C'est la vie!

Η μοίρα, η τύχη, ο Θεός, το πεπρωμένο... όπως θέλετε πέστε το!
Το θέμα είναι ότι πολλές φορές μας παίζει περίεργα παιχνίδια.
Η μια σκέψη φέρνει την άλλη και ξαφνικά οδηγήθηκα μέσα από τον λαβύρινθο των αναμνήσεων σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα...

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Χωρίς να θυμάμαι πως κατέληξα σε αυτήν την ανάμνηση, θυμήθηκα πόσο πολύ αγαπούσα την γαλλική γλώσσα στο σχολείο, συγκεκριμένα στο γυμνάσιο όταν αρχίσαμε να τη μαθαίνουμε σαν δεύτερη ξένη γλώσσα. Τόσο πολύ που έγραφα στα διαλείμματα στους πίνακες "J'aime la France" και άλλα παρόμοια, και έγραφα ευθαρσώς στις εκθέσεις μου ότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω καθηγήτρια Γαλλικών. Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου στον πίνακα να διαβάζω την έκθεση μου στους συμμαθητές μου (γιατί για κάποιο λόγο είχε αρέσει στην φιλόλογο μου). Οι περισσότεροι απ' αυτούς νομίζανε ότι αυτή η έκδηλη αγάπη μου προς την γλώσσα είναι απλά ένα τέχνασμα για να "γλύψω" την καθηγήτρια των Γαλλικών μου, όμως αυτό ήταν ψέμα, καθότι ήμουν όντως καλή και αν και μέτρια μαθήτρια στα υπόλοιπα μαθήματα στα Γαλλικά δεν είχα ποτέ κάτω από 19! Τα διάβαζα με μανία, μάθαινα τους διαλόγους των μαθημάτων απέξω και στην τελική νομίζω πως πραγματικά τα αγαπούσα!

Όλη αυτή η αγάπη βέβαια δεν μου βγήκε τελικά σε κακό, γιατί η καθηγήτρια των Γαλλικών ήταν πολύ αστέρι και μέσω ενός ευρωπαϊκού προγράμματος, διάλεξε τους καλύτερους μαθητές στα γαλλικά (μέσα σε αυτούς και εγώ φυσικά) και μας πήγε ένα 8ήμερο ταξίδι στην Μασσαλία με όλα τα έξοδα πληρωμένα παρακαλώ!
Γυρνώντας στο σήμερα όμως... βλέπω πως η αγάπη των γαλλικών έμεινε ανεκμετάλλευτη γιατί δυστυχώς δεν έδωσα όταν έπρεπε εξετάσεις για κανένα πτυχίο πρώτον. Δεύτερον η αγάπη αυτή εξασθένησε και έδωσε την θέση της σε μια ακόμα μεγαλύτερη αγάπη, και λατρεία μπορώ να πω... Τα Ιταλικά!!! Και τρίτον και τελευταίο που προκύπτει βέβαια και από τα παραπάνω ότι... τελικά δεν έγινα καθηγήτρια Γαλλικών όπως διατεινόμουν.
Τα γαλλικά μου αρέσουν ακόμα και θα ήθελα δοθείσης ευκαιρίας να τα συνεχίσω, αλλά ακόμα αναρωτιέμαι πως μεταλλάχτηκε έτσι η ιστορία... Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ίσως όλο αυτό πηγάζει από την ανάγκη μου να αγαπάω πολύ μια ξένη γλώσσα και να την ξεχωρίζω απ' όλες τις υπόλοιπες, και μαζί με την γλώσσα τουλάχιστον για μένα πάει πακέτο και η κουλτούρα. Τότε ήταν τα γαλλικά γιατί δεν μπορούσε να είναι και τίποτε άλλο, τα αγγλικά ήταν πολύ τετριμμένα και καταναγκαστικά που ποτέ δεν τα πολυσυμπάθησα, μετά ήρθαν τα γαλλικά και ηχούσαν διαφορετικά, όμορφα... Τέλος ωριμάζοντας, ακούγοντας και συγκρίνοντας ανακάλυψα αυτή που με κάνει να νιώθω χαρούμενη κάθε φορά που την ακούω την μιλάω, την σκέφτομαι και αυτή είναι μόνο μια γλώσσα... η Ιταλική!

May(be)

Μέτα από την τόση βροχή φέτος, έχει πρασινίσει ο τόπος! Και αυτό είναι φανερό ακόμα και μέσα στην πόλη, πόσο μάλλον στην ύπαιθρο...
Και σκεπτόμενη την ύπαιθρο και την φύση που οργιάζει, πιάνω τον εαυτό μου να θέλω μια εκδρομούλα, να χαρώ αυτή την ομορφιά... Να μαζέψω λουλούδια, να κυλιστώ στα γρασίδια (όπως λέει και ένας αγαπητός φίλος, που τώρα που το διαβάζει αυτό είμαι σίγουρη πως γελάει)! Τέλος πάντων , δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να την πραγματοποιήσω αυτή μου την φαντασίωση , αλλά συνεχίζω να το ελπίζω... Πού ξέρεις; Την άλλη εβδομάδα έρχεται η πρωτομαγιά! Μόνο αυτό θα πω, και κλείνω...

παιδί του... Μοντιλιάνι

Όπως λέει και το ποίημα του Νίκου Καββαδία με τίτλο Θεσσαλονίκη, 

«Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγαν οι Χιλιάνοι
άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί».

Τι με έπιασε όμως τώρα και μιλάω για τον Μοντιλιάνι; 

Η απάντηση είναι απλή. 

Προχθές αποφάσισα να δω (με κάποια καθυστέρηση ομολογουμένως καθότι η ταινία είναι του 2004) την ταινία "Modigliani" που όπως μαρτυρά και ο τίτλος της είναι βιογραφική! Η ταινία παρ' όλες τις αρνητικές κριτικές που δέχθηκε, εμένα προσωπικά κατάφερε να με αγγίξει. Κατάφερε να με κινητοποιήσει στο να ψάξω και να μάθω περισσότερα για τον "ιδιόρρυθμο" αυτόν καλλιτέχνη!

Για τον Μοντιλιάνι ήξερα ελάχιστα πράγματα, και αυτά χάρις στο μικρό αφιέρωμα που κάναμε για αυτόν στο μάθημα τον Ιταλικών. Λίγα πράγματα μόνο για την τεχνοτροπία του, τα οβάλ γερτά πρόσωπα με τα αμυγδαλωτά μάτια και τις μακρόστενες μύτες. Δεν ήξερα όμως τίποτα για την ζωή του... Από την ταινία λοιπόν παρακινήθηκα και έμαθα ότι παρ' όλο που πέθανε μόλις στα 36 του, έζησε μια ζωή ταραχώδη που άλλοι δεν την ζουν ούτε ζώντας 136 χρόνια!

Σας την παραθέτω μέσα από τα παρακάτω links: Wikipedia & Καθημερινή

Το συμπέρασμα που θέλω να καταλήξω είναι όμως άλλο...

Πέρα του ότι τελικά διαπιστώνω πως μου αρέσουν πολύ αυτές οι ταινίες γιατί έστω και μ' αυτόν τον εύκολο και μπακαλίστικο τρόπο μαθαίνω κάποια πράγματα για ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους έμειναν στην ιστορία.

Επίσης ότι στον καλλιτέχνη, παρ' όλο που αυτό που κυρίως μας αφορά είναι το έργο που μας άφησε, μας ιντριγκάρει να μάθουμε τι άνθρωπος ήταν, που ζούσε και ποιες ήταν οι συνθήκες διαβίωσης του, τι τον οδήγησε στην τέχνη και τι τον ενέπνεε...

Πιστεύω λοιπόν πως, όσο πιο περιθωριακός και ιδιόρρυθμος υπήρξε ένας καλλιτέχνης τόσο πιο ελκυστική και ενδιαφέρουσα γίνεται η ζωή και το έργο του. Τελικά ίσως έχουν δίκιο αυτοί που υποστηρίζουν πως αν ο "καλλιτέχνης" δεν έχει μια δόση τρέλας και αντισυμβατικότητάς δεν είναι πραγματικός "καλλιτέχνης". Ξέρω ίσως ακούγεται σαν υπεραπλουστευμένη και χονδροειδής γενίκευση αλλά ο κανόνας αυτό μας υποδεικνύει!

