It Takes Two To Tango

Σήμερα αποφάσισα να επιστρέψω στα ιστολογικά μου λημέρια με μια ιστορία. Μπορεί να φανεί σε κάποιους κοινότυπη, αλλά δε με νοιάζει... Εγώ αποφάσισα να την πω ούτως ή άλλως.  Στο κάτω κάτω δικό μου το blog και γράφω ότι γουστάρω!

Ας ξεκινήσω λοιπόν... Κάποτε ήταν ένα συμπαθητικό και ονειροπόλο κορίτσι που το λέγαν Πελαγία, όπως λέει και το όνομα της ονειρευόταν συχνά πέλαγα και θάλασσες και αγαπούσε πολύ τα ταξίδια. Αγαπούσε και άλλα όμορφα πράγματα όπως τη μουσική, τα βιβλία, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα των ανθρώπων. Τα αγαπούσε γιατί πίστευε πως μέσω αυτών ξέφευγε έστω και για λίγο από τη μουντή και γκρίζα καθημερινότητα της. 

Τα χρόνια περνούσαν όμορφα και ήρεμα για την Πελαγία χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις και ανατροπές στην φιλήσυχη ζωή της. 

Χρόνο με το χρόνο διαπίστωνε πως αυτή η ησυχία την κούραζε και άρχισε να τη βαριέται και ενδόμυχα ευχόταν ένα βότσαλο να αναταράξει τα ήσυχα νερά της λίμνης της.

Έλα όμως που η πρωταγωνίστρια μας όπως είπαμε και στην αρχή ήταν ονειροπόλα και επιθυμούσε το βότσαλο αυτό που θα τάραζε τα νερά της να ήταν ένας πρίγκιπας με το άσπρο του άλογο (καλά ας ήταν και μαύρο δεν θα κολλήσουμε στα χρώματα τώρα...).

Ήθελε ένα πρίγκιπα σαν το μικρό πρίγκιπα που θα του άρεσαν τα ταξίδια νοερά και πραγματικά και θα την αγαπούσε όπως αγαπούσε ο μικρός πρίγκιπας το τριαντάφυλλο του...

Αυτή η ιδέα του πρίγκιπα κράτησε (ευτυχώς ή δυστυχώς) πολύ λίγο καιρό και η φίλη μας βλέποντας τα δεδομένα της εποχής κατάλαβε πως τον πρίγκιπα μικρό ή μεγάλο θα ήταν μάταιο να τον περιμένει και καλό θα ήταν να αρκεστεί σε κάτι πιο σημερινό και πιο απτό...

Ο χρόνος όμως κυλούσε χωρίς να σταματάει ούτε λεπτό... Ακόμα και κάποιες ελάχιστες φορές που ευχήθηκε μέσα της να σταματήσει και η στιγμή ευτυχίας που ζούσε να παρατεινόταν έστω και λίγο, τίποτα... Αυτός αδυσώπητος συνέχισε τη ροή του.

Δοκίμασε  αρκετές φορές είναι η αλήθεια να βρει τον συνταξιδιώτη και συνοδοιπόρο της ζωής της στα μάτια διαφόρων νεαρών... Όμως πάντα έλειπε αυτή η έντονη σπιρτάδα και επιθυμία που κάνει τη ζωή πιο νόστιμη!

Ακόμα και μια φορά που ξεγελάστηκε και για πρώτη φορά ένοιωσε να ταράζονται τα νερά της λίμνης της, τελικά έκανε λάθος... Λάθος συναγερμός. Βλέπεται το πρόβλημα ήταν ότι ενώ αυτή ανοιγόταν στους άλλους και δινόταν με την ελπίδα να έχει κάποια ανταπόδοση, όπως είναι το φυσιολογικό να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις όλη η προσπάθεια της να κρατήσει μια φλόγα ζωντανή έπεφτε στο κενό. Ίσως έφταιγαν τα φεγγάρια που λέει και το τραγούδι... Ίσως πάλι έφταιγαν οι δυνατοί άνεμοι της νέας εποχής που δεν άφηναν καμία φλόγα να διατηρηθεί στις ψυχές των ανθρώπων. Η μόνη φλόγα που θέριευε και θεριεύει ακόμα με κίνδυνο να κάψει τα πάντα είναι αυτή του εγωισμού και της φιλαυτίας.  

