Fall

Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, και ξαφνικά νιώθω την ακόρεστη επιθυμία να γράψω κάτι εδώ. Δεν μπορώ να αφήσω την ευκαιρία να χαθεί...
Έχω ξαφνικά και το χρόνο και την όρεξη να μοιραστώ αυτά που σκέφτομαι.
Φθινοπώριασε, μέσα σε λίγες μέρες, λίγες ώρες καλύτερα, η θερμοκρασία έπεσε κατακόρυφα, το τελευταίο μπάνιο του Σαββατοκύριακου φαντάζει μακρινό όνειρο...
Και θαρρείς πως όλα συνδέονται με ένα αόρατο νήμα, και μαζί με την ουσιαστική έλευση του φθινοπώρου ήρθαν και πολλά άλλα μαζί.
Εγώ πάνω που ξεκίνησα να δουλεύω, κατέληξα να με δουλεύουν. Και μαζί με αυτή την ταραχή προέκυψαν και άλλα προβλήματα που δεν έχω κουράγιο να εξηγώ.
Μα πως γίνεται όλα να έρχονται μαζί;  Ευτυχώς που τουλάχιστον κάποια πράγματα μένουν αναλλοίωτα γιατί διαφορετικά θα μάζευα πάλι τα κομμάτια μου.
Πάλι παράξενα τα γράφω, αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να τα πω...
Το Καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν για μένα μια ονειρική περίοδος, γεμάτη χαρά και ξεγνοιασιά. Η αντίθεση του Φθινοπώρου μου φαντάζει τραγική ειρωνεία, δεν μπορεί μέσα σε τόσες λίγες ώρες να προσγειώνεσαι σε ανώμαλο έδαφος εντελώς απροετοίμαστος.

It's true that all good things must come to an end, and August is no exception. They don't call it fall for nothing...

Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο...

Τι κακό και αυτό, τι προβληματισμός κάθε φορά με το πως θα ξεκινήσω μια καινούρια ανάρτηση! Γιατί ως γνωστόν "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός".

Τέλος πάντων, νιώθω πάλι την ανάγκη να γράψω κάτι, για κάποιον που μπήκε στη ζωή μου τόσο αναπάντεχα, αλλά που την έχει σημαδέψει ανεξίτηλα (σε ελεύθερη μετάφραση την έχει κάνει μαντάρα).

Για σένα λοιπόν, που σε ξέρω τόσο λίγο... Για σένα που έχω αρχίσει να αγαπώ τόσο πολύ!

Για σένα που είσαι ο μοναδικός που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις αυτό το παλιό "καταφύγιο" μου... Που νιώθω ότι θες να με γνωρίσεις από άκρη σε άκρη και να φωτίσεις την κάθε σκοτεινή γωνία του μυαλού και της καρδιάς μου.

Για σένα λοιπόν δεν θα μπορούσα να σιγήσω και να μη γράψω κάτι στα απομνημονεύματα μου. Άλλωστε είσαι αξιομνημόνευτος από πολλές απόψεις! 

Πάνω που είχα απελπιστεί, πάνω που το είχα πάρει απόφαση ότι το θέμα "σχέση" δεν είναι για μένα, πάνω που έκανα σχέδια για το μέλλον με μοναδικό παράγοντα τον εαυτό μου... Κάπου εκεί λοιπόν, να σου και εμφανίστηκες!

Και δεν έχω λόγια να εκφράσω το πόσο χαρούμενη με κάνεις, το πόσο όμορφα και ξένοιαστα περνάω την κάθε στιγμή μαζί σου...

Εύχομαι αυτό το συναίσθημα, αυτή η χαρά να κρατήσει για πάντα. Είναι ότι πιο ωραίο έχω νιώσει ποτέ!

Τα καλύτερα του 2016

Εντάξει οφείλω να ομολογήσω πως το '16 δεν ήταν από τις καλύτερες χρονιές μου, τουναντίον μάλλον από τις χειρότερες θα έλεγα. Αλλά, δεν παύει να είχα και μερικές καλές στιγμές και μικρο- πράγματα που την ομόρφυναν. Γι' αυτό το λόγο με μια ξαφνική παρόρμηση, αποφάσισα να γράψω αυτά τα λίγα εδώ. Σίγουρα αν αποφάσιζα να γράψω τα χειρότερα θα έγγραφα μια πιο "αξιοπρεπή" σε μέγεθος ανάρτηση, αλλά είπαμε, όλο τα άσχημα τα αφήνουμε πίσω μας και γυρνάμε σελίδα...