Σ' αναζητώ...

Νόμοι του Murphy

Όλοι έχουμε φτάσει κάποια στιγμή στη ζωή μας σε σημείο να αναρωτηθούμε «Πώς είναι δυνατόν όλα να πηγαίνουν τόσο στραβα;». Την απάντηση έρχεται να δώσει κάποιος από τους διάσημους νόμους του Murphy. Οι νόμοι αυτοί, τους οποίους παραθέτουμε στη συνέχεια, συνοψίζονται στην βασική θεωρία «Αν ο,τιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει».

1. Τα περίπλοκα προβλήματα, έχουν απλές, και αυτονόητα λανθασμένες απαντήσεις.
2. Κάθε φορά που θες να “χτυπήσεις ξύλο”, διαπιστώνεις ότι ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αλουμίνιο ή πλαστικό.
3. Για να καθαριστεί κάτι, πρέπει να βρωμίσει κάτι άλλο… μπορείς όμως να βρωμίσεις τα πάντα χωρίς να καθαρίσεις τίποτα. Το αντίστροφο δεν ισχύει.
4. Οι διπλανές ουρές κινούνται πιο γρήγορα… Αν αλλάξεις ουρά, η ουρά που ήσουν πριν θα αρχίσει να κινείται πιο γρήγορα από την ουρά στην οποία βρίσκεσαι τώρα.
5. Ο καλύτερος τρόπος για να θυμηθείς κάτι που ήθελες να γράψεις σε ένα γράμμα είναι να κλείσεις το γράμμα.
6. Τα κενά αέρος εμφανίζονται πάντα όταν η αεροσυνοδός αρχίζει να σερβίρει καφέ... Συμπέρασμα: Το σερβίρισμα καφέ προκαλεί κενά αέρος.
7. Σε όποια έξοδο αποσκευών και αν βρίσκεσαι, οι αποσκευές σου θα βγουν από κάποια άλλη.
8. Το λανθάνειν ανθρώπινο, αλλά για να τα κάνεις τελείως θάλασσα χρειάζεσαι και ηλεκτρονικό υπολογιστή.
9. Είναι πολύ απλό να κάνεις τα πράγματα περίπλοκα αλλά πολύ περίπλοκο να κάνεις τα πράγματα απλά.
10. Η εγγύηση των 60 ημερών εγγυάται ότι το προϊόν θα χαλάσει την 61η μέρα.
11. Όταν παίρνεις λάθος νούμερο, δεν είναι ποτέ κατειλημμένη η γραμμή.
12. Μην ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα. Είναι απασχολημένοι με το να ανησυχούν τι σκέφτεσαι εσύ για αυτούς.
13. Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι αδύνατον να ξέρεις – αλλά είναι αδύνατον να ξέρεις ποια είναι αυτά τα πράγματα.
14. Αν κοιτάξει κανείς το πρόβλημά του από κοντά, θα διαπιστώσει ότι αποτελεί και αυτός μέρος του προβλήματος.
15. Είναι αδύνατον να προφυλάξεις κάτι από τη βλακεία, διότι οι βλάκες είναι ικανότατοι.
16. Ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά ή πόσο καιρό έψαξες για κάποιο αντικείμενο, θα το βρεις κάπου φθηνότερα, αφού όμως το έχεις ήδη αγοράσει.
17. Όσοι δυσκολεύονται να πληρώσουν νοίκι, πληρώνουν νοίκι. Όσοι έχουν την άνεση να πληρώνουν νοίκι, ιδιοκατοικούν.
18. Όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις έχουν γίνει κατά λάθος.
19. Αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους.
20. Μην διαφωνείς δημόσια με έναν ηλίθιο… Ο κόσμος μπορεί να μην καταλάβει τη διαφορά.
21. Ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψεις τα όρια του δυνατού, είναι να αρχίσεις από τα αδύνατα.
22. Το άθροισμα της ομορφιάς και της εξυπνάδας είναι πάντα σταθερό.
23. Η ομορφιά είναι μόνο επιφανειακή, αλλά η ασχήμια έχει βάθος.
24. Εξ ορισμού όταν ερευνάς το άγνωστο, δεν ξέρεις ποτέ τι θα βρεις.
25. Ο άνθρωπος κάποτε σκοντάφτει πάνω στην αλήθεια… αλλά σηκώνεται και συνεχίζει το δρόμο του.