Μόνο που στις σχέσεις των ανθρώπων δεν χωράει ο εγωισμός και ενώ η Πελαγία από νωρίς ευτυχώς το είχε καταλάβει αυτό κανείς άλλος γύρω της δεν φαινόταν να το είχε καταλάβει!

Περιμένει ακόμα λοιπόν καρτερικά κάποιον που θα ναι πρόθυμος να θυσιάσει το Εγώ του για το Εμείς... Κάποιον που μόλις θα την δει να ξεμακραίνει μετά τα πρώτα σημάδια που προμηνύουν μια νέα απογοήτευση, θα τρέξει να την προλάβει και δεν θα φοβηθεί, δεν θα δειλιάσει, αλλά θα την πείσει πως αξίζει τον κόπο, άλλωστε το τανγκό θέλει δυο... Και το τανγκό είναι μα την αλήθεια πολύ ωραίος  χορός, δεν συμφωνείτε;

Every Single Day

Εντάξει, δεν θα αρχίσω πάλι τη φλυαρία, για το πόσο καιρό έχω να γράψω (είναι φανερό άλλωστε) και να αραδιάσω δικαιολογίες! Δεν μου ήρθε, δεν έγραψα. Απλό!
Αλλάξαν κάποια από τα δεδομένα μου τον τελευταίο χρόνο και μου πήρε λίγο καιρό να προσαρμοστώ. Έτσι στην ανακατανομή του χρόνου μου βγήκα ζημιωμένη. Από πολλές απόψεις κέρδισα και έμαθα πολλά, από άλλες όμως έχασα.
Ας σταματήσω όμως την αοριστολογία και ας μιλήσω ξεκάθαρα. 
Τέλος η απογευματινή δουλειά! Εδώ και 3 χρόνια είχα συνηθίσει να δουλεύω αποκλειστικά απόγευμα. Και αυτό, τελείως αναπάντεχα (και αναίτια, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα) άλλαξε. Μόνιμο, κατά πάσα πιθανότητα δε θα είναι αλλά όπως και να χει τους τελευταίους 6 μήνες άλλαξε η καθημερινότητα μου.
Ξυπνάω πρωί πρωί με την αυγούλα, τόσο που το χειμώνα προλάβαινα να βλέπω τον ήλιο που ανατέλλει. Και ακολουθώ πάντα την ίδια προκαθορισμένη διαδρομή.
Και από τη στιγμή που κάτι επαναλαμβάνεται καθημερινά, επαναλαμβάνονται και οι προσλαμβάνουσες εικόνες αλλά και τα πρόσωπα που συναντάει κανείς σε αυτή την επαναληπτική πραγματικότητα.
Θα μιλήσω λοιπόν για αυτές τις εικόνες, και για αυτά τα πρόσωπα...
Θα μιλήσω για τους ίδιους ανθρώπους κάθε πρωί στη στάση του λεωφορείου. Ο ψηλός εύσωμος κύριος με το μούσι, η κοντή και υπερβολικά αδύνατη κυριούλα με το δυσανάλογα μεγάλο στήθος, την άλλη με το ξανθό μαλλί που πιάνει συνήθως κουβέντα με την ψιλικατζού, ή τον ξανθό νεαρό με το κομψό ντύσιμο και τα γυαλιά που μέχρι πρότινος φορούσε κασκόλ (προφανώς κρυουλιάρης).
Στο αστικό ανεβαίνουν κάθε πρωί σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι, εκτός από τις μέρες που πληρώνονται οι συντάξεις και όλοι οι ηλικιωμένοι κατεβαίνουν παγανιά και κατακλύζουν από πολύ πρωί τα λεωφορεία. (Που πας άνθρωπε μου αξημέρωτα, δε φεύγει η σύνταξη από τη θέση της...).
Εκτός όμως απ' αυτούς τους ηλικιωμένους μου κάνουν περισσότερο εντύπωση κάποιοι άλλοι... Πιο μερακλήδες, που ξυπνάνε από νωρίς και συναντιούνται κάθε πρωί την ίδια ώρα στο καφέ "Λίντο από το 1962" επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας στη γωνία με Αγίας Τριάδος.
Μετά φτάνουμε στο κέντρο... Ανεβαίνω στο λεωφορείο Νο25 και φτάνω Εγνατία, πολλές φορές συναντώ μια χαρακτηριστική παχουλούλα αλλά πολύ μοντέρνα ντυμένη κοπέλα με κοντά κόκκινα μαλλιά και γυαλιά με κοκάλινο σκελετό. Στην Κολόμβου πάλι ανεβαίνει ένας κύριος με ένα μυρωδάτο καφέ από τα Starbucks στο χέρι. Όταν φτάνω στην οδό Λαγκαδά (στα παλιά μου λημέρια) βλέπω κάθε πρωί καθισμένο μπροστά στη μπουγάτσα "Σαρρής"  ένα νεαρό με γυαλιά βυθισμένο στην καρέκλα να απολαμβάνει τον πρωινό καφέ του και να κοιτάζει εξεταστικά τους περαστικούς. Και μετά από λίγο φτάνω στον τελικό προορισμό μου... 
Τώρα θα μου πείτε όσοι είχατε το κουράγιο να διαβάσετε μέχρι τέλους, τι σας ενδιαφέρουν εσάς όλες αυτές οι περιγραφές και τα πρόσωπα... Εντάξει ίσως και τίποτα, αλλά για μένα όλη αυτή η επανάληψη και η ρουτίνα κρύβει και μια μαγεία (ή τουλάχιστον εγώ προσπαθώ να το βλέπω έτσι για να μη νιώθω ανία) κάθε μέρα προσδοκάς κάτι που θα διαφέρει από την προηγούμενη, κοιτάς τους ανθρώπους τα πράγματα και ψάχνεις διαφορές...
 Ίσως δεν είναι συναρπαστικό, αλλά για μένα είναι αρκετό.