Λοιπόν, ας ξεκινήσω από το σπορ που εξάσκησα περισσότερο αυτή την χρονιά και ήταν το διάβασμα! Είναι κάτι όμως που το απήλαυσα ιδιαίτερα φέτος και είχα την τύχη να διαβάσω πολλά ενδιαφέροντα βιβλία. Ας αφήσω όμως τα πολλά πολλά, και ας περάσω στο παρασύνθημα. Αγαπημένο βιβλίο για το 2016 ανακηρύσσεται πανηγυρικά "Το νέο όνομα", το δεύτερο μέρος από την Τετραλογία της Νάπολης της Elena Ferrante. Ένα ακόμα βιβλίο που μου άρεσε ιδιαίτερα και θέλω πολύ να το αναφέρω είναι το "Ο εκατοντάχρονος που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε" του Jonas Jonasson. Ο λόγος που μου άρεσαν πολύ αυτά τα δύο βιβλία είναι ότι το πρώτο έχει ένα φοβερό και αξιομνημόνευτο τρόπο γραφής που σπάνια κανείς συναντά, και το δεύτερο γιατί είναι μια σπαρταριστή ιστορία που εκτός του ότι σου μαθαίνει πολλά από παγκόσμια ιστορία σου προκαλεί και γέλιο μέσα από τις περιπέτειες του κεντρικού ήρωα.
Ταινίες... Εδώ, "χωλαίνω" λίγο καθότι οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είδα και πολλές ταινίες, οπότε πρέπει να σκεφτώ λίγο καλύτερα για να πω ποια μου άρεσε... Την βρήκα! Και τι ταινία! "Quo Vado?", στα ελληνικά ήρθε με τον τίτλο "Που πάω, Θεέ μου;" Καλά, το ότι είναι Ιταλική είναι πιστέψτε με, εντελώς συμπτωματικό (όχι δεν φταίει η "μούρλα" που έχω με την Ιταλία σε αυτό). Μια από τις πιο απίθανες κωμωδίες που έχω ποτέ δει που αυτό που καυτηριάζει θυμίζει και κάτι από Ελλάδα!
Σειρά έχουν οι σειρές. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα και μπορώ να πω πως είδα λίγες μεν αλλά για τα δικά μου δεδομένα αξιόλογες σειρές. Αυτή όμως που διαλέγω είναι "El tiempo entre costuras" γνωστή ως "Η μοδίστρα". Σειρά ισπανικής παραγωγής 17 επεισοδίων που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της María Dueñas.
Αγαπημένος προορισμός για το 2016 ήταν το Πήλιο. Ήταν η πρώτη φορά που το επισκέφθηκα και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τις ομορφιές του.
Αγαπημένη γεύση, οι τυρόπιτες που έτρωγα τις 3 - 4 φορές που επισκέφθηκα φέτος (ή μάλλον πέρσι) την πόλη Gotse Delchev της γειτονικής Βουλγαρίας.
Αγαπημένη δραστηριότητα "Η Φωτογραφία" γιατί καλά να τραβάμε φωτογραφίες στο Manual στα ταξίδια, αλλά είναι καιρός να μάθουμε και 5 πράγματα επιπλέον.
Και τέλος αγαπημένο τραγούδι, θα γράψω το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό και είναι:



Hasta la vista...

