Απουσία. Μεγάλη απουσία, αδικαιολόγητη... Δεν ξέρω, μπορεί να ήταν τελικά και δικαιολογημένη.
Πόσο καιρό τώρα γυροφέρνω στο μυαλό μου μια κάποια επιστροφή, αλλά πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω.
Ανοίγω διστακτικά το Blogger και βλέπω πως η τελευταία ανάρτηση μου είναι τον Νοέμβρη του 2014. Πόσα αλλάξαν από τότε... Πολλά. Όλα. Πρώτη και καλύτερη εγώ άλλαξα, δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Μέσα σε ένα διάστημα ενάμισι χρόνου, έζησα εμπειρίες και καταστάσεις που δεν είχα βιώσει σε όλο το προηγούμενο διάστημα των 29 μου χρόνων.
Δεν μετανιώνω για τίποτα, ήταν όλα ένα μεγάλο και χρήσιμο μάθημα για μένα. Και ξέρω πως ότι και να λέω τώρα "κατόπιν εορτής" πάλι τα ίδια θα έκανα, δεδομένης της μέχρι τότε μηδαμινής εμπειρίας μου.
Πολύ αινιγματικά τα γράφω ξέρω. Όποιος τύχει και τα διαβάσει θα προσπαθήσει να μαντέψει "τι θέλει να πει ο ποιητής". Αν και δεν νομίζω να πολυνοιάζει κανένα το τι μπορεί εγώ να εννοώ.
Το βασικότερο όλων είναι πως νιώθω κουρασμένη, κουρασμένη από τους ανθρώπους, από την ιδιοτέλεια τους, αλλά κυρίως κουρασμένη από τα "μεγάλα λόγια". Και εγώ είπα πολλά μεγάλα λόγια το παραδέχομαι, ονειροβατούσα και πίστεψα πως μπορώ και εγώ επιτέλους να μιλώ για αγάπες παντοτινές. Δεν έκανα και δεν κάνω λάθος, υπάρχουν και αυτές οι αγάπες. Το κακό ήταν πως η δική μου δεν ήταν μια από αυτές. Ήθελα πολύ να είναι, πάλεψα με νύχια και με δόντια για να το αποδείξω. Αλλά δεν τα κατάφερα. Ήταν μια άνιση μάχη. Μπορεί οι περισσότεροι να κοιτάξουν μόνο το αποτέλεσμα και να με υποτιμήσουν, αλλά κανείς μα κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το αναφέρετο δικαίωμα μου να υποστηρίζω πως προσπάθησα πολύ, πάρα πολύ, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό.
Δεν θέλω να μακρηγορήσω, πέρασε πια καιρός... Όλα τα βλέπω να ξεμακραίνουν και να γίνονται μια ανάμνηση. Σαν μια κινηματογραφική ταινία που τελείωσε...
Πόσο καιρό τώρα γυροφέρνω στο μυαλό μου μια κάποια επιστροφή, αλλά πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω.
Ανοίγω διστακτικά το Blogger και βλέπω πως η τελευταία ανάρτηση μου είναι τον Νοέμβρη του 2014. Πόσα αλλάξαν από τότε... Πολλά. Όλα. Πρώτη και καλύτερη εγώ άλλαξα, δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Μέσα σε ένα διάστημα ενάμισι χρόνου, έζησα εμπειρίες και καταστάσεις που δεν είχα βιώσει σε όλο το προηγούμενο διάστημα των 29 μου χρόνων.
Δεν μετανιώνω για τίποτα, ήταν όλα ένα μεγάλο και χρήσιμο μάθημα για μένα. Και ξέρω πως ότι και να λέω τώρα "κατόπιν εορτής" πάλι τα ίδια θα έκανα, δεδομένης της μέχρι τότε μηδαμινής εμπειρίας μου.
Πολύ αινιγματικά τα γράφω ξέρω. Όποιος τύχει και τα διαβάσει θα προσπαθήσει να μαντέψει "τι θέλει να πει ο ποιητής". Αν και δεν νομίζω να πολυνοιάζει κανένα το τι μπορεί εγώ να εννοώ.
Το βασικότερο όλων είναι πως νιώθω κουρασμένη, κουρασμένη από τους ανθρώπους, από την ιδιοτέλεια τους, αλλά κυρίως κουρασμένη από τα "μεγάλα λόγια". Και εγώ είπα πολλά μεγάλα λόγια το παραδέχομαι, ονειροβατούσα και πίστεψα πως μπορώ και εγώ επιτέλους να μιλώ για αγάπες παντοτινές. Δεν έκανα και δεν κάνω λάθος, υπάρχουν και αυτές οι αγάπες. Το κακό ήταν πως η δική μου δεν ήταν μια από αυτές. Ήθελα πολύ να είναι, πάλεψα με νύχια και με δόντια για να το αποδείξω. Αλλά δεν τα κατάφερα. Ήταν μια άνιση μάχη. Μπορεί οι περισσότεροι να κοιτάξουν μόνο το αποτέλεσμα και να με υποτιμήσουν, αλλά κανείς μα κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το αναφέρετο δικαίωμα μου να υποστηρίζω πως προσπάθησα πολύ, πάρα πολύ, έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό.
Δεν θέλω να μακρηγορήσω, πέρασε πια καιρός... Όλα τα βλέπω να ξεμακραίνουν και να γίνονται μια ανάμνηση. Σαν μια κινηματογραφική ταινία που τελείωσε...