Πηγή: otherside.gr

Μ. Πέμπτη

Το "Κόκκινο Σπίτι", Αγίας Σοφίας με Ερμού

Πρώτο Πάτωμα, Τσιμισκή 97

Απ' τα σαλόνια, στα μπαλκόνια!

Ο καφές στα καλύτερα του... 

Πιστοί στα έθιμα

Αποφθέγματα #32

• Τα πάντα αλλάζουν. Οι άνθρωποι παίρνουν στα σοβαρά τους κωμικούς και τους πολιτικούς ως ένα αστείο. -Will Rogers-
• Πρέπει να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο και να μελετάμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα. -Μαχάτμα Γκάντι-
• Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις. -Οδυσσέας Ελύτης-
• Ποιητής δεν είναι ο εμπνευσμένος, είναι εκείνος που εμπνέει. -Paul Eluard-
• Σε αποφάσεις δευτερευούσης σημασίας, είναι χρήσιμο να εξετάζουμε τα υπέρ και τα κατά. Σε κρίσιμα ζητήματα όμως, η απόφαση πρέπει να προέρχεται από την καρδιά. -Ζίγκμουντ Φρόυντ-

Απρίλης

Απρίλης μήνας της άνοιξης... πριν από ένα χρόνο είχα την έμπνευση να γράψω για τον Απρίλη που βίωνα!

Κόσμος... ηλιόλουστα Σάββατα με βόλτες στο κέντρο. Ξεκινάμε με μια σπέσιαλ μπουγάτσα στο Σερραϊκόν για να πάρουμε δυνάμεις. Κάνουμε μια βόλτα στην Φράγκων και στους δρόμους πάνω απ' τα Λαδάδικα, σημεία της πόλης που μέχρι πρότινος ήταν άγνωστα σε μένα. Η πόλη είναι γεμάτη με μυρωδιές, μια τα λουλούδια που μοσχομυρίζουν στα λουλουδάδικα, μια η χαρακτηριστική "τσουρεκίλα" στην πλατεία Αριστοτέλους έξω από τον Τερκενλή, στην Ερμού μυρίζουν τα μπαχάρια, τα ψάρια και τα κρέατα στο πέρασμα μπροστά από την αγορά Μοδιάνο. Πλανόδιοι  διαλαλούν κουλούρια, λαχεία, παιχνίδια. Μπήκε επιτέλους η άνοιξη και ο κόσμος βγαίνει απ' τα καβούκια του και ξεχύνεται με χαρά στους δρόμους. Κοσμοσυρροή στα φανάρια, στα μαγαζιά, στα λεωφορεία, στις καφετέριες. Όλοι ζούμε και νιώθουμε την κρίση, αλλά όσο λάμπει αυτός ο λαμπερός ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας, έχουμε λόγο να ελπίζουμε... Άλλωστε όπως λέει και η διαφημιστική καμπάνια για την προώθηση του ελληνικού τουρισμού η ομορφιά, ο ήλιος και η θάλασσα μας δεν είναι σε κρίση!

Benigni... a Salonicco!

Ήμουν και εγώ εκεί! Ακόμα και αν δεν μπόρεσα να κάτσω μέχρι το τέλος λόγω της έλλειψης οξυγόνου στην κατάμεστη αίθουσα, αλλά τουλάχιστον μπόρεσα να ζήσω από κοντά αυτή την ιδιαίτερη στιγμή για την Θεσσαλονίκη και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, της αναγόρευσης του Roberto Benigni (αυτής της χαρισματικής προσωπικότητας κατά την γνώμη μου), σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας.

Όσον αφορά τις εντυπώσεις, γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά... εγώ ξεχώρισα δύο και σας τα παραθέτω!