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Απουσία. Μεγάλη απουσία, αδικαιολόγητη... Δεν ξέρω, μπορεί να ήταν τελικά και δικαιολογημένη.
Πόσο καιρό τώρα γυροφέρνω στο μυαλό μου μια κάποια επιστροφή, αλλά πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω.
Ανοίγω διστακτικά το Blogger και βλέπω πως η τελευταία ανάρτηση μου είναι τον Νοέμβρη του 2014. Πόσα αλλάξαν από τότε... Πολλά. Όλα. Πρώτη και καλύτερη εγώ άλλαξα, δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Μέσα σε ένα διάστημα ενάμισι χρόνου, έζησα εμπειρίες και καταστάσεις που δεν είχα βιώσει σε όλο το προηγούμενο διάστημα των 29 μου χρόνων.
Δεν μετανιώνω για τίποτα, ήταν όλα ένα μεγάλο και χρήσιμο μάθημα για μένα. Και ξέρω πως ότι και να λέω τώρα "κατόπιν εορτής" πάλι τα ίδια θα έκανα, δεδομένης της μέχρι τότε μηδαμινής εμπειρίας μου.
Πολύ αινιγματικά τα γράφω ξέρω. Όποιος τύχει και τα διαβάσει θα προσπαθήσει να μαντέψει "τι θέλει να πει ο ποιητής". Αν και δεν νομίζω να πολυνοιάζει κανένα το τι μπορεί εγώ να εννοώ. 

Το βασικότερο όλων είναι πως νιώθω κουρασμένη, κουρασμένη από τους ανθρώπους, από την ιδιοτέλεια τους, αλλά κυρίως κουρασμένη από τα "μεγάλα λόγια". Και εγώ είπα πολλά μεγάλα λόγια το παραδέχομαι, ονειροβατούσα και πίστεψα πως μπορώ και εγώ επιτέλους να μιλώ για αγάπες παντοτινές. Δεν έκανα και δεν κάνω λάθος, υπάρχουν και αυτές οι αγάπες. Το κακό ήταν πως η δική μου δεν ήταν μια από αυτές. Ήθελα πολύ να είναι, πάλεψα με νύχια και με δόντια για να το αποδείξω. Αλλά δεν τα κατάφερα. Ήταν μια άνιση μάχη. Μπορεί οι περισσότεροι να κοιτάξουν μόνο το αποτέλεσμα και να με υποτιμήσουν, αλλά κανείς μα κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το αναφέρετο δικαίωμα μου να υποστηρίζω πως προσπάθησα πολύ, πάρα πολύ, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό.
Δεν θέλω να μακρηγορήσω, πέρασε πια καιρός... Όλα τα βλέπω να ξεμακραίνουν και να γίνονται μια ανάμνηση. Σαν μια κινηματογραφική ταινία που τελείωσε...

It Takes Two To Tango

Σήμερα αποφάσισα να επιστρέψω στα ιστολογικά μου λημέρια με μια ιστορία. Μπορεί να φανεί σε κάποιους κοινότυπη, αλλά δε με νοιάζει... Εγώ αποφάσισα να την πω ούτως ή άλλως.  Στο κάτω κάτω δικό μου το blog και γράφω ότι γουστάρω!

Ας ξεκινήσω λοιπόν... Κάποτε ήταν ένα συμπαθητικό και ονειροπόλο κορίτσι που το λέγαν Πελαγία, όπως λέει και το όνομα της ονειρευόταν συχνά πέλαγα και θάλασσες και αγαπούσε πολύ τα ταξίδια. Αγαπούσε και άλλα όμορφα πράγματα όπως τη μουσική, τα βιβλία, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα των ανθρώπων. Τα αγαπούσε γιατί πίστευε πως μέσω αυτών ξέφευγε έστω και για λίγο από τη μουντή και γκρίζα καθημερινότητα της. 

Τα χρόνια περνούσαν όμορφα και ήρεμα για την Πελαγία χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις και ανατροπές στην φιλήσυχη ζωή της. 

Χρόνο με το χρόνο διαπίστωνε πως αυτή η ησυχία την κούραζε και άρχισε να τη βαριέται και ενδόμυχα ευχόταν ένα βότσαλο να αναταράξει τα ήσυχα νερά της λίμνης της.

Έλα όμως που η πρωταγωνίστρια μας όπως είπαμε και στην αρχή ήταν ονειροπόλα και επιθυμούσε το βότσαλο αυτό που θα τάραζε τα νερά της να ήταν ένας πρίγκιπας με το άσπρο του άλογο (καλά ας ήταν και μαύρο δεν θα κολλήσουμε στα χρώματα τώρα...).

