Quanto tempo e ancora

"Italia in Piazza"

Για τρίτη συνεχή χρονιά η Πρεσβεία της Ιταλίας στην Αθήνα διοργανώνει σειρά εκδηλώσεων με τίτλο "Italia in Piazza 2009" σε συνεργασία με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο, το Έλληνο-Ιταλικό Εμπορικό Επιμελητήριο και το Γραφείο του Ιταλικού Ινστιτούτου Εξωτερικού Εμπορίου στην Αθήνα, την υποστήριξη της "Τεχνόπολις" και υπό την Αιγίδα των Υπουργείων Ανάπτυξης και Πολιτισμού. Aπό 1 έως 6 Ιουνίου (Πειραιώς 100, Γκάζι).

Εγώ δεν θα το έχανα... (αν έμενα Αθήνα...)!

Πηγή: Camera Stylo.

Σκόρπιες σκέψεις...

Μου έχεις λείψει, το ξέρεις...;
Κι όμως διστάζω να στο πω... δεν σου μιλάω, κάνω την αδιάφορη... μη με πιστεύεις, έτσι το κάνω για να μη φανώ αδύναμη.
Είμαι περίεργο πλάσμα, είναι φορές που και εγώ δεν ξέρω τι θέλω...
Προσπαθώ να μην επηρεάζομαι από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου... ότι και να συμβεί δεν θέλω να αλλάξω, "αυτό που είμαι"... Όχι, φυσικά και δεν είμαι τέλεια... αλλά σίγουρα και οι άλλοι που προσπαθούν να με επηρεάσουν δεν είναι, ούτε και αυτοί...
Φυσικά και θέλω να γίνομαι καλύτερη... ξεκινώντας όμως εκ των έσω και όχι εκ των έξω...
Τα λέω λίγο μπερδεμένα... ίσως... μα μπερδεμένα τα νιώθω...
Συνεχίζω να ελπίζω...

Aποφθέγματα #13

• Η ευτυχία πολλές φορές στοιχίζει περισσότερο απ'όσο αξίζει. -Τάκιτος-
• Η αλήθεια υπάρχει. Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί. -George Braque-
• Με τα χρόνια έμαθα ότι το σημαντικό σε ένα φόρεμα, είναι η γυναίκα που το φοράει. -Yves Saint Laurent-
• Η αγάπη είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα. - Αριστοτέλης-
• Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: Επανάσταση, Περισυλλογή, Τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια. -Αρκάς-
  

Ένα τραγούδι χίλιες εικόνες...

Σίγουρα το κάνετε και εσείς... εγώ το κάνω συνέχεια!
Τι είναι αυτό ντε, και δεν μας το λες; (Θα μου πείτε και με το δίκιο σας...)
Λοιπόν ναι, μ' αρέσει να συνδέω τραγούδια με πρόσωπα εμπειρίες, γεγονότα της ζωής μου...
Κάποιες φορές το κάνω συνειδητά, άλλες φορές ασυνείδητα... τις περισσότερες όμως το τραγούδι μένει βαθιά εντυπωμένο στη μνήμη μου και κάθε φορά που τυχαίνει να το ξανακούσω μου έρχεται τόσο αυθόρμητα η εικόνα του προσώπου ή της εμπειρίας που το έχω συνδέσει...
Για παράδειγμα κάθε φορά που ακούω το τραγούδι "Μικρή πατρίδα" (σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλο και μουσική του Γιώργου Ανδρέου με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα) μου έρχεται στο νου μια παλιά μου έγνοια (ένα παιδί που μου άρεζε στο Γυμνάσιο για να γίνω λίγο πιο κατανοητή).
Άλλο παράδειγμα... όποτε ακούω το τραγούδι "Come on and let it show" των The Troggs μου θυμίζει το ταξίδι μου στην Αυστραλία! Ήταν σε ένα διαφημιστικό σποτάκι που παιζόταν λίγο παραφρασμένο λόγω των επικείμενων τότε Χριστουγένων, και επειδή οι Αυστραλοί αποκλειόταν να δούνε χιόνι τα Χριστούγεννα το παραφράσανε σε "Come on and let it snow" (καλό εεε;) από κει μου έμεινε και μένα...
Το τραγούδι "Under the Bridge" των Red Hot Chili Peppers μου θυμίζει την 3η Λυκείου, εκείνη την περίοδο είχα κολλήσει με αυτό...
Το τραγούδι τέλος που μου ξυπνάει ένα χείμαρρο αναμνήσεων (το έχω ξαναναφέρει στις απαρχές αυτού του blog, αλλά ποιος θα θυμάται...) είναι το τραγούδι "Lambada" των Kaoma... με αυτό το τραγούδι στροβιλιζόμουν με μια φούστα "τύπου Lambada" με τις ώρες στα παιδικάτα μου... αχ... τι χρόνια και αυτά...
Αυτά που λέτε με τα τραγούδια... όπως καταλαβαίνεται υπάρχουν ακόμα μπόλικα που μου ξυπνούν θύμησες... αλλά για να μη μακρηγορώ ανέφερα κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα...
Σειρά σας τώρα...
Περιμένω και από σας τραγούδια που σας ξυπνούν αναμνήσεις!