Το λίγο

Pourquoi pas?

Καμιά φορά... όπως τώρα για παράδειγμα, αναρωτιέμαι γιατί συνεχίζω να γράφω εδώ.
Γιατί απλά, (όπως έκανα παλιότερα) δεν παίρνω ένα χαρτί και ένα μολύβι και όλα "αυτά" δεν τα γράφω, κάπου αλλού, κρυφά, ιδιωτικά.
Τι με παρακινεί 6 χρόνια τώρα να κάθομαι και να γράφω τις "αρλούμπες" μου εδώ;
Καλά, αρλούμπες έγραφα πάντοτε, και τότε και τώρα, αλλά τι ικανοποίηση μπορεί να βρίσκω με το να τις βλέπω δημοσιευμένες και σε κοινή θέα στο διαδίκτυο;
Ίσως φταίνε τα φεγγάρια... ίσως πάλι η καταπιεσμένη και υπολανθάνουσα ανάγκη μου για συγγραφή (λέω εγώ τώρα...).
Μια ουσιαστική και επιτυχημένη συγγραφή, για να είμαι ακριβής.
Δυστυχώς όμως, τέτοιο ταλέντο δεν έχω ούτε είχα ποτέ, αλλά μου αρέσει να βαυκαλίζομαι, πιστεύοντας ότι έστω και λίγο, μπορεί να την πλησιάζω, γράφοντας όλες αυτές τις αράδες.
Δεν έχω ψευδαισθήσεις, ξέρω πως ελάχιστοι με διαβάζουν, δύο τρεις φίλοι, και κανένας περαστικός αναγνώστης που έτυχε να σκοντάψει "πάνω μου" ψάχνοντας κάτι άλλο.
Όσο γι' αυτό δεν μπορώ να πω, στα 6 αυτά χρόνια, έχω γράψει αρκετούτσικα πραγματάκια, και έτσι υπάρχει πάντα η πιθανότητα όλο και κάποιος να με ανακαλύψει.
Θα ήταν πολύ ωραία, αν μιαν ημέρα ξυπνούσα και είχα την δυνατότητα και την έμπνευση να γράψω κάτι πραγματικά καλό, και όχι ένα από τα πολλά βιβλία "της οκάς" που μπορεί να συναντήσει κανείς σήμερα στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
Τέλος πάντων, προς το παρόν αρκούμαι σ' αυτό, για να γεμίζω το κενό μου, για να περνάω την ώρα μου, για να εξωτερικεύω κάποιες σκέψεις μου, για να έχω έστω και φευγαλέα την αίσθηση πως κάνω και εγώ κάτι ξεχωριστό...

Happy New Year!

Abba - Happy New Year  ♫ ♪