Let the Sunshine in

Αν ήμουν η "υστέρω" που καλούμαι να υποδυθώ στο θέατρο, σίγουρα θα αντιδρούσα αλλιώς! Σίγουρα δεν θα είχα την μακροθυμία να το καταπιώ έτσι εύκολα αυτό, και θα σου την έλεγα! Ναι, σε σένα μιλάω περίεργε τύπε, που μπήκες και κάθισες απέναντι μου στο λεωφορείο, και χωρίς να ρωτήσεις έκλεισες με το έτσι θέλω το σκίαστρο (ή όπως αλλιώς το λένε, δεν έχει σημασία). Και μένα μου έκοψες την θέα προς τον έξω κόσμο! Το μόνο που κάνει ενδιαφέρουσα την μονότονη διαδρομή μου, αν θες να ξέρεις (που φαντάζομαι πως δεν σου καίγεται καρφί...). Τέλος πάντων, μέσα σε όλες αυτές τις παρενθέσεις που τόσο πολύ μ' αρέσει να ανοίγω, ευκαιρία να ανοίξω μια ακόμα... και να μιλήσω για την αγαπημένη μου στιγμή της διαδρομής! Είναι εκείνα τα λίγα λεπτά που το λεωφορείο διασχίζει την παραλία της Αρετσούς! Και εγώ αδειάζω το μυαλό μου απ' όλα και αφήνομαι στην ενατένιση της θάλασσας! (Ούτε λόγος φυσικά, κάθομαι πάντα από την αριστερή πλευρά και δίπλα στο παράθυρο). Κοιτάω τις βαρκούλες και τα σκάφη που πλέουν στα ολόφωτα νερά, αχ... και κάθε, μα κάθε φορά τους ζηλεύω, ζηλεύω τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα σε αυτά. Μετά χαζεύω μέχρι πέρα... το Μεγάλο Καραμπουρνού και σκέφτομαι πως κάπου εκεί στην άκρη του υπάρχει ένας φάρος που περιμένει να ανάψει στα πρώτα λεπτά μετά την δύση του ηλίου.
Είναι η στιγμή μου,αναμφίβολα... Δυναμώνω την μουσική στο MP3 και ξεχνιέμαι!
Και μετά τσουπ κλείνει η παρένθεση και επανέρχομαι στο θέμα μας... Έρχεσαι εσύ, και θες να μου χαλάσεις τη στιγμή μου! Και το μόνο που μου μένει τώρα έτσι όπως σε έχω απέναντι μου είναι να βλέπω την μούρη σου, να σε παρατηρώ... (Κάτι που ούτως ή άλλως μ' αρέσει να κάνω). Φοράς ένα παλιό φθαρμένο δερμάτινο, πουκάμισο και γιλέκο, ένα γκρι καλούτσικο παντελόνι και ματομπούκαλα περασμένων δεκαετιών! Έχεις ύφος περίλυπου και ταλαιπωρημένου καθηγητή ή μήπως υπαλλήλου που έχει φάει τη ζωή του στη γραφειοκρατεία...; Δεν μπορώ να αποφασίσω! Φτάσαμε πλατεία Αριστοτέλους και είσαι ακόμα εδώ! Και που ευχόμουν να κατέβεις νωρίς μήπως και δω Θεού φως...!
Τι σε πειράζει βρε ο ήλιος; Τόσο καιρό τον στερηθήκαμε τον φετινό χειμώνα. Άσε τον ήλιο να μπει!!!

Μη περιμένεις πια...

