Πέρασε τόσος καιρός, χωρίς μια λέξη, μια φωτογραφία, ένα απόφθεγμα ζωής...
Χάθηκα, ήμουν αλλού, έχουν αλλάξει πολλά από την τελευταία φορά που έγραψα. Έτσι είναι ζωή, το έχω πάρει απόφαση πια! Μια με τα πάνω της, μια με τα κάτω της... Τότε ήμουν ψηλά, πετούσα, έκανα όνειρα. Κάποια στιγμή προσγειώθηκα, απότομα ίσως, αλλά αναπόφευκτα, στη γη θα κατέληγα απ' τη στιγμή που δεν είχα δυνατές και σταθερές φτερούγες. Τώρα είμαι κάπου στο ενδιάμεσο, όπως ήμουν πάντα άλλωστε. Μ' αρέσει να είμαι ρεαλίστρια, να πατάω σε στέρεες βάσεις και να νιώθω τη σιγουριά της γης κάτω από τα πόδια μου... Αλλά, άνθρωπος είμαι, μ' αρέσει όμως κάπου κάπου να αφήνω τα γήινα και να ονειροπολώ, να ίπταμαι... Όχι για πολύ, για λίγο σας διαβεβαιώ, έτσι για να ξεχαστώ λίγο. Η πραγματικότητα είναι δύσκολη, είναι σκληρή, είναι φορές που σε πνίγει. Χρειάζεσαι ένα διάλειμμα, όλοι το χρειαζόμαστε, να αναπνεύσεις καθάριο αέρα, όλοι έχουμε ανάγκη το όνειρο...
