραμένου» πουλιού των τροπικών χωρών), ενώ η δεύτερη συλλογή του "Πούσι" κυκλοφόρησε το 1947 και η τρίτη "Τραβέρσο" λίγο μετά το θάνατο του, το 1975.
Στα ποιήματα του διακρίνεται η μοναξιά του ταξιδιού, η νοσταλγική διάθεση και μια βαθιά μελαγχολία. Πίσω από αυτά βρίσκεται μια γνήσια ποιητική προσωπικότητα.
Η γραφή του κυρίως βιωματική, για τους έρωτες, τα ταξίδια, τις φιλίες, τον πόνο, τις δυσκολίες και την αγάπη του για την θάλασσα.


Μελοποιημένο ποίημα Νίκου Καββαδία "Θεσσαλονίκη" από τον Θάνο Μικρούτσικο.

Memoirs...

Πηγή: Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ΟΕΔΒ, Roadartist, Νίκος Καββαδίας blogspot.

Αποφθέγματα #23

• Ο ανόητος δεν ξεχνά και δε συγχωρεί, ο αφελής και συγχωρεί και ξεχνά, ο σώφρων συγχωρεί αλλά δεν ξεχνά. - Thomas Szasz-
• Η προετοιμασία είναι η μητέρα της καλής τύχης, η τόλμη ο πατέρας. -V.-
• Τα βιβλία έχουν τους ίδιους εχθρούς με τους ανθρώπους: τη φωτιά, την υγρασία, τα ζώα, τον καιρό και το περιεχόμενο τους. -Paul Valery-
• Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν. -Claude Levi Strauss-
• Παραμύθι: Μια ιστορία τρόμου που προετοιμάζει τα παιδιά για τις εφημερίδες. -Ανώνυμος-

Στο κάστρο το παλιό

...Είμαι εδώ και είσαι εκεί
εγώ στη δύση κι εσύ στην ανατολή
είμαστε στίχοι που δε χώρεσαν μαζί
στη μουσική...

Στίχοι: Παντελής Θαλασσινός

Elvis Presley

Εδώ και πολύ καιρό σκεφτόμουν (σχεδόν από τις αρχές της δημιουργίας αυτού του blog) να γράψω κάτι, για έναν από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες! Τον μοναδικό και αξεπέραστο Elvis Presley! Κατά την γνώμη μου ο πρώτος και μεγαλύτερος "King" της μουσικής ιστορίας!
Κατά σύμπτωση χθες μου ήρθε στο μυαλό ο τίτλος του τραγουδιού του "I forgot to remember to forget" και σήμερα τυχαία ανακαλύπτω ότι η σημερινή είναι η ημέρα των γενεθλίων του. Να η ευκαιρία λοιπόν...


Σήμερα, ακριβώς 75 χρόνια από την ημέρα γέννησης του Elvis Presley (8 Ιανουαρίου 1935), φαντάζει πιο κατανοητό από ποτέ το πόσο σπουδαίος καλλιτέχνης υπήρξε. Και αυτό όχι μόνο επειδή «ανακάλυψε» το "rock 'n' roll", έστρωσε νέους μουσικούς δρόμους και παρέδωσε στο κοινό το πιο άρτιο καλλιτεχνικό δημιούργημα του 20ού αιώνα αλλά κυρίως επειδή οτιδήποτε ακολούθησε στον χώρο της ποπ μουσικής είχε ως κινητήριο μοχλό τον ίδιο. Είτε επρόκειτο για "Country" είτε για καθαρόαιμο "Rock", είτε για "Pop" είτε για "Punk", είτε για "Heavy metal" ή για ηλεκτρονική μουσική, τα βασικά συστατικά που υιοθετήθηκαν, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο επιτυχημένα, ήταν εκείνα που είχε χρησιμοποιήσει πρώτος ο Elvis. Αναμφίβολα ο Elvis Presley ονομάστηκε «βασιλιάς του rock 'n' roll» για την επαναστατικότητα της μουσικής που εισήγαγε, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο την παρουσίαζε επί σκηνής. Δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να ξεχνάμε ότι ήταν προικισμένος με μια εκπληκτική φωνή, με κύρια χαρακτηριστικά τον δανεισμένο από τον Johnnie Ray «λόξιγκα», το πολύ όμορφο τενόρο του, καθώς και το μεγάλο βάθος για το νεαρό της ηλικίας του.

Όταν το 1956 υπέγραψε στην RCΑ, η φωνή του έγινε ακόμη πιο ώριμη. Έγινε έτσι απολύτως κατανοητό το γιατί «επελέγη» αυτός για τον ρόλο του κορυφαίου εκπροσώπου του είδους και όχι ο Roy Orbison που περίμενε στη γωνία.

