Εντάξει, δεν θα αρχίσω πάλι τη φλυαρία, για το πόσο καιρό έχω να γράψω (είναι φανερό άλλωστε) και να αραδιάσω δικαιολογίες! Δεν μου ήρθε, δεν έγραψα. Απλό!
Αλλάξαν κάποια από τα δεδομένα μου τον τελευταίο χρόνο και μου πήρε λίγο καιρό να προσαρμοστώ. Έτσι στην ανακατανομή του χρόνου μου βγήκα ζημιωμένη. Από πολλές απόψεις κέρδισα και έμαθα πολλά, από άλλες όμως έχασα.
Ας σταματήσω όμως την αοριστολογία και ας μιλήσω ξεκάθαρα.
Τέλος η απογευματινή δουλειά! Εδώ και 3 χρόνια είχα συνηθίσει να δουλεύω αποκλειστικά απόγευμα. Και αυτό, τελείως αναπάντεχα (και αναίτια, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα) άλλαξε. Μόνιμο, κατά πάσα πιθανότητα δε θα είναι αλλά όπως και να χει τους τελευταίους 6 μήνες άλλαξε η καθημερινότητα μου.
Ξυπνάω πρωί πρωί με την αυγούλα, τόσο που το χειμώνα προλάβαινα να βλέπω τον ήλιο που ανατέλλει. Και ακολουθώ πάντα την ίδια προκαθορισμένη διαδρομή.
Και από τη στιγμή που κάτι επαναλαμβάνεται καθημερινά, επαναλαμβάνονται και οι προσλαμβάνουσες εικόνες αλλά και τα πρόσωπα που συναντάει κανείς σε αυτή την επαναληπτική πραγματικότητα.
Θα μιλήσω λοιπόν για αυτές τις εικόνες, και για αυτά τα πρόσωπα...
Θα μιλήσω για τους ίδιους ανθρώπους κάθε πρωί στη στάση του λεωφορείου. Ο ψηλός εύσωμος κύριος με το μούσι, η κοντή και υπερβολικά αδύνατη κυριούλα με το δυσανάλογα μεγάλο στήθος, την άλλη με το ξανθό μαλλί που πιάνει συνήθως κουβέντα με την ψιλικατζού, ή τον ξανθό νεαρό με το κομψό ντύσιμο και τα γυαλιά που μέχρι πρότινος φορούσε κασκόλ (προφανώς κρυουλιάρης).
Στο αστικό ανεβαίνουν κάθε πρωί σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι, εκτός από τις μέρες που πληρώνονται οι συντάξεις και όλοι οι ηλικιωμένοι κατεβαίνουν παγανιά και κατακλύζουν από πολύ πρωί τα λεωφορεία. (Που πας άνθρωπε μου αξημέρωτα, δε φεύγει η σύνταξη από τη θέση της...).
Εκτός όμως απ' αυτούς τους ηλικιωμένους μου κάνουν περισσότερο εντύπωση κάποιοι άλλοι... Πιο μερακλήδες, που ξυπνάνε από νωρίς και συναντιούνται κάθε πρωί την ίδια ώρα στο καφέ "Λίντο από το 1962" επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας στη γωνία με Αγίας Τριάδος.
Μετά φτάνουμε στο κέντρο... Ανεβαίνω στο λεωφορείο Νο25 και φτάνω Εγνατία, πολλές φορές συναντώ μια χαρακτηριστική παχουλούλα αλλά πολύ μοντέρνα ντυμένη κοπέλα με κοντά κόκκινα μαλλιά και γυαλιά με κοκάλινο σκελετό. Στην Κολόμβου πάλι ανεβαίνει ένας κύριος με ένα μυρωδάτο καφέ από τα Starbucks στο χέρι. Όταν φτάνω στην οδό Λαγκαδά (στα παλιά μου λημέρια) βλέπω κάθε πρωί καθισμένο μπροστά στη μπουγάτσα "Σαρρής" ένα νεαρό με γυαλιά βυθισμένο στην καρέκλα να απολαμβάνει τον πρωινό καφέ του και να κοιτάζει εξεταστικά τους περαστικούς. Και μετά από λίγο φτάνω στον τελικό προορισμό μου...
Τώρα θα μου πείτε όσοι είχατε το κουράγιο να διαβάσετε μέχρι τέλους, τι σας ενδιαφέρουν εσάς όλες αυτές οι περιγραφές και τα πρόσωπα... Εντάξει ίσως και τίποτα, αλλά για μένα όλη αυτή η επανάληψη και η ρουτίνα κρύβει και μια μαγεία (ή τουλάχιστον εγώ προσπαθώ να το βλέπω έτσι για να μη νιώθω ανία) κάθε μέρα προσδοκάς κάτι που θα διαφέρει από την προηγούμενη, κοιτάς τους ανθρώπους τα πράγματα και ψάχνεις διαφορές...
Ίσως δεν είναι συναρπαστικό, αλλά για μένα είναι αρκετό.
Αλλάξαν κάποια από τα δεδομένα μου τον τελευταίο χρόνο και μου πήρε λίγο καιρό να προσαρμοστώ. Έτσι στην ανακατανομή του χρόνου μου βγήκα ζημιωμένη. Από πολλές απόψεις κέρδισα και έμαθα πολλά, από άλλες όμως έχασα.
Ας σταματήσω όμως την αοριστολογία και ας μιλήσω ξεκάθαρα.
Τέλος η απογευματινή δουλειά! Εδώ και 3 χρόνια είχα συνηθίσει να δουλεύω αποκλειστικά απόγευμα. Και αυτό, τελείως αναπάντεχα (και αναίτια, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα) άλλαξε. Μόνιμο, κατά πάσα πιθανότητα δε θα είναι αλλά όπως και να χει τους τελευταίους 6 μήνες άλλαξε η καθημερινότητα μου.
Ξυπνάω πρωί πρωί με την αυγούλα, τόσο που το χειμώνα προλάβαινα να βλέπω τον ήλιο που ανατέλλει. Και ακολουθώ πάντα την ίδια προκαθορισμένη διαδρομή.
Και από τη στιγμή που κάτι επαναλαμβάνεται καθημερινά, επαναλαμβάνονται και οι προσλαμβάνουσες εικόνες αλλά και τα πρόσωπα που συναντάει κανείς σε αυτή την επαναληπτική πραγματικότητα.
Θα μιλήσω λοιπόν για αυτές τις εικόνες, και για αυτά τα πρόσωπα...
Θα μιλήσω για τους ίδιους ανθρώπους κάθε πρωί στη στάση του λεωφορείου. Ο ψηλός εύσωμος κύριος με το μούσι, η κοντή και υπερβολικά αδύνατη κυριούλα με το δυσανάλογα μεγάλο στήθος, την άλλη με το ξανθό μαλλί που πιάνει συνήθως κουβέντα με την ψιλικατζού, ή τον ξανθό νεαρό με το κομψό ντύσιμο και τα γυαλιά που μέχρι πρότινος φορούσε κασκόλ (προφανώς κρυουλιάρης).
Στο αστικό ανεβαίνουν κάθε πρωί σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι, εκτός από τις μέρες που πληρώνονται οι συντάξεις και όλοι οι ηλικιωμένοι κατεβαίνουν παγανιά και κατακλύζουν από πολύ πρωί τα λεωφορεία. (Που πας άνθρωπε μου αξημέρωτα, δε φεύγει η σύνταξη από τη θέση της...).
Εκτός όμως απ' αυτούς τους ηλικιωμένους μου κάνουν περισσότερο εντύπωση κάποιοι άλλοι... Πιο μερακλήδες, που ξυπνάνε από νωρίς και συναντιούνται κάθε πρωί την ίδια ώρα στο καφέ "Λίντο από το 1962" επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας στη γωνία με Αγίας Τριάδος.
Μετά φτάνουμε στο κέντρο... Ανεβαίνω στο λεωφορείο Νο25 και φτάνω Εγνατία, πολλές φορές συναντώ μια χαρακτηριστική παχουλούλα αλλά πολύ μοντέρνα ντυμένη κοπέλα με κοντά κόκκινα μαλλιά και γυαλιά με κοκάλινο σκελετό. Στην Κολόμβου πάλι ανεβαίνει ένας κύριος με ένα μυρωδάτο καφέ από τα Starbucks στο χέρι. Όταν φτάνω στην οδό Λαγκαδά (στα παλιά μου λημέρια) βλέπω κάθε πρωί καθισμένο μπροστά στη μπουγάτσα "Σαρρής" ένα νεαρό με γυαλιά βυθισμένο στην καρέκλα να απολαμβάνει τον πρωινό καφέ του και να κοιτάζει εξεταστικά τους περαστικούς. Και μετά από λίγο φτάνω στον τελικό προορισμό μου...
Τώρα θα μου πείτε όσοι είχατε το κουράγιο να διαβάσετε μέχρι τέλους, τι σας ενδιαφέρουν εσάς όλες αυτές οι περιγραφές και τα πρόσωπα... Εντάξει ίσως και τίποτα, αλλά για μένα όλη αυτή η επανάληψη και η ρουτίνα κρύβει και μια μαγεία (ή τουλάχιστον εγώ προσπαθώ να το βλέπω έτσι για να μη νιώθω ανία) κάθε μέρα προσδοκάς κάτι που θα διαφέρει από την προηγούμενη, κοιτάς τους ανθρώπους τα πράγματα και ψάχνεις διαφορές...
Ίσως δεν είναι συναρπαστικό, αλλά για μένα είναι αρκετό.