Περιμένω να μπει ο Απρίλης... Περιμένω να έρθει το Πάσχα και να φύγει (μιας και ποτέ δεν το έκρυψα, δεν πολύσυμπαθώ αυτή τη γιορτή)... Περιμένω να έρθει το καλοκαίρι... Τι συγκεκριμένο περιμένω όμως, παρ' όλα αυτά, ούτε και εγώ ξέρω! Τα περιμένω όλα, και δεν περιμένω τίποτα...
Είναι μια διαδικασία που υποβάλλω αθέλητα τον εαυτό μου, μόνο και μόνο για να παρηγορηθώ... να παρηγορηθώ ίσως επειδή δεν νιώθω τόσο ικανοποιημένη από το σήμερα... Και όμως σε στιγμές διαύγειας καταλαβαίνω πως δεν έχω λόγους να το κάνω, το σήμερα είναι εξίσου καλό με το χθες και το αύριο... εγώ το επέλεξα, το επιλέγω και πιθανόν να το επιλέγω και στο μέλλον!
Τι με έπιασε πάλι και άρχισα τις αμπελοφιλοσοφίες; Πάνω που ετοιμαζόμουν για τη δουλειά... και μιας και έχω λίγο χρόνο ακόμα τα παράτησα όλα και με έπιασε μια ακατανίκητη επιθυμία να γράψω... Να γράψω αυτό ακριβώς... Περιμένω! Και εδώ είναι που ξαφνικά μου έρχεται στο νου το τραγούδι "μια ζωή περιμένω... μα δεν γίνονται θαύματα..." και πετάγομαι από τον ένα συνειρμό στον άλλο και θυμάμαι το απόφθεγμα... "Ολόκληρος ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, αλλά τα έχουμε τόσο συνηθίσει που τα αποκαλούμε καθημερινότητα." (H.C.Andersen)
Και κάπου εδώ τελειώνω αυτό το δίχως λογική ντελίριο μου...

Διαδρομές

Στις διαδρομές μου με το λεωφορείο, που πιστέψτε με είναι πολλές... Μου αρέσει να σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά, να βλέπω τα κτίρια, την αρχιτεκτονική τους (τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα μ' αυτό τον τρόπο μικρά και μεγάλα αριστουργήματα), τους ανθρώπους που ίσως φαίνονται μέσα σε αυτά, τι κάνουν... Δεν ξέρω ίσως είναι στη φύση του ανθρώπου, όπως είχα διαβάσει σε ένα άρθρο η περιέργεια του ηδονοβλεψία! Σε ένα παράθυρο μια γιαγιά περπατάει στο σαλόνι της με ένα μπαστουνάκι, σε ένα άλλο ένα ζευγάρι τρώει στην κουζίνα, στο άλλο κρέμονται στο χερούλι της ντουλάπας ένα σακάκι και μια γραβάτα και περιμένουν τον ιδιοκτήτη τους για να φορεθούν. Στα περισσότερα αναβοσβήνει το κουτί της τηλεόρασης... Σε μια πόλη ζουν χιλιάδες - εκατομμύρια ψυχές που αναπνέουν, κοιμούνται, τρώνε, στεναχωριούνται, έχουν προβλήματα ίσως μεγαλύτερα από τα δικά μου και τα δικά σου, χαίρονται, σκέφτονται, προβληματίζονται... Και στην τελική παρ' όλα τα καλά ή τα κακά αυτής της ζωής, ζουν. Υπομένουν την δύσκολη καθημερινότητα και παλεύουν για να επιβιώσουν. Κάπου εδώ σ' αφήνω... πρέπει να κατέβω, είμαι στο λεωφορείο και πάλι και με έπιασε μια έντονη επιθυμία να γράψω τα παραπάνω.

Ο ανθρωπάκος

Είμαι φτωχός κουρασμένος σκυφτός ανθρωπάκος,

των ταπεινών και των άλλων πουλιών φιλαράκος.

Για δε μ' αφήνετε ήσυχο;

Άστε με ήσυχο όλοι.

Θέλω να ζήσω ελεύθερος,

δίχως ταυτότητα πια...

