Βροχερό απόγευμα, τις δύο τελευταίες μέρες ο καιρός είναι στις "μαύρες" του... Παίρνω το λεωφορείο από την καθιερωμένη στάση, περιμένω κανά πεντάλεπτο. Έρχεται, κάθομαι δίπλα στο παράθυρο... (μ' αρέσει να είμαι στο αστικό και έξω να βρέχει, αρκεί όταν θα χρειαστεί να βγω να έχει σταματήσει η βροχή), βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και ξεχνιέμαι υπό τους ήχους των Hooverphonic και του Finley Quaye, τα μόνα που καταφέρουν να διαταράξουν τη μουσική μου nirvana είναι η φωνητική αναγγελία των στάσεων και ο ήχος της μηχανής όταν γκαζώνει.
Σε μια στάση ανεβαίνει ένας παππούς με λαδί καμπαρντίνα, κάτι καφέ χοντροκούπικα παπούτσια και μια βαλίτσα προφανώς άδεια, με ροδάκια και ζώα της ζούγκλας ανάγλυφα πάνω. Έπειτα από λίγο ανεβαίνει μια κοπελίτσα εκεί γύρω στα 16 με ένα σκουλαρίκι στο μάγουλο (καλά όλα τ' άλλα, αλλά το σκουλαρίκι στο μάγουλο ποτέ δεν το κατάλαβα...) και προσπαθεί να βγάλει εισιτήριο στην αυτόματη μηχανή έκδοσης εισιτηρίων.
Μετά από μερικές στάσεις διαπιστώνω πως ένα κτίριο από αυτά τα λίγα εναπομείναντα παλιά, που πάντα αναρωτιέσαι γιατί δεν τα αναπαλαιώνουν να ομορφύνουν την πόλη μόλις κατεδαφίστηκε... πάει το φάγαν και αυτό, "με γεια την πολυκατοικία" σκέφτομαι!
Σε μια στάση ανεβαίνει ένας παππούς με λαδί καμπαρντίνα, κάτι καφέ χοντροκούπικα παπούτσια και μια βαλίτσα προφανώς άδεια, με ροδάκια και ζώα της ζούγκλας ανάγλυφα πάνω. Έπειτα από λίγο ανεβαίνει μια κοπελίτσα εκεί γύρω στα 16 με ένα σκουλαρίκι στο μάγουλο (καλά όλα τ' άλλα, αλλά το σκουλαρίκι στο μάγουλο ποτέ δεν το κατάλαβα...) και προσπαθεί να βγάλει εισιτήριο στην αυτόματη μηχανή έκδοσης εισιτηρίων.
Μετά από μερικές στάσεις διαπιστώνω πως ένα κτίριο από αυτά τα λίγα εναπομείναντα παλιά, που πάντα αναρωτιέσαι γιατί δεν τα αναπαλαιώνουν να ομορφύνουν την πόλη μόλις κατεδαφίστηκε... πάει το φάγαν και αυτό, "με γεια την πολυκατοικία" σκέφτομαι!
Μετά τη Νομαρχία το λεωφορείο στρίβει Βασ. Όλγας και ο δρόμος για έναν ανεξήγητο λόγο είναι άδειος, μόνο μερικά κόκκινα φωτάκια αυτοκινήτων φαίνονται στο βάθος...
Κάποια στιγμή μου έρχεται στο μυαλό η Ιταλία (μη ρωτάτε γιατί... είναι συχνό φαινόμενο σε μένα) και διερωτώμαι πως θα ήταν η ζωή μου και η καθημερινότητα μου αν για παράδειγμα ζούσα στη Ρώμη...; Θα έκανα τις ίδιες σκέψεις; Θα κοιτούσα τον παππού με τα χοντροπάπουτσα και την κοπέλα με το σκουλαρίκι ή θα ήμουν τελείως απορροφημένη στο να κοιτάζω τις αξιοθαύμαστες εναλλαγές στο παράθυρο μου; Ποιος ξέρει...;
Φτάνω Ανάληψη κάπου εδώ πρέπει να κατέβω και αφήνω τις σκέψεις ανολοκλήρωτες, πατάω το κουμπάκι (ευτυχώς εντωμεταξύ έχει σταματήσει να βρέχει), έπειτα από λίγο κατεβαίνω έτοιμη να αντιμετωπίσω μια νέα πραγματικότητα....
Κάποια στιγμή μου έρχεται στο μυαλό η Ιταλία (μη ρωτάτε γιατί... είναι συχνό φαινόμενο σε μένα) και διερωτώμαι πως θα ήταν η ζωή μου και η καθημερινότητα μου αν για παράδειγμα ζούσα στη Ρώμη...; Θα έκανα τις ίδιες σκέψεις; Θα κοιτούσα τον παππού με τα χοντροπάπουτσα και την κοπέλα με το σκουλαρίκι ή θα ήμουν τελείως απορροφημένη στο να κοιτάζω τις αξιοθαύμαστες εναλλαγές στο παράθυρο μου; Ποιος ξέρει...;
Φτάνω Ανάληψη κάπου εδώ πρέπει να κατέβω και αφήνω τις σκέψεις ανολοκλήρωτες, πατάω το κουμπάκι (ευτυχώς εντωμεταξύ έχει σταματήσει να βρέχει), έπειτα από λίγο κατεβαίνω έτοιμη να αντιμετωπίσω μια νέα πραγματικότητα....
