Black or White?

Γεια σας! Με λένε Όλγα, και μένω στην Ελλάδα!
Δεν ξέρω αν τολμώ να διατυμπανίσω ότι δεν μένω απλά στην Ελλάδα, αλλά και το ότι είμαι Ελληνίδα! (το έκαναν πριν από μένα άλλες και έγινε σάλος...)
Με τρομάζει που σιγά σιγά χάνω όλους αυτούς τους λόγους που με έκαναν περήφανη για την καταγωγή μου...
Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, να βλέπω σε όλα την θετική τους πλευρά. Δυστυχώς όμως τελευταία δεν τα καταφέρνω και τόσο καλά...
Ας λοιπόν ξεκινήσω μια αντιπαραβολή, μια σύγκριση αυτών που όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να παραθεωρήσω την αρνητική τους εικόνα, και αυτών που εξακολουθούν να μου δίνουν ώθηση να συνεχίζω να προσπαθώ για ένα καλύτερο αύριο, αυτών που μου κρατάνε ακόμα τα λίγα εναπομείναντα ψήγματα ελπίδας!


Ας ξεκινήσουμε από τα αρνητικά...
- Μένω στην Ελλάδα των υπερχειλισμένων σκουπιδιών στους δρόμους.
- Μένω στην Ελλάδα της δυσωδίας και παραμέλησης κτιρίων, δρόμων και λοιπών δημόσιων χώρων.
- Μένω στην Ελλάδα της ασυδοσίας, της εκμετάλλευσης και του ωχαδερφισμού.
- Μένω στην Ελλάδα της παντελής έλλειψης ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον.
- Μένω στην Ελλάδα που τα αυτοκίνητα παρκάρουν πάνω στις ράμπες αναπήρων.
- Μένω στην Ελλάδα της ανεργίας, της μιζέριας και της απελπισίας.
- Και στην τελική, γιατί υπάρχουν πολλά ουσιαστικά και επίθετα που ταιριάζουν με την σημερινή Ελληνική πραγματικότητα, κλείνω με ένα τελευταίο... Μένω στην Ελλάδα της παράνοιας!

Πάμε όμως και στα θετικά, που δυστυχώς τα περισσότερα όπως θα διαπιστώσετε δεν οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα...
+ Μένω στην Ελλάδα της ηλιοφάνειας.
+ Μένω στην Ελλάδα του μεσογειακού καλοκαιριού.
+ Μένω στην Ελλάδα των γραφικών νησιών και των όμορφων θαλασσών.
+ Μένω στην Ελλάδα του φιλότιμου (σε όσους έχει απομείνει...)
+ Μένω στην Ελλάδα των απαράμιλλων γευστικών απολαύσεων.
+ Μένω στην Ελλάδα της κολοσσιαίας πολιτιστικής κληρονομιάς.
+ Μένω στην Ελλάδα της δημιουργικότητας, του εθελοντισμού και της ελπίδας.
Σε αυτή την τελευταία Ελλάδα θέλω να ζω, από αυτήν προσπαθώ να κρατηθώ, σε αυτήν επενδύω και ελπίζω...
Αχ, Ελλάδα σ' αγαπώ... (μη μ'απογοητεύσεις!)


Υ.Γ. Είναι πραγματικά εκπληκτικό, που με αφορμή ένα άλλο τυχαίο περιστατικό σήμερα το βράδυ, παρακινήθηκα να γράψω τα παραπάνω λίγες ώρες πριν τις πιο σημαντικές εθνικές εκλογές των τελευταίων δεκαετιών. 
Η πτώση και η φθορά είναι πλέον παντού γύρω μας! Ας ελπίσουμε πως μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό...

Splish Splash

Εντάξει νομίζω ότι πλέον είναι φανερό... Το πολυπόθητο καλοκαίρι είναι εδώ!
Ακόμα και αν μας παίδεψε λίγο στις αρχές με βροχούλες, ψυχρούλες και τα συναφή, τώρα δεν δύνασαι να κάνεις και την ελάχιστη διαδρομή χωρίς να ιδρώσεις!
Και ενώ το καλοκαίρι έφτασε επιτέλους, εγώ νιώθω εγκλωβισμένη στην ρουτίνα της πόλης.
Όπως και να το κάνουμε τα τελευταία 2 καλοκαίρια, είχα το απίστευτο προνόμιο να τα περάσω στην Κεφαλονιά! Δύο μήνες διακοπές στο νησί πρόπερσι... ακόμα τρελαίνομαι στην σκέψη! Και πέρσι έστω και εργαζόμενη, ήμουν εκεί... και νομίζω πως δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να σας πείσω πως να δουλεύεις το καλοκαίρι στην πόλη με το να δουλεύεις σε νησί απέχουν παρασάγκας.
Το μόνο που επιθυμώ τις τελευταίες μέρες είναι να μου δοθεί και μένα η ευκαιρία να κάνω καμιά βουτιά στην θάλασσα... Γιατί καλοκαίρι χωρίς θάλασσα, είναι σαν το φαγητό χωρίς αλάτι! 
Επί τη ευκαιρία μιας και ξέρω πως λόγω των συνθηκών μας περιμένει ένα δύσκολο καλοκαίρι, θέλω να ευχηθώ Καλό Καλοκαίρι σε όλους, μικρούς και μεγάλους... Όπου και αν είστε, όπου και αν πάτε ή δεν πάτε, ότι και αν κάνετε, να περάσετε καλά! Πολλά μπορεί να μας στερήσουν, αλλά όχι την χαρά του Ελληνικού Καλοκαριού!

Πείτε μου πως δεν θέλετε να βουτήξετε...

Καβουρότρυπες, Χαλκιδική

Ύπαρξη χωρίς διάρκεια

Σε τι χρησιμεύει η Τέχνη; Στο να μας δημιουργεί μια φευγαλέα λαμπερή ψευδαίσθηση της καμέλιας, ανοίγοντας στον χρόνο την συναισθηματική ρωγμή, που φαίνεται ακατανίκητη στη λογική του ζώου. Πως γεννιέται η Τέχνη; Προκύπτει από την ικανότητα του πνεύματος να σμιλεύει το αισθητηριακό πεδίο. Τι πραγματώνει η Τέχνη για μας; Μορφοποιεί και κάνει ορατά τα συναισθήματα μας και, έτσι, τους βάζει μια σφραγίδα αιωνιότητας, εκείνην που έχουν όλα τα έργα τα οποία, μέσω μιας συγκεκριμένης μορφής, ενσαρκώνουν την οικουμενικότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Η σφραγίδα της αιωνιότητας... Ποια απουσία υποδουλώνουν τούτα τα εδέσματα, οι κούπες, τα χαλιά και τα ποτήρια στην ψυχή μας; Πέρα από τα όρια του πίνακα, αναμφίβολα, τον σάλο και την πλήξη της ζωής, τούτο τον αέναο και μάταιο εξουθενωτικό αγώνα ταχύτητος των σχεδίων. Αλλά κάπου στα ενδότερα, την πληρότητα μιας αιωρούμενης στιγμής, που αρπάχτηκε από τον χρόνο της ανθρώπινης απληστίας. Η ανθρώπινη απληστία! Επιθυμούμε ακατάπαυστα και αυτό μας εξιδανικεύει και μας σκοτώνει. Η επιθυμία! Μας παρασέρνει και μας σταυρώνει, οδηγώντας μας κάθε μέρα στο πεδίο της μάχης, στο οποίο ηττηθήκαμε την προηγούμενη, αλλά που, κάτω απ' τον ήλιο, μας φαίνεται και πάλι πεδίο κατακτήσεων, και, ενώ αύριο πρόκειται πάλι να πεθάνουμε, μας κάνει να χτίζουμε αυτοκρατορίες προορισμένες να γίνουν σκόνη, λες και η γνώση που έχουμε για την επερχόμενη πτώση τους δεν επηρέασε καθόλου την λαχτάρα μας ως τον θάνατο με σχέδια, τα οποία μόλις περατωθούν αμέσως ξαναγεννιούνται. Μα είναι τόσο εξουθενωτικό να επιθυμείς αδιάκοπα... Έπειτα από λίγο προσδοκούμε μια απόλαυση χωρίς αναζήτηση, ονειρευόμαστε μια κατάσταση ευφορίας δίχως αρχή και τέλος, κατά την οποία η ομορφιά δε θα ήταν πλέον σκοπός ούτε σχέδιο, αλλά η ίδια η μαρτυρία της φύσης μας. Η κατάσταση αυτή είναι, λοιπόν, η Τέχνη. Γιατί τούτο το τραπέζι, έπρεπε να το είχα στρώσει; Αυτά τα εδέσματα, πρέπει να τα εποφθαλμιώ για να τα δω; Κάπου αλλού, κάποιος θέλησε τούτο το γεύμα, φιλοδόξησε τούτη τη μεταλλική διαφάνεια και επιδίωξε την απόλαυση, να χαϊδεύει με την γλώσσα του την απαλή αλμύρα ενός στρειδιού με λεμόνι. Χρειάστηκε αυτό το σχέδιο, χωμένο ανάμεσα σ' εκατό άλλα, αναδεικνύοντας συνάμα χίλια άλλα, χρειάστηκε αυτή η πρόθεση προετοιμασίας και γευστικής απόλαυσης της πανδαισίας των κοχυλιών, αυτό το σχέδιο του άλλου, στ' αλήθεια, για να πάρει μορφή ο πίνακας.

Μα όταν κοιτάμε μια νεκρή φύση, όταν απολαμβάνουμε χωρίς να έχουμε επιδιώξει τούτη την ομορφιά, που κουβαλάει μαζί της την εξιδανικευμένη και ακίνητη μορφοποίηση των πραγμάτων, απολαμβάνουμε ό,τι δε χρειάστηκε να επιδιώξουμε, παρατηρούμε ό,τι δε χρειάστηκε να επιθυμήσουμε. Έτσι, η νεκρή φύση, επειδή απεικονίζει μια ομορφιά που μιλάει στην επιθυμίας μας, αλλά γεννήθηκε από την  επιθυμία κάποιου άλλου, επειδή ταιριάζει στην απόλαυση μας χωρίς να υπεισέρχεται σε κανένα από τα σχέδια μας, επειδή μας δίνεται χωρίς να προσπαθήσουμε να την επιθυμήσουμε, ενσαρκώνει την πεμπτουσία της Τέχνης, αυτή τη βεβαιότητα του άχρονου. Στη βουβή σκηνή, στην οποία δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε κίνηση, ενσαρκώνεται ένας χρόνος που αποκλείει τα σχέδια, μια τελειότητα αρπαγμένη από τη διάρκεια και τη δική της αποκαμωμένη απληστία, μια απόλαυση χωρίς επιθυμία, κάποια ύπαρξη δίχως διάρκεια, μια ομορφιά χωρίς βούληση.
Γιατί η Τέχνη είναι συγκίνηση χωρίς την επιθυμία.


Απόσπασμα από το βιβλίο "Η κομψότητα του σκαντζόχοιρου", της Muriel Barbery

Laughing Wild

Και μετά του είπα με ειρωνικό χαμόγελο... "γελάω άγρια, εν το μέσω αδυσώπητης θλίψης".
Και εκείνος με κοίταξε τελείως ανέκφραστα και εγώ του είπα "ΓΕΛΑΩ ΑΓΡΙΑ!"