Ήθελε ένα πρίγκιπα σαν το μικρό πρίγκιπα που θα του άρεσαν τα ταξίδια νοερά και πραγματικά και θα την αγαπούσε όπως αγαπούσε ο μικρός πρίγκιπας το τριαντάφυλλο του...

Αυτή η ιδέα του πρίγκιπα κράτησε (ευτυχώς ή δυστυχώς) πολύ λίγο καιρό και η φίλη μας βλέποντας τα δεδομένα της εποχής κατάλαβε πως τον πρίγκιπα μικρό ή μεγάλο θα ήταν μάταιο να τον περιμένει και καλό θα ήταν να αρκεστεί σε κάτι πιο σημερινό και πιο απτό...

Ο χρόνος όμως κυλούσε χωρίς να σταματάει ούτε λεπτό... Ακόμα και κάποιες ελάχιστες φορές που ευχήθηκε μέσα της να σταματήσει και η στιγμή ευτυχίας που ζούσε να παρατεινόταν έστω και λίγο, τίποτα... Αυτός αδυσώπητος συνέχισε τη ροή του.

Δοκίμασε  αρκετές φορές είναι η αλήθεια να βρει τον συνταξιδιώτη και συνοδοιπόρο της ζωής της στα μάτια διαφόρων νεαρών... Όμως πάντα έλειπε αυτή η έντονη σπιρτάδα και επιθυμία που κάνει τη ζωή πιο νόστιμη!

Ακόμα και μια φορά που ξεγελάστηκε και για πρώτη φορά ένοιωσε να ταράζονται τα νερά της λίμνης της, τελικά έκανε λάθος... Λάθος συναγερμός. Βλέπεται το πρόβλημα ήταν ότι ενώ αυτή ανοιγόταν στους άλλους και δινόταν με την ελπίδα να έχει κάποια ανταπόδοση, όπως είναι το φυσιολογικό να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις όλη η προσπάθεια της να κρατήσει μια φλόγα ζωντανή έπεφτε στο κενό. Ίσως έφταιγαν τα φεγγάρια που λέει και το τραγούδι... Ίσως πάλι έφταιγαν οι δυνατοί άνεμοι της νέας εποχής που δεν άφηναν καμία φλόγα να διατηρηθεί στις ψυχές των ανθρώπων. Η μόνη φλόγα που θέριευε και θεριεύει ακόμα με κίνδυνο να κάψει τα πάντα είναι αυτή του εγωισμού και της φιλαυτίας.  

Μόνο που στις σχέσεις των ανθρώπων δεν χωράει ο εγωισμός και ενώ η Πελαγία από νωρίς ευτυχώς το είχε καταλάβει αυτό κανείς άλλος γύρω της δεν φαινόταν να το είχε καταλάβει!

Περιμένει ακόμα λοιπόν καρτερικά κάποιον που θα ναι πρόθυμος να θυσιάσει το Εγώ του για το Εμείς... Κάποιον που μόλις θα την δει να ξεμακραίνει μετά τα πρώτα σημάδια που προμηνύουν μια νέα απογοήτευση, θα τρέξει να την προλάβει και δεν θα φοβηθεί, δεν θα δειλιάσει, αλλά θα την πείσει πως αξίζει τον κόπο, άλλωστε το τανγκό θέλει δυο... Και το τανγκό είναι μα την αλήθεια πολύ ωραίος  χορός, δεν συμφωνείτε;