Τίτλος: Το κουστούμι του Benigni

Είναι Ιταλός. Θα περίμενες ότι όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες του θα φορούσε με χάρη το καλοραμμένο, ακριβώς πάνω στα μέτρα του, κοστούμι Αρμάνι ή Κορνελιάνι. Όμως όχι. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι δεν είναι από «αυτούς» τους Ιταλούς.
Στην αίθουσα τελετών της Παλαιάς Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ όπου έγινε η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας, επικρατούσε το αδιαχώρητο. Έπρεπε να σηκωθείς στις μύτες των ποδιών σου για να διακρίνεις τον ύψους μόλις 1,65 μ. σταρ ανάμεσα στο πλήθος των σεκιούριτι, των ακαδημαϊκών, των φωτογράφων και των απλών φαν που τον περιέβαλλε. Και τι θα έβλεπες όταν τελικά κατάφερνες να τον εντοπίσεις; Τα μανίκια από το σακάκι του που σχεδόν του κάλυπταν την παλάμη, το ίδιο το κοστούμι, σε ένα παλιομοδίτικο γκρι, που του έπεφτε τουλάχιστον δύο νούμερα μεγαλύτερο από όσο θα έπρεπε. Η εμφάνιση του Μπενίνι παραπέμπει όχι σε σταρ αλλά σε λογιστή της δεκαετίας του ’60.
Λογιστής είναι ο 60χρονος Μπενίνι. Τουλάχιστον αυτό σπούδασε, σε τεχνικό εκπαιδευτήριο της πατρίδας του, της Τοσκάνης. Δεν πάτησε ποτέ το πόδι του για να σπουδάσει σε πανεπιστήμιο. Τώρα πώς έφτασε να αποτελεί μέλος του ακαδημαϊκού κύκλου και να λάβει εννέα φορές μέχρι σήμερα τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα πανεπιστημίου διεθνώς, αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Είναι μία ιστορία από αυτές που εμείς οι Έλληνες, δύσκολα θα κατανοήσουμε και θα αποδεχτούμε. Τη βραδιά της αναγόρευσης του στο ΑΠΘ, οι πιο αυστηροί ανάμεσα στο πλήθος ξίνισαν ελαφρώς με τα σκέρτσα του ακαδημαϊκού Μπενίνι, που όταν δεν πηδούσε πάνω στους πάγκους, έκανε μορφασμούς στο κοινό, γελούσε μ’ εκείνο το προκάτ κλοουνίστικο χαμόγελό του, κελαηδούσε ε σε χαριτωμένα ελληνικά για καλησπέρες και σουτζουκάκια. Μα έτσι κάνουν οι ακαδημαϊκοί;
Φυσικά και έτσι κάνουν και οι ακαδημαϊκοί. Γιατί κατά έναν τρόπο, η προσφορά του Μπενίνι ως «ανθρώπου της κουλτούρας», όπως είπαν και ξαναείπαν οι καθηγητές του ΑΠΘ στην τελετή, είναι πολύ πιο σημαντική από αρκετούς άλλους «σοβαρούς» ακαδημαϊκούς.
Εδώ και έξι χρόνια τουλάχιστον, αυτός ο Ιταλός κωμικός που θα μπορούσε να έχει κάνει καριέρα στο Χόλιγουντ, τριγυρίζει σε πόλεις όλου του κόσμου πλασάροντας με τέχνη ένα από τα πιο πολύτιμα προϊόντα της πατρίδας του. Όχι εσπρέσο, ούτε παγωτό, αλλά λογοτεχνία. Tutto Dante. Δάντη. Θεία Κωμωδία. Παράδεισο και Κόλαση. Οι αναλύσεις του Μπενίνι πάνω στους στίχους του Δάντη δεν είναι ό,τι πιο προχωρημένο και πολυσύνθετο από φιλοσοφικής ή φιλολογικής άποψης θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Συγκεκριμένα πράγματα λέει, για το πώς ο Δάντης έκλεψε συστηματικά από τον Αριστοτέλη και την Ηθική του, για το πώς περιγράφει τους αμαρτωλούς να καίγονται στους μαύρους κύκλους του Άλλου Κόσμου, για τα βαριά αμαρτήματα όπως η πορνεία, οι πράξεις βιαιότητας, η τοκογλυφία, για την ανάβαση στον Παράδεισο. Όμως ποιος ακαδημαϊκός θα κατάφερνε να μιλάει 40 λεπτά, χωρίς ανάσα, από στήθους σε μία γλώσσα που καταλάβαιναν ελάχιστα από τα τουλάχιστον 1.000 άτομα που υπήρχαν στην αίθουσα και παρόλα αυτά να τον παρακολουθούν όλοι καθηλωμένοι, να χειροκροτούν, να σφυρίζουν με ενθουσιασμό;
Δείξε μου έναν καθηγητή να μου μιλάει 40 λεπτά non stop στα ιταλικά για τον Δάντη, να σου δείξω έναν άνθρωπο που κοιμάται. Στην αίθουσα του ΑΠΘ, ένας από τους υπαλλήλους του Πανεπιστημίου άνοιξε κάποια στιγμή στη διάρκεια της τελετής το μεγάλο παράθυρο στο βάθος για να πάρει αναπνοή το συνωστισμένο πλήθος και να πέσει κάπως η θερμοκρασία που άρχισε να θυμίζει δαντική Κόλαση.
Ο ίδιος ο Μπενίνι, πάνω στο πάθος του λόγου του, σταμάτησε για να βγάλει από πάνω του την τήβεννο δείχνοντας ότι τον ζέσταινε αφόρητα. Στην πραγματικότητα ο Μπενίνι ξέρει πότε ακριβώς ένα ρούχο είναι στα μέτρα του.

Πηγή: Parallaximag.gr, της Χρύσα Νάνου

Τίτλος: Inferno

Οι συγκλητικοί κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια τους εκατοντάδες φοιτητές. Ποτέ άλλοτε, δεν είχαν δει τόσο κόσμο στην αίθουσα τελετών της Παλιάς Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι, από χθες επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Ιταλικής γλώσσας και Φιλολογίας, καθόταν μόνος του σε μια ξύλινη καρέκλα, σαν σκηνοθέτης. Τιμώμενο πρόσωπο και ταυτόχρονα αποστασιοποιημένος θεατής. Ίσως να σκεφτόταν πλάνα για μια μελλοντική ταινία. Πιθανώς να αναρωτιόταν, γιατί αν και είχε απαγορευτεί ρητά η είσοδος σε φωτογράφους, κατόπιν δικής του παράκλησης, για δέκα λεπτά τυφλωνόταν από τα αμέτρητα φλας. Ήταν και οι κάμερες εκεί. Πεινασμένα σκυλιά που τρέχουν πίσω από τη λαμπερή δημοσιότητα. Θα μου πείτε τη δουλειά τους κάνουν. Ναι, σωστά. Οι εργοδότες τους φταίνε. Έπρεπε όμως να τους δείτε. Πώς σπρώχνονταν μεταξύ τους, πώς έβριζαν, πώς λυσσούσαν για μια φωτογραφία ή ένα βίντεο.
Παρά τα όσα ακούγονταν την τελευταία βδομάδα, το παρασκήνιο της εκδήλωσης δεν είχε δημοσιογραφικό ψωμί, ούτε καν ψίχουλα. Η αναγόρευση ήταν λιτή, όπως αρμόζει στο ακαδημαϊκό περιβάλλον. «Το τμήμα γιορτάζει φέτος τα πενήντα χρόνια λειτουργίας του κι επ’ ευκαιρίας του εορτασμού τιμούμε ένα σημαντικό άνθρωπο της κουλτούρας και της τέχνης», μου δήλωσε  τηλεφωνικά ο πρόεδρος του τμήματος, κύριος Φοίβος Γκικόπουλος. Τον ρώτησα αν υπάρχει περίπτωση το τμήμα να συγχωνευτεί, μιας και το Α.Π.Θ τον τελευταίο χρόνο, συν τοις άλλοις έχει εξελιχθεί σε μια νεροτριβή που ξεπλένει φήμες.«Δεν έχουμε καμία πρόθεση να συγχωνευτούμε, επιθυμούμε να διατηρήσουμε και να προστατεύσουμε την ανεξαρτησία μας. Η ζωή του πανεπιστημίου δεν σταματάει, οφείλουμε να το κρατήσουμε ζωντανό», ήταν η κομψή απάντηση του.
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις κατά την αναγόρευση, του κυρίου Γιάννη Μυλόπουλου, πρύτανη του Α.Π.Θ. «Η αναγόρευσή αυτή, αποδεικνύει έμπρακτα ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας γυάλινος πύργος, δεν είναι ένα κλειστό εσωστρεφές ίδρυμα. Είναι ένας θεσμός με βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία, της οποίας αφουγκράζεται τον παλμό, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες της». Ενδεχομένως να υπάρχει κάποιο λάθος στη μέτρηση των παλμών, γιατί οι μεταπτυχιακές σχολές του νέου νόμου βρίσκονται ακόμη στον αέρα. Επίσης, και το Συμβούλιο του Ιδρύματος που προβλέπεται από τις διατάξεις της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου, αφού οι εκλογές έχουν ακυρωθεί ήδη τρεις φορές.
«Θέλω να σας φιλήσω όλους στο στόμα», είπε στα ελληνικά ο Ρομπέρτο Μπενίνι μόλις ανέβηκε στο βήμα, ενώ προηγουμένως είχε σκαρφαλώσει πάνω στον πάγκο με τα μικρόφωνα για να χαιρετίσει το ενθουσιασμένο πλήθος. «Φάε Ρομπέρτο σουτζουκάκια, φάε σουτζουκάκια», συνέχισε ο ιταλός ηθοποιός, αναφερόμενος στη σύντομη βόλτα που πήγε στην πόλη. Μέχρι να καταπιαστεί με το βασικό θέμα της ομιλίας του, το ενδέκατο άσμα της Κόλασης, από τη θεία κωμωδία του Δάντη, ένιωθα ότι δίνει παράσταση. Χειροκροτούσε, μοίραζε φιλιά, υποκλινόταν. Δεν ξέρω αν κάποιος τον είχε ενημερώσει για την κατάσταση στη Θεσσαλονίκη. Πάντως, στον έβδομο κύκλο της Κολάσεως, οι τοκογλύφοι (Καραμπέρης και Σία), μαζί με τους βλάσφημους και τους σοδομίτες, είναι καταδικασμένοι σε μια πύρινη έρημο κάτω από πύρινη βροχή. Εδώ, οι δικοί μας κρατάνε βραδύφλεκτες ομπρέλες και τα παπούτσια τους είναι εξοπλισμένα με αυτοψυχόμενες σόλες. Αργεί το Καθαρτήριο.
Παράξενο το συναίσθημα, διχαστικό. Από τη μία να βλέπεις τη χαρά ενός ανθρώπου που τιμάται για τη συνολική προσφορά και την αφοσίωσή του στην τέχνη. Από την άλλη, να βρίσκεσαι μέσα σε έναν ιστορικό χώρο, ο οποίος στενάζει από προβλήματα και η προσωρινή λάμψη της τελετής δεν σε βοηθάει να ξεχαστείς ούτε για λίγο. 387 π.Χ, Ακαδημία Πλάτωνος. 2012 μ.Χ, άσυλο, παρατάξεις, φοιτητικές εκλογές, νόμοι πλαίσια, καταλήψεις και βαλσαμωμένα πανεπιστημιακά κτίρια που βρωμάνε σαν πτώματα. Δεν μπορεί, εμείς πρέπει να ξεκινήσαμε από τον Παράδεισο. Γιατί τώρα σίγουρα είμαστε στην Κόλαση. Φυσικά, σε διαφορετικούς Κύκλους ο καθένας.

Πηγή: Protagon.gr, του Γιάννη Παπαδημητρίου

Βλέποντας από το παράθυρο... (και μέσα!)

Σε προηγούμενη ανάρτηση, έγραψα για τις διαδρομές... για τα παράθυρα, για τους ανθρώπους! Και αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν να μίλησα για παράθυρα και να ξέχασα το βασικότερο, το πιο σημαντικό και όμορφο παράθυρο απ' όλα! Κάθε φορά που περνάω από εκεί το βραδάκι επιστρέφοντας από την δουλειά σηκώνω τα μάτια και βλέπω ένα φωτεινό δωμάτιο πλημμυρισμένο στα βιβλία. Κάθε τοίχος είναι καλυμμένος από την τεράστια βιβλιοθήκη... ακόμα και πάνω από το δοκάρι της πόρτας, παντού βιβλία! Στη μέση ένα γραφείο και μια φιγούρα που πιστεύω πως πρόκειται για γυναίκα. Πόσο όμορφο θέαμα...

Έξοδος Κινδύνου