Είπαν για τον Elvis
Ήταν ανταρσία. Ο Elvis άλλαξε τα πάντα μουσικά, σεξουαλικά, πολιτικά. Με τον Elvis είχες τα πάντα. Έβρισκες τα πάντα σε αυτή την εύκαμπτη φωνή και το σώμα. Όπως άλλαζε αυτό το σώμα, άλλαζε και ο κόσμος ολόκληρος. Ήταν το ίνδαλμα της δεκαετίας του '50 που εξελίχθηκε σύμφωνα με τις απαιτήσεις των '60... και ξαφνικά τίποτε. Στη δεκαετία του 1970 μεταμορφώθηκε σε διασημότητα και περιέργως όσο περισσότερο προσγειωνόταν στη Γη τόσο πιο “θεός” γινόταν για τους θαυμαστές του».

Info

• Στη διάρκεια της 20χρονης καριέρας του ηχογράφησε περισσότερα από 600 τραγούδια αλλά δεν έγραψε ούτε ένα από αυτά.
• Κέρδισε μόνο τρία βραβεία Γκράμι και όλα αφορούσαν γκόσπελ ηχογραφήσεις του.
• Όσες φορές ο Σαμ Φίλιπς και όλοι οι άλλοι προσπάθησαν να βρουν πως και γιατί συγκεκριμένα ο Elvis "ξεκίνησε επανάσταση", μίλησαν για τις κινήσεις αυτού του νέου που εμφανιζόταν με ροζ πουκάμισα, με μπριγιαντίνη και κοκοράκι στο μαλλί. Για το χαρακτηριστικό σήκωμα του πάνω χείλους και τις υστερικές κραυγές των κοριτσιών. Με τη διαφορά ότι ο Elvis δεν έκανε κάτι από αυτά συνειδητά. Τίποτε δεν ήταν στημένο.
• Πρωταγωνίστησε σε 31 κινηματογραφικές ταινίες κατά τις δεκαετίες '50 και '60.
  
• Δεν πάχυνε... τυχαία: από μικρό παιδί έτρωγε πάρα πολύ. Λίγο μετά τα 20 χρόνια του είχε δηλώσει στο περιοδικό «Country Song Roundup» ότι μπορούσε να φάει στην καθισιά του οκτώ deluxe cheeseburger, δύο σάντουιτς μπέικον, ντομάτα, μαρούλι και τρία milkshake.
  
• Φορούσε στον λαιμό του έναν σταυρό, το εβραϊκό γράμμα τσάι και το άστρο του Δαβίδ γιατί, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, «δεν θέλω να μείνω έξω από τον Παράδεισο για τεχνικούς λόγους».
• Το 2002 ο Elvis Presley κατέλαβε για 18η φορά τη Νο 1 θέση των βρετανικών charts με το remix στο «Α Little Less Conversation» καταρρίπτοντας έτσι το σχετικό ρεκόρ των Beatles ως ο καλλιτέχνης με τα περισσότερα Νο 1 στη Μεγάλη Βρετανία.
  
• Συνολικά ο Elvis πούλησε πάνω από ένα δισεκατομμύριο δίσκους παγκοσμίως, περισσότερους από κάθε άλλον στα χρονικά της μουσικής βιομηχανίας.
• Περισσότεροι από 20 εκατομμύρια δίσκοι του πουλήθηκαν την ημέρα του θανάτου του, στις 16 Αυγούστου 1977.
  

Elvis:
"Την πρώτη φορά που βγήκα στη σκηνή πήγα να πεθάνω από τον φόβο μου. Πραγματικά, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ούρλιαζε ο κόσμος. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι κουνιόταν το σώμα μου. Είναι κάτι φυσικό για μένα αυτό. Πίσω στα παρασκήνια ρώτησα τον μάνατζερ 'τι έκανα;', 'μα, τι έκανα;' Και αυτός μου είπε: Ότι και να έκανες βγες πάλι και ξανακάντο."

Πηγή: Σάκης Δημητρακόπουλος ΒΗΜΑ online, "Τα Νέα" Μουσική Βιβλιοθήκη Elvis Presley.
Περισσοτερα: ΒΗΜΑ online, Wikipedia, Elvis Presley official site.

Top 10 των "Top" της δεκαετίας!

Σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά κυκλοφορούν διάφορες ανασκοπήσεις της δεκαετίας των '00 που πλέον αποτελεί παρελθόν. Επέλεξα τις 10 καλύτερες από το περιοδικό Lifo.

1. 12 κλασικά βιβλία που μεταφράστηκαν ξανά ή για πρώτη φορά μέσα στη δεκαετία http://www.lifo.gr/mag/features/1929
2. 15 βιβλία που μεταφέρθηκαν στο σινεμά http://www.lifo.gr/mag/features/1928
3. Οι απώλειες της δεκαετίας http://www.lifo.gr/mag/features/1916
4. Οι (ξένες) σειρές http://www.lifo.gr/mag/features/1919
5. Τάσεις της πόλης http://www.lifo.gr/mag/features/1923
6. Έντεκα σπουδαίες ταινίες κινουμένων σχεδίων http://www.lifo.gr/mag/features/1935
7. Οι δέκα μεγάλες στιγμές της Αθήνας http://www.lifo.gr/mag/features/1933
8. H δεκαετία της «κοινωνικής δικτύωσης» http://www.lifo.gr/mag/features/1930
9. Οι δέκα μεγαλύτερες γυναικείες μόδες της δεκαετίας στην Ελλάδα http://www.lifo.gr/mag/features/1932
10. 5 κορυφαίοι σχεδιαστές μόδας http://www.lifo.gr/mag/features/1931
    

Piove - Alex Britti

• Για μια μέρα βροχερή σαν την σημερινή... "Piove" (= Bρέχει)

Agosto sembra ormai lontano...

Summer Dreams - Winter pleasures

Δε λέω, έχει και ο χειμώνας τη χάρη του...
Μ' αρέσει το χουχούλιασμα κάτω απ' την κουβέρτα, τα φλυτζάνια με τη ζεστή σοκολάτα, το τζάκι αναμμένο και τα ξύλα που τσιτσιρίζουν, το χιόνι έξω να πέφτει (λέεεμε τώρα, έχει καιρό να μας τιμήσει εδώ στη Σαλονίκη...), και οι ζεστές, ειλικρινείς αγκαλιές!
Ναι, μ' αρέσουν όλα αυτά... Αλλά, (πάντα υπάρχει ένα "αλλά") μόλις ξεφεύγει λίγο το μυαλό μου, ακούσω κανένα καλοκαιρινό τραγουδάκι, δω και καμιά φωτογραφία απ' τα περασμένα καλοκαίρια πάει... "το χάνουμε το τρένο"!

Γίνομαι "αλοιφή", νοσταλγώντας την ξενοιασιά, τον ήλιο, τη θάλασσα... όλα (ακόμα και την ανυπόφορη ζέστη)!
Δεν ξέρω ίσως είναι και αυτό ένα χαρακτηριστικό του ανθρώπου, να επιθυμεί διακαώς αυτό που δεν μπορεί να έχει... (και εγώ θα ήθελα πολύ να ήταν καλοκαίρι!), εντάξει ίσως θα μπορούσα να είχα ένα καλοκαίρι εδώ και τώρα αν έκανα ακόμα ένα ταξιδάκι ως την μακρινή Αυστραλία (αλλά δεν το βρίσκω και πολύ εύκολο!).
Τελικά έχουμε την τάση να μην εκτιμούμε αυτά που έχουμε... και να θέλουμε πάντα κάτι άλλο. Αιώνιο πρόβλημα που μας ακολουθεί μαζί με τον αέναο κύκλο των εποχών...
Απ' την άλλη πόσο θα εκτιμούσαμε το καλοκαίρι αν δεν υπήρχε ο χειμώνας;
Μάλλον, όχι και τόσο...
Υπομονή λοιπόν, μας μένουν ακόμα περίπου 5 μήνες!

Ως τότε κοιτάξτε να απολαύσετε τις χαρές του Χειμώνα... (χουχούλισμα, σοκολάτες, αγκάλιες, να μη τα ξαναλέμε... χι,χι)...

Just looking for the Summer...

... la vita cos'è ?

La vita è un attimo tra il passato e il futuro...

Η ζωή είναι μια στιγμή ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον...

Το χρυσόψαρο

Μαζί με τη νέα χρονιά, γιορτάζει και το "blogάκι" μου... Ναι, μάλιστα!
Κλείνει τα 2 του χρόνια, και έτσι ως στενά συνυφασμένο με τα παντός είδους "ψάρια" (μικρά και μεγάλα). Θα το γιορτάσουμε με ένα σχετικό τραγουδάκι...

Απ' την ταινία "Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος" (1960) του Γιάννη Δαλιανίδη (σενάριο, σκηνοθεσία).
Πρωταγωνιστούν: Τζένη Καρέζη, Ντίνος Ηλιόπουλος και Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.

Καλή Χρονιά!

Ευτυχισμένο το 2010!