Να που τελικά για κάθε συναίσθημα και σκέψη μας υπάρχει και ένα αντίστοιχο τραγούδι... Και γι' αυτό που βιώνω εγώ αυτή τη στιγμή δεν ταιριάζει τίποτα καλύτερα από αυτό το τραγουδάκι!
Για δε μ' αφήνετε ήσυχο; Μπορώ να μάθω...; Θέλω να ορίζω εγώ τη ζωή μου σύμφωνα με τα θέλω μου και όχι με τα πρέπει των άλλων. Θέλω ότι κάνω να το κάνω με την καρδιά μου, και κάθε μου πράξη να συμφωνεί με την ηρεμία της ψυχής μου. Δεν θέλω να μπω σε καλούπια, δεν θέλω να στιγματιστώ, δεν θέλω να γλύψω και να παρακαλέσω κανένα και για τίποτα! Θέλω ότι κερδίζω σε αυτή τη ζωή, να το κερδίζω με την αξία μου... για αυτό που είμαι και αυτό που αντιπροσωπεύω! Είναι δύσκολο το ξέρω στην περίοδο που ζούμε να τα πετύχω όλα αυτά... είναι δύσκολο να παραμείνω αλώβητη, αλλά εγώ θα προσπαθήσω...

Μάρτης γδάρτης

Ας πιάσω δουλειά και ας μιλήσω εν ολίγοις για τα γεγονότα του τελευταίου καιρού... γιατί όπως είναι φανερό έχω μείνει λίγο πίσω!
Λοιπόν πρώτα απ' όλα έχω να αναφέρω την άκρως επιτυχημένη έκβαση της φετινής εκδήλωσης που κάναμε στη δουλειά για την κοπή της πίτας μας! Ήταν ένα μικρό ως μεγάλο άγχος που είχα και ευτυχώς όλα πήγαν τέλεια! Μέτα από αυτό δεν έχω και πολλά εξαιρετικά νέα να διηγηθώ...
Εντάξει οφείλω να κάνω και μια αναφορά στον απαίσιο καιρό του φετινού χειμώνα που μας ξεπάγιασε και μας έκανε να μην βλέπουμε την ώρα για λίγη ζεστούλα και ήλιο! Και όταν επιτέλους βγήκε αυτός ο χαρούμενος και λαμπερός ήλιος το χαμόγελο έφτασε μέχρι τα αυτιά. Το θέμα βέβαια είναι ότι μαζί με τον ήλιο και την κατιτίς πιο ανεβασμένη θερμοκρασία βγήκαν και οι ιώσεις παγανιά και μας γέμισαν μυξομάντιλα, σιρόπια για το βήχα και παυσίπονα... Ευτυχώς μια μπόρα ήταν και αυτή και πέρασε και μας άφησε μυϊκούς πόνους που έκαναν μια βδομάδα να περάσουν!
Κατά τα άλλα έκλεισα πριν μια εβδομάδα και τα 26! Ναι μάλιστα ούτε και εγώ το πιστεύω πως πέρασε έτσι ο καιρός... Φέτος δε, όπως μου είπε μια κοπέλα ήταν τα "χρυσά" μου γενέθλια, γιατί λέει ήταν στις 26 και εγώ έκλεισα τα 26! Πολύ "χρυσά" βέβαια δεν τα πέρασα γιατί ακόμα πονούσα στα πόδια από την γρίπη λες και είχα τρέξει την προηγούμενη μαραθώνιο, αλλά δεν βαριέσαι... 
Χθες που λέτε διαπίστωσα την ευεργετική ιδιότητα που έχει η επίδραση του κρασιού στην ευφράδεια μου... Ιδίως όταν πρόκειται να μιλήσω ιταλικά! Με ένα ποτηράκι κρασί και θυμάμαι τα ιταλικά που νόμιζα ότι είχα ξεχάσει!
Δεν ξέρω βεβαία τι επίδραση θα είχε το κρασί στην περίπτωση που θα χρειαζόταν να μιλήσω τα λίγα ρώσικα που γνωρίζω... μάλλον δεν θα βοηθούσε και πολύ!
Αυτά τα νέα μου! Μετράω αντίστροφα για το καλοκαίρι... και ονειρεύομαι από τώρα την Κεφαλονιά!