Lascia Perdere, Johnny!

Η ταινία είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του γνωστού ηθοποιού Fabrizio Bentivoglio και αφηγείται τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τις περιπέτειες και τις απογοητεύσεις ενός 18χρονου νεαρού που θέλει να γίνει κιθαρίστας και να κατακτήσει το ιταλικό μουσικό στερέωμα. Είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στην Καζέρτα, μια πόλη του Ιταλικού Νότου και ο Φαουστίνο μπλέκεται με άλλους φτωχοδιάβολους επίδοξους μουσικούς σε μια τουρνέ προορισμένη από πριν σε μεγαλειώδη αποτυχία, ενώ από το μακρινό και μυθικό Μιλάνο εμφανίζεται ένας παρηκμασμένος και αποτυχημένος ιμπρεσάριος και ανιχνευτής ταλέντων, ερμηνευμένος από τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Ο Fabrizio Bentivoglio αναπαράγει με μαεστρία το κλίμα της εποχής, σε μια διάσταση σάτιρας, μελαγχολίας, νοσταλγίας αλλά και κυνισμού, σκιαγραφώντας, σχεδόν ανάγλυφα, όλες αυτές τις ηττημένες εξ αρχής –αλλά εξαιρετικά ζωντανές παρ’ όλα αυτά και γεμάτες ζωτικότητα γκροτέσκες φιγούρες- που παίζουν σ’ αυτό το μουσικό θέατρο σκιών της Β΄ Εθνικής και που δεν θ’ ανέβουν ποτέ στη μεγάλη κατηγορία. Δεν έχει σημασία μοιάζει να μας λέει ο σκηνοθέτης σ’ αυτή την μουσική ελεγεία-παρωδία των αποτυχημένων : αυτό που μετρά είναι η αναζήτηση της επιτυχίας, το κυνήγι του ονείρου, οι χαρές και οι πίκρες (κυρίως) του ταξιδιού.
Ιταλία, 2007, έγχρωμο, 93΄
Σκηνοθεσία: Fabrizio Bentivoglio

Mini Cooper

Μίνι Μέγεθος, Μάξι Ιστορία.
Μισό αιώνα από την ημέρα που το πρώτο Μίνι ξεπρόβαλε από τη γραμμή παραγωγής, ο μύθος του ίσως του πιο επιτυχημένου μικρού αυτοκινήτου παραμένει ακμαίος.
"Φτιάξτε επιτέλους το αναθεματισμένο πράγμα" ("Build the bloody thing" για όσους θέλουν τις ιστορικές ατάκες στην αυθεντική τους γλώσσα) είπε ο σερ Λέοναρντ Λορντ, αφεντικό της British Motor Corporation, και η επιθυμία του ήταν προσταγή. Η Βρετανία έπρεπε πάση θυσία να αποκτήσει ένα τετράτροχο-αντίπαλο δέος στο γαλλικό Ντεσεβό, στο γερμανικό Σκαραβαίο και στο ιταλικό 500αράκι.
Είναι 8 Μαίου του 1959 στο εργοστάσιο της αυτοκινητοβιομηχανίας Austin στο Longbridge, κοντά στο Birmingham. Τα μηχανήματα ζεσταίνονται και όταν είναι πλέον έτοιμα μπαίνουν σε λειτουργία και συναρμολογούν τα εξαρτήματα. Στο τέλος της γραμμής παραγωγής βρίσκεται το πρώτο Mini 621 AOK, που έμεινε στην ιστορία απλώς ως Μίνι. Το πρώτο μοντέλο έσβηνε αν τύχαινε να περάσει από λάκκο με νερό, ενώ ο συμπλέκτης του δεν άντεχε να δουλέψει για περισσότερα από 800 χιλιόμετρα. Το Μίνι δεν άφησε φυσικά αυτά τα μικρά ελαττώματα να ανακόψουν την πορεία του, τα διόρθωσαν άλλωστε με ευφάνταστες λύσεις οι πρώτοι ιδιοκτήτες του. Όταν άρχισαν να το χρησιμοποιούν (και να κερδίζει) σε αγώνες ταχύτητας, η γέννηση ενός θρύλου ήταν γεγονός.
Ακολούθησαν πολλοί και διάσημοι οδηγοί, όπως οι Beatles, η Twiggy, η Mariana Faithful, αλλά και ριψοκίνδυνες διαδρομές στους δρόμους του Τορίνου για την "The Italian Job" (1969), με τον Michael Caine στο τιμόνι, δημιουργώντας μια λατρεία που κρατάει γερά πενήντα χρόνια τώρα. Τα εύσημα για το πρωτότυπο σχεδιασμό του μεσήλικου πλέον αυτοκινήτου ανήκουν στον ελληνοβρετανό σερ Άλεκ Ισιγόνη, ο οποίος ζωγράφισε το αρχικό περίγραμμα στην επιφάνεια μιας χαρτοπετσέτας.