Every Single Day

Εντάξει, δεν θα αρχίσω πάλι τη φλυαρία, για το πόσο καιρό έχω να γράψω (είναι φανερό άλλωστε) και να αραδιάσω δικαιολογίες! Δεν μου ήρθε, δεν έγραψα. Απλό!
Αλλάξαν κάποια από τα δεδομένα μου τον τελευταίο χρόνο και μου πήρε λίγο καιρό να προσαρμοστώ. Έτσι στην ανακατανομή του χρόνου μου βγήκα ζημιωμένη. Από πολλές απόψεις κέρδισα και έμαθα πολλά, από άλλες όμως έχασα.
Ας σταματήσω όμως την αοριστολογία και ας μιλήσω ξεκάθαρα. 
Τέλος η απογευματινή δουλειά! Εδώ και 3 χρόνια είχα συνηθίσει να δουλεύω αποκλειστικά απόγευμα. Και αυτό, τελείως αναπάντεχα (και αναίτια, αλλά ας μη το κάνουμε θέμα) άλλαξε. Μόνιμο, κατά πάσα πιθανότητα δε θα είναι αλλά όπως και να χει τους τελευταίους 6 μήνες άλλαξε η καθημερινότητα μου.
Ξυπνάω πρωί πρωί με την αυγούλα, τόσο που το χειμώνα προλάβαινα να βλέπω τον ήλιο που ανατέλλει. Και ακολουθώ πάντα την ίδια προκαθορισμένη διαδρομή.
Και από τη στιγμή που κάτι επαναλαμβάνεται καθημερινά, επαναλαμβάνονται και οι προσλαμβάνουσες εικόνες αλλά και τα πρόσωπα που συναντάει κανείς σε αυτή την επαναληπτική πραγματικότητα.
Θα μιλήσω λοιπόν για αυτές τις εικόνες, και για αυτά τα πρόσωπα...
Θα μιλήσω για τους ίδιους ανθρώπους κάθε πρωί στη στάση του λεωφορείου. Ο ψηλός εύσωμος κύριος με το μούσι, η κοντή και υπερβολικά αδύνατη κυριούλα με το δυσανάλογα μεγάλο στήθος, την άλλη με το ξανθό μαλλί που πιάνει συνήθως κουβέντα με την ψιλικατζού, ή τον ξανθό νεαρό με το κομψό ντύσιμο και τα γυαλιά που μέχρι πρότινος φορούσε κασκόλ (προφανώς κρυουλιάρης).
Στο αστικό ανεβαίνουν κάθε πρωί σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι, εκτός από τις μέρες που πληρώνονται οι συντάξεις και όλοι οι ηλικιωμένοι κατεβαίνουν παγανιά και κατακλύζουν από πολύ πρωί τα λεωφορεία. (Που πας άνθρωπε μου αξημέρωτα, δε φεύγει η σύνταξη από τη θέση της...).
Εκτός όμως απ' αυτούς τους ηλικιωμένους μου κάνουν περισσότερο εντύπωση κάποιοι άλλοι... Πιο μερακλήδες, που ξυπνάνε από νωρίς και συναντιούνται κάθε πρωί την ίδια ώρα στο καφέ "Λίντο από το 1962" επί της οδού Βασιλίσσης Όλγας στη γωνία με Αγίας Τριάδος.
Μετά φτάνουμε στο κέντρο... Ανεβαίνω στο λεωφορείο Νο25 και φτάνω Εγνατία, πολλές φορές συναντώ μια χαρακτηριστική παχουλούλα αλλά πολύ μοντέρνα ντυμένη κοπέλα με κοντά κόκκινα μαλλιά και γυαλιά με κοκάλινο σκελετό. Στην Κολόμβου πάλι ανεβαίνει ένας κύριος με ένα μυρωδάτο καφέ από τα Starbucks στο χέρι. Όταν φτάνω στην οδό Λαγκαδά (στα παλιά μου λημέρια) βλέπω κάθε πρωί καθισμένο μπροστά στη μπουγάτσα "Σαρρής"  ένα νεαρό με γυαλιά βυθισμένο στην καρέκλα να απολαμβάνει τον πρωινό καφέ του και να κοιτάζει εξεταστικά τους περαστικούς. Και μετά από λίγο φτάνω στον τελικό προορισμό μου... 
Τώρα θα μου πείτε όσοι είχατε το κουράγιο να διαβάσετε μέχρι τέλους, τι σας ενδιαφέρουν εσάς όλες αυτές οι περιγραφές και τα πρόσωπα... Εντάξει ίσως και τίποτα, αλλά για μένα όλη αυτή η επανάληψη και η ρουτίνα κρύβει και μια μαγεία (ή τουλάχιστον εγώ προσπαθώ να το βλέπω έτσι για να μη νιώθω ανία) κάθε μέρα προσδοκάς κάτι που θα διαφέρει από την προηγούμενη, κοιτάς τους ανθρώπους τα πράγματα και ψάχνεις διαφορές...
 Ίσως δεν είναι συναρπαστικό, αλλά για μένα είναι αρκετό.

Το λίγο