Πηγή: ΒΗΜαgazino (24/5/09)

1ο Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ιταλίας και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ανακοινώνουν την διοργάνωση του 1ου Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου που θα πραγματοποιηθεί από τις 21 Μαΐου έως τις 27 Μαΐου 2009 στη Θεσσαλονίκη, στον κινηματογράφο Ολύμπιον και από τις 28 Μαΐου έως τις 3 Ιουνίου 2009 στην Αθήνα, στον κινηματογράφο Μικρόκοσμος – Prince Filmcenter.

Το νέο αυτό φεστιβάλ εγκαινιάζεται φέτος και θεσμοθετείται με σκοπό να καθιερωθεί σε μόνιμη και σταθερή βάση. Το πρόγραμμα, αφιερωμένο στον σύγχρονο ιταλικό κινηματογράφο, αναδεικνύει τις δυνάμεις μιας κινηματογραφίας με πλούσιο παρελθόν, δυναμικό παρόν και ελπιδοφόρο μέλλον. Στόχος της πρωτοβουλίας είναι να ανακαλύψει το ελληνικό κοινό το σύνολο της ιταλικής κινηματογραφικής παραγωγής, και την ίδια στιγμή, να προσεγγίσουν οι ιταλοί δημιουργοί, θεατές με τους οποίους τους συνδέει κοινό μεσογειακό αίσθημα.

Στο 1ο Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου θα προβληθούν συνολικά εφτά ταινίες παραγωγής 2001 – 2007, δυο από τις οποίες πραγματοποιούν πρεμιέρα στην Ελλάδα, το La giusta distanza / Η σωστή απόσταση σε σκηνοθεσία Carlo Mazzacurati και το Lascia perdere, Johnny! / Μη χάνεις τον καιρό σου, Τζόνυ, πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ηθοποιού Fabrizio Bentivoglio. Πραγματικές ιστορίες, ψυχολογικά θρίλερ, κοινωνικά ζητήματα, ο αγώνας των ανθρώπων να συμφιλιωθούν με το πέρασμα του χρόνου, οι κοινωνικές συμβάσεις που καταπιέζουν τις επιθυμίες, ο πρόωρος χαμός της παιδικής αθωότητας, τα νεανικά όνειρα, οι φιλοδοξίες, αλλά και τα κρυμμένα μυστικά που ταλανίζουν τους οικογενειακούς δεσμούς αποτελούν κάποιους από τους θεματικούς άξονες που θίγονται με αριστοτεχνικό τρόπο από τους νέους ιταλούς δημιουργούς.

1. Η σωστή απόσταση "La giusta distanza" (Carlo Mazzacurati,107')
2. Μη χάνεις τον καιρό σου, Τζόνυ "Lascia perdere, Johnny!" (Fabrizio Bentivoglio,93')
3. Μην το πεις "La bestia nel cuore" (Cristina Comencini,120')
4. Πρώτος έρωτας "Primo Amore" (Matteo Garrone,100')
5. Το κορίτσι της λίμνης "La ragazza del lago" (Andrea Molaioli,95')
6. Το τελευταίο φιλί "L' ultimo bacio"(Gabriele Muccino,115')
7. Ψυχή και σώμα "Prendimi l' anima" (Roberto Faenza,90')

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

Πηγή: Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

I am back!!!

Ναι λοιπόν... επέστρεψα!!! Πέρασε καιρός I know! Αλλά να...
Τι να πρωτογράψω λοιπόν...; τα πιο ενδιαφέροντα γεγονότα που συνέβησαν τους τελευταίους μήνες τις απουσίας μου είναι το ταξιδάκι μου στην αγαπημένη (ή καλύτερα λατρεμένη μου) Κέρκυρα (αχ τι ωραία που ήταν, υπόσχομαι σύντομα να παραθέσω και το σχετικό φωτογραφικό υλικό...) οι Πασχαλινές διακοπές (που για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο) και πρόσφατα οι εξετάσεις που έδωσα για το πτυχίο των Ιταλικών (ουφ... πέρασε και αυτό το άγχος...).
Το τι με περιμένει είναι άλλο θέμα... θα συμμετέχω (όχι με τρελή προθυμία βέβαια) σε μια συναυλία που διοργανώνει το ωδείο μου... ελπίζω πως με περιμένει ένα ταξίδι στην Τοσκάνη (το έχω τάξει και στον αδελφό μου άλλωστε) και κάποιες έκτακτες καλοκαιρινές αποδράσεις...
Από κει και πέρα είμαστε μόλις στο κατώφλι του καλοκαιριού και έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας...