Αποφθέγματα #31

• Στην θεωρία, δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ θεωρίας και πράξης. Στην πράξη όμως, υπάρχει. -Jan L. A. van de Snepscheut-
• Οι περισσότεροι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα απ’ ό,τι νομίζουμε, αλλά στην πραγματικότητα κάνουμε λιγότερα απ’ ό,τι νομίζουμε.
• Ο χρόνος είναι το μοναδικό πολύτιμο πράγμα που αξίζει κανείς να σπαταλήσει. -Θεόφραστος-
• Η τελειότητα επιτυγχάνεται όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο να προστεθεί, αλλά και τίποτα να αφαιρεθεί. -Antoine de Saint-Exupery-
  
• Η ζωή είναι κωμωδία γι’ αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι’ αυτούς που αισθάνονται. -Horace Walpole-

Taormina

Sicilia Phototour Part 7 

(the last but not least)

Teatro Greco

View from Teatro Greco

View from Taormina

View from Teatro Greco 2

Panoramic from Teatro Greco

Taormina

Chiesa di San Giuseppe

Και φτάσαμε στο τέλος αυτής της φωτογραφικής ξενάγησης της Σικελίας. Και για να είμαι ειλικρινής, σας άφησα το καλύτερο για το τέλος. Ταορμίνα!
Αποχαιρετώ λοιπόν τον παλιό χρόνο με την ανάμνηση αυτού του μαγευτικού τόπου, ίσως πρόκειται χωρίς υπερβολή για ένα από τα ομορφότερα μέρη του κόσμου!
Επειδή όμως δεν είμαι σίγουρη αν θα τα καταφέρω αρκετά καλά να μιλήσω για αυτήν την εκπληκτική ομορφιά, θα παραθέσω τα λόγια ενός πολύ αγαπημένου μου συγγραφέα του Χόρχε Μπουκάϊ συνοδευμένα φυσικά ως είθισται από μια μικρή διδακτική ιστοριούλα. 

"... Ρώμη - Παλέρμο και από Παλέρμο με αυτοκίνητο για τον παράδεισο... Ταορμίνα.

Καμιά λέξη δεν μπορεί να περιγράψει αυτήν την πανέμορφη πόλη της Σικελίας.

Τα τοπία, οι άνθρωποι,η παλιά πόλη ψηλά (όπου δεν μπαίνουν αυτοκίνητα) και φυσικά, η Αίτνα, το ηφαίστειο που καπνίζει συνέχεια για να μας θυμίζει πως μπορεί να κοιμάται, αλλά είναι ζωντανό.

Αφού περάσει κανείς μια μέρα περπατώντας στην πόλη, καταλαβαίνει κάποια γνωμικά του Πιραντέλο και τον τίτλο εκείνου του μυθιστορήματος της Σιλβίνα Μπούλριτς. "Θα θυμάσαι την Ταορμίνα".

Αυτό το ταξίδι το θυμάμαι για πολλούς λόγους , αλλά κυρίως, για μια σύντομη κουβέντα που είχα με τον Τζιοβάνι. Ήταν ένας κύριος γύρω στα τριάντα οχτώ και δούλευε σε ένα μικρό μπαρ του χωριού που ξεφύτρωνε σε μια πλαγιά του ηφαιστείου. Η Αίτνα έχει δύο πλαγιές: μια ηφαιστειογενή και μια πεδινή, μια όπου χύνεται η λάβα όταν εκρήγνυται το ηφαίστειο και μια άλλη πιο ασφαλή, οπού η λάβα δεν φτάνει ποτέ. Προς έκπληξη μου το χωριό του Τζιοβάνι είναι χτισμένο στην επικίνδυνη πλευρά. Το χωριό έχει ξαναχτιστεί εφτά φορές, μια μετά από κάθε έκρηξη του ηφαιστείου.

-"Γιατί χτίζουν το χωριό εδώ, ξανά και ξανά;" ρώτησα μαντεύοντας την απάντηση.

-"Κοιτάξτε, κοιτάξτε" μου είπε ο Τζιοβάνι - κοιτάξτε τη θάλασσα και την παραλία και το βουνό και την πόλη... Εδώ είναι το πιο όμορφο μέρος του κόσμου... Ο παππούς μου πάντα το έλεγε."

-"Αλλά το ηφαίστειο είναι ενεργό... Μπορεί να εκραγεί ξανά" του είπα.

-"Κοιτάξτε, σινιόρε, η Αίτνα δεν θα μας προδώσει, το ηφαίστειο πάντα προειδοποιεί, ποτέ δεν σκάει από τη μια μέρα στην άλλη και, όταν είναι "έτοιμο", εμείς φεύγουμε" μου απάντησε, λες και ήταν προφανές.

-"Μα, και τα πράγματα; Τα έπιπλα, η τηλεόραση, το ψυγείο, τα ρούχα..." διαμαρτυρήθηκα.

Ο Τζιοβάνι με κοίταξε, πήρε μια βαθιά ανάσα, και με την υπομονή που έχουν οι σοφοί απέναντι σ' εμάς τους μορφωμένους, μου είπε:

-"Τι σημασία έχουν τα πράγματα, σινιόρε! Αν εμείς συνεχίζουμε ζωντανοί, όλα τα υπόλοιπα ξαναφτιάχνονται..."

Πηγή: Βασίσου πάνω μου (Να δώσουμε μια ευκαιρία στην τύχη), Χόρχε Μπουκάϊ.

Zaz - Je veux

 Zaz - Θέλω (Έτσι για να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι...)

Χάρισε μου μια σουίτα στο ξενοδοχείο Ritz, δεν την θέλω
Τα Chanel κοσμήματα, δεν τα θέλω
Χάρισε μου μια λιμουζίνα, τι να την κάνω;
Πρόσφερε μου προσωπικό, τι να το κάνω;
Μια έπαυλη στο Neufchatel, δεν είναι για ’μένα
Πρόσφερε μου τον πύργο του Eiffel, τι να τον κάνω;

Θέλω αγάπη, χαρά και καλή διάθεση
Δεν είναι τα χρήματά σου που θα με κάνουν ευτυχισμένη
Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά
Πάμε μαζί, ας ανακαλύψουμε την ελευθερία
Ξέχνα όλα τα στερεότυπα σου, καλώς ήρθες στην δική μου πραγματικότητα

Κουράστηκα με τους καλούς σου τρόπους· είναι υπερβολικοί για ’μένα
Τρώω με τα χέρια μου, έτσι είμαι
Μιλάω δυνατά και είμαι ειλικρινής, συγγνώμη
Ας τελειώνουμε με την υποκρισία, εγώ σταματάω
Κουράστηκα με τα διφορούμενα λόγια
Κοίταξε με, δεν έχω θυμώσει καν μαζί σου, απλώς έτσι είμαι

Θέλω αγάπη, χαρά και καλή διάθεση
Δεν είναι τα χρήματά σου που θα με κάνουν ευτυχισμένη
Θέλω να πεθάνω με το χέρι στην καρδιά
Πάμε μαζί, ας ανακαλύψουμε την ελευθερία
Ξέχνα όλα τα στερεότυπα σου,

καλώς ήρθες στην δική μου πραγματικότητα.

My Toy Story

Οι γιορτές μας κάνουν όλους λίγο ή πολύ να νιώθουμε πάλι παιδιά... Όμως εγώ φέτος δεν αρκέστηκα μόνο σ' αυτό! Με αφορμή μια βιντεοκασέτα ντοκουμέντο των παιδικών μου χρόνων, που είδαμε οικογενειακώς στο σπίτι, με έπιασε και μια μεγάλη αναπόληση!

Ήμουν και εγώ κάποτε παιδάκι... και κρίνοντας από τις αναμνήσεις και τις κασέτες, ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδάκι!

Πως έφτασα ως εδώ; Πότε έγινα 25 και οσονούπω και 26;

Τα χρόνια περάσαν σαν νερό... ειδικά μετά το πέρας του σχολείου! Σε 1 περίπου χρόνο κλείνω 10 χρόνια που το τελείωσα! Το αστείο είναι πως τώρα τελευταία μου συνέβη αρκετές φορές (πιθανόν λόγω της εμφάνισης μου που δεν μαρτυρά και τόσο τα χρόνια μου), άνθρωποι που δεν με ξέρουν να με ρωτούν "Που είσαι τώρα εσύ; Τι σπουδάζεις;" και εγώ απαντώ με περίσσια υπερηφάνεια "Τώωωρα...; Πάνε 4 χρόνια που τελείωσα το πανεπιστήμιο!" Και ξαφνικά χτυπάει μέσα μου ένα καμπανάκι που μου θυμίζει πως πάει καιρός που ζούσα την "χρυσή περίοδο" της φοιτητικής ζωής!

Ας αφήσω όμως πίσω τον χρόνο και την τρελή πορεία του και ας επικεντρωθώ στο παρελθόν, τότε που ήμουν παιδί...
Θα σας μιλήσω για τα παιχνίδια μου!
Τα πρώτα μου παιχνίδια όπως με διαβεβαιώνουν οι γονείς μου αλλά και από τις λίγες θαμπές εικόνες που έχω στο μυαλό μου ήταν φορτηγάκια και φαγάνες! Ειδικά οι φαγάνες ήταν η μεγάλη μου αδυναμία, τις κοιτούσα πάντα με ένα τεράστιο δέος και τις θεωρούσα σαν ένα μεγάλο τρομερό και μαγικό κατασκεύασμα!
Μετά, με τον καιρό έγινα πιο φυσιολογικό παιδάκι, άφησα τα φορτηγά και τις φαγάνες και έπιασα τις κούκλες! Μια από αυτές οφείλω να παραδεχτώ ήταν και ο αδελφούλης μου, ο οποίος ως μικρότερος και πιο αγαθιάρης αφηνόταν να τον κάνω ότι θέλω... (τούλια, κορδέλες, σάλια, καπέλα... όλα του τα δοκίμασα!)
Όμως στην πραγματικότητα, οι Barbie ήταν οι αγαπημένες μου... ο αριθμός μου διαφεύγει, αλλά σίγουρα ήταν αρκετές!
Κάποια στιγμή ανακάλυψα και τα μικρά μου πόνυ και τα Polly Pocket (τα οποία ήταν πολύ πιο μικροσκοπικά σε σχέση με τα σημερινά, και πραγματικά τα σπιτάκια τους χωρούσαν στην τσέπη σου).
Και πάνω που άρχιζα να βαριέμαι τα υπάρχοντα παιχνίδια μπήκε στη ζωή μας το πρώτο μας βιντεοπαιχνίδι, το θαύμα της Nintendo το Game Boy! Η πρώτη μας κασέτα ήταν μια με τα Στρουμφάκια, μετά ακολούθησε φυσικά ο διασημότερος υδραυλικός του κόσμου ο Super Mario με το αδελφάκι του τον Luigi και το χαριτωμένο δεινοσαυρούλη τους τον Yoshi! Όπως σωστά θα φαντάζεστε, καταναλώθηκαν ώρες επίμονης ενασχόλησης (που τελικά πρώτη η μαμά μου κατάφερε να τερματίσει!!!).
Έτσι κύλησε η παιχνιδιάρικη ζωή μας και τα καθιερωμένα παιχνίδια μπήκαν σε κούτες (ωχ, άρχισα να θυμίζω Toy Story...), ακόμα και το Game Boy εκθρονίστηκε όταν καταφέραμε μετά από πολλά παρακάλια να αποκτήσουμε την υπέρτατη μηχανή, ένα Ηλεκτρονικό Υπολογιστή! Επιτέλους... τα είχαμε καταφέρει, ήταν νομίζω αρχές του 98' και έτσι είχαμε την τύχη να διαθέτουμε και τα καινούρια Windows 98!

Ο υπολογιστής τα πρώτα χρόνια, αποτελούσε κυρίως παιχνιδομηχανή και δευτερευόντως όλα τα υπόλοιπα...
Αυτά λοιπόν ήταν τα παιχνίδια μου... με αυτά μεγάλωσα και αυτά θα έχω να θυμάμαι μια ζωή!

Παιχνίδια = Η χαρά του παιδιού!

Εύχομαι φέτος (παρ' όλες τις δυσκολίες) όλα τα παιδάκια να μπορέσουν να νιώσουν την χαρά ενός καινούριου παιχνιδιού την Πρωτοχρονιά! Μη τους στερήσετε αυτή τη χαρά...

Καλή Χρονιά σε όλους!!!

Προς Άγιο Βασίλη...

Άγιε μου Βασίλη, αποφάσισα να σου γράψω... (αν και ολίγο καθυστερημένα)
Και ας έχω πάρα πολύ καιρό να το κάνω... και ας λένε πολλοί ότι δεν υπάρχεις (να ξέρεις πως εγώ πότε δεν αμφισβήτησα την ύπαρξη σου)...
Και ας άλλαξα λίγο τον τρόπο της επικοινωνίας μας, άφησα πίσω το παραδοσιακό γραμματάκι και χρησιμοποιώ το πιο σύγχρονο πλέον διαδίκτυο και συγκεκριμένα τούτο εδώ το blog που κάποτε πριν 4 χρόνια το έφτιαξα με πολύ κέφι και μεράκι, αλλά τελευταία δεν το προσέχω τόσο όπως άλλοτε...
Άγιε μου καλέ, ξέρω πως με διαβάζεις, ξέρω πως με παρακολουθείς...
Θα ξέρεις λοιπόν ότι την χρονιά που πέρασε υπήρξα καλό κορίτσι, δούλεψα όσο ποτέ στη ζωή μου και έμαθα να είμαι υπομονετική! Βελτιώθηκα στην κουζίνα και στις δουλειές του σπιτιού...
Ήταν καλή αλλά και δύσκολη η χρονιά που πέρασε (ή μάλλον, κοντεύει να περάσει)!
Άγιε μου δεν θέλω πολλά, θέλω μόνο να είμαστε υγιής όλοι μας στην οικογένεια μου, να είμαστε αγαπημένοι όπως πάντα ήμασταν και να εξαλείψουμε κατά το δυνατόν τις στιγμές που μπορεί να ξεφεύγουμε και να γινόμαστε κατιτίς πιο μίζεροι...
Θέλω επίσης να βρω έναν άνθρωπο που να μ' αγαπάει γι' αυτό που είμαι, να με εκτιμάει, να με κάνει να γελάω, και να με σέβεται!
Να βρω επίσης το χρόνο και τα χρήματα φέτος να κάνω ένα ταξιδάκι όπως ονειρεύομαι!
Αυτά όσον αφορά τα δικά μου... 
Αλλά καλέ μου Άγιε παρακαλώ, μην ξεχάσεις και την άμοιρη την πατρίδα μου... που κάποιοι για άγνωστους λόγους αποφάσισαν να την ρίξουν στον Καιάδα!
Όλο αυτόν τον κόσμο που υποφέρει και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι από τα απανωτά χτυπήματα!
Και αν και ξέρω πως αυτό θα ακουστεί κοινότυπο, θα ήθελα να φέρεις Ειρήνη, Υγεία & Αγάπη σε όλο τον κόσμο!


Υ.Γ. Θέλω να ξέρεις πως ποτέ δεν θα ξεχάσω την φορά που μου απάντησες στο γράμμα που σου έστειλα (ελπίζω να τ0 έχω ακόμα κάπου φυλαγμένο...)


Σε ευχαριστώ προκαταβολικά για την προσοχή σου και την αγάπη σου!
Με εκτίμηση
Ο.Κ.

Messina

Sicilia Phototour Part 6

Campanile del Duomo di Messina

Piazza Duomo, Fontana di Orione

Duomo di Messina, Fontana di Orione

Sacrario di Cristo Re

Via Giuseppe Garibaldi

Madonnina del Porto di Messina

H Messina, σύμφωνα με την ιστορία ιδρύθηκε από Μεσσήνιους της μητροπολιτικής Ελλάδας από εκεί πήρε και το όνομα της. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε όλη την πόλη προκαλεί στην Piazza Duomo το καμπαναριό (πύργος ρολογιού) του οποίου οι μηχανικές μορφές ζωντανεύουν κάθε μέρα στις 12.00 το μεσημέρι!

Γενικά η Μεσσίνα είναι μια μεγάλη πόλη - λιμάνι που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της Σικελίας με την υπόλοιπη Ιταλία καθώς από τα στενά της υπάρχουν καθημερινά τακτικά δρομολόγια (τα οποία, και εδώ είναι το αξιοπερίεργο της υπόθεσης, εκτός από αυτοκίνητα και φορτηγά φορτώνουν και τρένα που συνεχίζουν μετά για την ηπειρωτική χώρα). Σύμφωνα με την μυθολογία μάλιστα, ο στενός πορθμός ανάμεσα στη Messina και στη Reggio Calabria φυλασσόταν από τα μυθικά θαλάσσια τέρατα, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

To Be Continued...

Το καραβάκι

 

Για πολλά χρόνια όπως και τα περισσότερα ελληνικά σπίτια κάθε Χριστούγεννα στολίζαμε έλατο, τα τελευταία χρόνια όμως είπαμε να κάνουμε στροφή στην παράδοση και έτσι στολίζουμε το καραβάκι μας. Η διαδικασία, είναι πολύ πιο απλή, γιατί απλά του προσθέτουμε λαμπάκια, και αν θέλετε τη γνώμη μου μ' αρέσει περισσότερο! Μου δίνει περισσότερη χαρά να το βλέπω έτσι φωτισμένο... δεν ξέρω ίσως είναι που έχω βαρεθεί λίγο το έλατο, στο κάτω κάτω σύμφωνα με τις πηγές αποτελεί γερμανικό έθιμο που εξαπλώθηκε και υιοθετήθηκε και απ΄τον υπόλοιπο κόσμο. Νομίζω αρκετά έχουμε "πάρει" από τους Γερμανούς τελευταία καιρός λοιπόν να τιμήσουμε τα έθιμα και τις παραδόσεις μας...

Ας μάθουμε λοιπόν περισσότερα για το Χριστουγεννιάτικο καραβάκι...

Έθιμο πανάρχαιο της ναυτικής πατρίδας μας μαζί με τα κάλαντα, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, τα γλυκίσματα, τα δώρα και την λειτουργία στην εκκλησία, το καραβάκι σηματοδοτεί κι αυτό τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Το ελληνικό παραδοσιακό καραβάκι αποτελεί παράδοση των παλαιών εποχών της χώρας μας, που τα παιδιά με αγάπη, χαρά και δημιουργικό νου κατασκεύαζαν τα παιχνίδια τους.

Αποτελούσε, όμως, και ένα είδος τιμής και καλωσορίσματος στους ναυτικούς, που επέστρεφαν από τα ταξίδια τους.

Πριν από 50 χρόνια, δηλαδή έως και την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, συναντούσαμε το καραβάκι σε πολλά ελληνικά σπίτια και στα χέρια των παιδιών που έλεγαν τα κάλαντα.

Σήμερα, η παράδοση αυτή τείνει να εξαφανιστεί, μιας και έχει αντικατασταθεί από το ξενόφερτο έλατο.

Εντούτοις, η Χίος, ένα κατά κύριο λόγο ναυτικό νησί, συνεχίζει να τηρεί το παλαιό αυτό έθιμο, αποτίνοντας φόρο τιμής στους ναυτικούς της και κρατώντας ζωντανή τη λαϊκή μας παράδοση. Κάθε χρόνο την Πρωτοχρονιά αναβιώνει το έθιμο με τα πρωτοχρονιάτικα καραβάκια. Ομάδες ατόμων που εκπροσωπούν συνοικίες της πρωτεύουσας του νησιού κατασκευάζουν απομιμήσεις εμπορικών και πολεμικών πλοίων, φτιαγμένα με ιδιαίτερη προσοχή. Το μέγεθος των πλοίων είναι μέχρι 5,5 μέτρα όπως ορίζουν οι κανονισμοί. Σημασία για τα περισσότερα πληρώματα έχει η συμμετοχή και όχι τα χρηματικά βραβεία που έχουν καθιερωθεί για την καλύτερη παρουσία, που όμως δεν εξαρτάται μόνο από την τελειότητα του πλοίου αλλά και από τα παινέματα.

Στον ξεχωριστό, τον λαμπρό διάκοσμο της γιορτινής ατμόσφαιρας των ημερών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, που έρχονται, το παραδοσιακό καραβάκι θα χαρίσει ένα ξεχασμένο άρωμα ελληνικότητας και θα κυριαρχήσει με τα χαρούμενα και ζωηρά χρώματά του στο ελληνικό σπίτι.

Πηγή: Christmas.Pathfinder.gr

Έλληνες & Διάβασμα

Σύμφωνα με μια έρευνα που εξετάζει διάφορες καθημερινές συνήθειες των Ελλήνων, "μένουμε αδιάβαστοι"...

Συγκεκριμένα: "Μόνο ένας στους 10 Έλληνες διαβάζει συστηματικά, κοντά στα 10 βιβλία τον χρόνο, και μπορεί να φέρει επάξια τον τίτλο του βιβλιόφιλου. Στον αντίποδα, το 40% των Ελλήνων δεν ανοίγει ποτέ βιβλίο. Πρώτη σε προτιμήσεις στο αναγνωστικό κοινό, γενικά, έρχεται η ελληνική λογοτεχνία -κυρίως μυθιστορήματα- με 66% και ακολουθούν η ξένη λογοτεχνία με 52%, η ιστορία με 45%, η ψυχολογία με 30%. Παραπλήσια ποσοστά σημειώνουν τα βιβλία γεωγραφίας και τα περιηγητικά, η φιλοσοφία, οι κοινωνικές επιστήμες, τα θρησκευτικά και θεολογικά βιβλία, οι αρχαίοι συγγραφείς και τα εγχειρίδια τεχνολογίας και πληροφορικής."

Σχετικό και πιο εμπλουτισμένο άρθρο: ΕΘΝΟΣ.GR

Πηγή: Εικόνες Νο.1, Απρίλιος 2010 (Θανάσης Αντωνίου, Θώμη Μελίδου, Χαράλαμπο Νικόπουλος)

Noto

Sicilia Phototour Part 5

 

Piazza dell' Immacolata, San Francesco

Cattedrale di Noto

Città di Noto

Caffe Sicilia, Granita alla mandorla con brioche...

Noto dalla chiesa di Santa Chiara

Εκεί στο "Noto"... που λέει και το τραγούδι!

Το Noto όπως μπορείτε να καταλάβετε και από τις φωτογραφίες είναι η αποθέωση του μπαρόκ!

Σύμφωνα με την ιστορία το Νότο είναι επικεφαλής των πόλεων που χτίστηκαν εξ ολοκλήρου σε ρυθμό μπαρόκ, μετά τον σεισμό του 1693 που κατέστρεψε το μεγαλύτερο τμήμα της ανατολικής Σικελίας. Το Νότο ξαναχτίστηκε με δομούς τόφου, που απέκτησαν χρυσαφιά απόχρωση με την μακροχρόνια έκθεση στον ήλιο, ενώ το αρχιτεκτονικό στυλ της πόλης είναι πληθωρικό και επιβλητικό.

Το Νότο συνοπτικά είναι μια υπέροχη πόλη, θαρρείς βγαλμένη από παραμύθι, όλα αυτά τα πανέμορφα μπαρόκ κτίρια με το χρυσαφί χρώμα σε κάνουν να νομίζεις ότι ονειρεύεσαι...

Κι όμως υπάρχουν όλα στα αλήθεια! Μην παραλείψετε να ανεβείτε κάπου ψηλά για να χαρείτε μια πανοραμική άποψη της πόλης, και επίσης μη χάσετε με τίποτα την ευκαιρία να δοκιμάσετε Γρανίτα με γεύση αμύγδαλο μαζί με brioche από το Caffe Sicilia, στην Corso δίπλα στο San Carlo!

To Be Continued...

Η μπαλάντα του Ούρι

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή,
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

 

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Λέκκας

Salute

Τελευταίως, και συγκεκριμένα την τελευταία αυτή εβδομάδα μου συνέβησαν διάφορα...

Τα οποία (μάλλον) αρνητικά θα τα χαρακτήριζα μια και αφορούν την υγεία μου! Μέσα σε μια βδομάδα λοιπόν έπαθα μια ισχυρή ταχυκαρδία που άγγιξε τους 170 παλμούς, και κράτησε περίπου 4 ώρες (πράγμα που με ανάγκασε να τρέχω σε νοσοκομεία και γιατρούς, κάτι το οποίο απεχθάνομαι γενικώς).

Και μόλις χθες κάποιο νεύρο στο γόνατο μου πειράχθηκε (έτσι χωρίς συγκεκριμένο λόγο και αιτία) με αποτέλεσμα σε κάθε μου βήμα να νιώθω μια δυνατή σουβλιά και να δυσκολεύομαι πολύ να περπατήσω...

Παρ' όλα αυτά δεν πτοούμαι ιδιαίτερα, απλά προβληματίζομαι... είναι δυνατόν μέσα σε ούτε μια εβδομάδα να σου συμβαίνουν τέτοια πράγματα, άξαφνα και χωρίς προειδοποίηση και εκεί που θεωρείς τον εαυτό σου υγιή και δυνατό, να νιώθεις "σακάτης";

Στην ηλικία μου (όπως φαντάζομαι και ο περισσότερος κόσμος σαν κ εμένα) σπάνια με απασχολεί το θέμα της υγείας μου, είναι κάτι που το θεωρώ δεδομένο... αυτού του είδους τα "ταρακουνήματα" με κάνουν να θυμάμαι πως τίποτα δεν είναι δεδομένο σ' αυτή τη ζωή και γενικά οφείλουμε να προσέχουμε, όσο δυνατοί και αν νιώθουμε, η υγεία μας είναι κάτι εύθραυστο το οποίο πρέπει να έχουμε στο νου μας! 

Ωραία τα λέω, ελπίζω να είμαι η πρώτη που θα τα εφαρμόσω και δεν θα τα ξεχάσω μετά το πέρας των πρόσφατων δοκιμασιών μου...

Υ.Γ. Επειδή τελευταία με διακρίνει μια περιπαικτική διάθεση... εναλλακτικός τίτλος ανάρτησης "Cuore matto, matto da legare".

Siracusa

Sicilia Phototour Part 4

Piazza Duomo

Duomo di Siracusa

Piazza Duomo 2

Isola Ortigia

Isola Ortigia 2

Οι Συρακούσες γνωστή αποικία των Ελλήνων (όπως και πολλές άλλες πόλεις τις Σικελίας) είναι ένα πολύ όμορφο παραθαλάσσιο μέρος. Το νησί της Ορτυγίας (που αν δεν στο πουν ότι είναι νησί δεν το πολυκαταλαβαίνεις καθότι ενώνεται με την πόλη με 3 γέφυρες) είναι το κομμάτι της πόλης (ιστορικό κέντρο) που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να περιηγηθούμε και πολύ στην πόλη λόγω της αφόρητης ζέστης και της έλλειψης χρόνου. Γενικώς προτείνω να προτιμήσετε μιαν άλλη εποχή του χρόνου για να ταξιδέψετε στην Σικελία (ή τουλάχιστον στο τέλος του Καλοκαιριού κατά τον Σεπτέμβρη ώστε να μπορέσετε να απολαύσετε και κανένα μπάνιο στις όμορφες παραλίες της), και όσον αφορά συγκεκριμένα τις Συρακούσες καλύτερα να τις επισκεφθείτε κατά τις απογευματινές ώρες.

To Be Continued...

Αποφθέγματα #30

•  Η ζωή είναι γεμάτη σπουδαία πράγματα, για εκείνους που δίνουν προσοχή στα ασήμαντα. -Sigrid Undset-
• Όσο μεγαλύτερο το ψέμα, τόσο πιο πιθανό να το πιστέψουν μεγάλες μάζες ανθρώπων. -Norman Davies-
• Μια μόνο ημέρα είναι αρκετή για να μας κάνει λίγο πιο "μεγάλους". -Πάουλ Κλεε-
• Μην προδώσεις τα όνειρα σου, όχι αυτά που έκανες χθες η τον προηγούμενο μήνα, αλλά εκείνα που έκανες στα δεκάξι σου. -Οδυσσέας Μάργαρης-
• Ο θάνατος δεν είναι η μεγαλύτερη απώλεια στη ζωή. Η μεγαλύτερη απώλεια είναι αυτό που πεθαίνει μέσα μας, όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί. -Norman Cousins- 

Είναι νύχτα

Είναι νύχτα και εγώ μόλις πριν από λίγο τραγούδησα για μια νύχτα!

Είναι νύχτα και μόλις βγαίνω μόνη απ' το μαγαζί με ραίνουν τα νεκρά φύλλα των δέντρων.

Είναι νύχτα και η Θεσσαλονίκη έχει γεμίσει πεσμένα φύλλα που παίζουν παιχνιδιάρικα στο φύσημα του ανέμου.

Είναι νύχτα και τραγούδησα μετά από πολλά χρόνια μόνη μου μπροστά σε κοινό.

Κάτι τέτοιες νύχτες σαν και αυτή χαίρομαι που τις έζησα, που τραγούδησα και μάλιστα διάλεξα ίσως το καλύτερο κομμάτι που θα μπορούσα να διαλέξω!

Σας το αφιερώνω...

Catania

Sicilia Phototour Part 3

Piazza Stesicoro, Via Etnea, Palazzo Tezzano

Palazzo Università

Duomo di Catania

Castello Ursino

Giardini di Villa Bellini

Villa Bellini

Piazza Duomo, Fontana dell' Elefante

Φτάσαμε και στην Catania, την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σικελίας...

Η Catania ήταν μια έκπληξη! Ήταν καλύτερη απ΄αυτό που περιμέναμε και σε σύγκριση με το αντίπαλο δέος το Palermo νομίζω πως κερδίζει και μάλιστα με διαφορά.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό ακριβώς που μας άρεσε περισσότερο στην Catania, μάλλον λίγο απ' όλα!

Ξεκινώντας με την ομορφιά της, έχοντας σαν αφετηρία την Via Etnea που είναι μια ευθεία με την εντυπωσιακή Αίτνα στο βάθος, την Piazza Duomo με τον επιβλητικό μπαρόκ καθεδρικό και το συντριβάνι του Ελέφαντα στη μέση, και συνεχίζοντας με την Villa Bellini με τους πανέμορφους κήπους της. Επίσης το γεγονός πως είναι πιο ανθρώπινη πόλη, πιο καθαρή, πιο συμμαζεμένη, πιο κοσμοπολίτικη που όπως μας επιβεβαίωσε και ένας Ιταλός (παρ' όλο που ήταν απ' το Παλέρμο) "η Κατάνια είναι το Μιλάνο του Νότου".

 To Be Continued...

Urban Fish... (?)

... ή μήπως όχι; Διερωτώμαι συχνά τελευταία και η αιτία είναι πως μετά από μια σχετικά μακροχρόνια παραμονή μου στην επαρχία και πιο συγκεκριμένα σε νησί αρχίζω να μην αγαπώ και τόσο πολύ την πόλη, αρχίζω να πιστεύω πως ναι, μου προσφέρει μεν πολλές επιλογές και ευκαιρίες, αλλά απ' την άλλη με εγκλωβίζει σε μια καθημερινότητα άχρωμη, γεμάτη άγχος και αμφιβολίες.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας διηγηθώ εν ολίγοις τις εμπειρίες του καλοκαιριού μου στην Κεφαλονιά (ναι, σε αυτό το νησί αναφερόμουν). Ξέρω πως έχω γράψει πολλάκις για αυτό το τόσο ιδιαίτερο νησί του Ιονίου αλλά δεν έχω ίσως μέχρι τώρα διευκρινίσει τι είναι αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό για μένα. Πέρα από τον προφανή λόγο, ο οποίος είναι ότι έχω ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο που κατοικεί μόνιμα εκεί, είναι και η εξέχουσα και εντυπωσιακή ομορφιά του, που σε μαγεύει...

Το καλοκαίρι λοιπόν το πέρασα εκεί δίπλα σε όλα αυτά που τόσο αγαπώ, δηλαδή τον ήλιο, την θάλασσα, την ομορφιά της φύσης... Αυτό είναι το καλό της υπόθεσης, το κακό της υπόθεσης είναι ότι δεν είχα και τόσο χρόνο να τα χαρώ, δούλευα σε ξενοδοχείο και έτσι όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις δούλευα 7 ημέρες την εβδομάδα, για την ακρίβεια μέσα σε 3 μήνες πήρα μόλις ένα ρεπό!

Παρ' όλα αυτά όμως, ειδικά τώρα που έχω απομακρυνθεί απ΄όλα αυτά και όσο να πεις τα βλέπω με διαφορετική ματιά, ήμουν καλά, περνούσα καλά, δεν είχα άγχος και τον ελάχιστο ελεύθερο μου χρόνο (γιατί είχα να φροντίσω και τις δουλειές του σπιτιού, δεν είχα το ζεστό φαγάκι της μανούλας μου να με περιμένει...) τον περνούσα ποιοτικά δίπλα ή μέσα στη θάλασσα, για καφέ αγναντεύοντας την Ιθάκη, με άλλα λόγια είχα αυτό που λένε πολύ σωστά ποιότητα ζωής!

Κάτι που αν ζεις μόνιμα στην πόλη, χωρίς να σου δοθεί ευκαιρία έστω και για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα να ζήσεις μόνιμα μακριά από την βαβούρα της... δεν μπορείς να συγκρίνεις και δεν κατανοείς αυτή τη μεγάλη αλήθεια, στην πόλη δεν έχεις ποιότητα ζωής! Είσαι "κτισμένος" και εσύ μαζί με τα πολυπληθή κτίρια της, είσαι εγκλωβισμένος στη βουή της...

Αγαπώ την πόλη, γιατί είμαι παιδί της πόλης, γιατί η πόλη μου είναι ξεχωριστή... αλλά έχω πάψει να πιστεύω πως μόνο εδώ μπορώ να ζήσω... είμαι ακόμα "Urban Fish" αλλά τώρα το όνειρο μου είναι να βουτήξω στην βαθιά γαλάζια θάλασσα, εκεί απ' όπου προέρχομαι, εκεί που πραγματικά ανήκω... στη ΦΥΣΗ!

Διαδρομή Σάμη - Καραβόμυλος

 

Υ.Γ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την διαδρομή μου για την δουλειά τα πρωινά. Εκεί γύρω στις 7 παρά το πρωί, γύρω δροσούλα, οι δρόμοι έρημοι, ήσυχοι, οι υπόλοιποι κοιμούνται ακόμα, μετά η διαδρομή δίπλα στη θάλασσα, μόνο εγώ κι αυτή άντε και κανένας ψαράς με τη βαρκούλα του να διαγράφεται κόντρα στον ήλιο που μόλις ανατέλλει. Σκηνικό μαγικό. Ησυχία, μόνο ο ήχος των βημάτων μου στο πλακόστρωτο, στο βάθος η Ιθάκη και το μυαλό μου καθαρό, γαλήνιο. Ανασαίνω, κάθε ανάσα με γεμίζει οξυγόνο και ιώδιο, κάθε βήμα με οδηγεί και πιο κοντά στην ευτυχία...

Τότε δεν το ήξερα, τώρα το ξέρω!

Cefalù

Sicilia Phototour Part 2

Piazza Garibaldi

Piazza Garibaldi 2

Piazza Duomo, Cattedrale di Cefalù

Centro storico

Marina vecchia, Vista panoramica di Cefalù

Cefalù... ένα πολύ όμορφο παραθαλάσσιο μέρος με γραφικά σπίτια και υπέροχη παραλία!

Μια εκδρομή που αξίζει να κάνετε, από το Παλέρμο απέχει μόλις μια ώρα με το τρένο.

Υ.Γ. Η παραλία της ενδείκνυται για την δημιουργία νέων γνωριμιών... μιλάω εκ πείρας!

 To Be Continued...

Σερφάροντας...

... διαβάζεις γνώμες! Και αυτό είναι το καλό του διαδικτύου, υπάρχει πολυφωνία και πολυγνωμία. Ο καθένας μπορεί να γράψει και να πει ότι του κατέβει στο μυαλό. Ο καθένας έχει πλέον το βήμα του να εκφράσει τη γνώμη του ξέροντας ότι μπορεί να τον ακούσει ένας, αλλά και εκατομμύρια... Προσωπικά προτιμώ να διαβάζω και να ενημερώνομαι μέσω διαδικτύου παρά να παρακολουθώ τις "φιλτραρισμένες" κατά το δοκούν ειδήσεις των καναλιών... 

Το φιλτράρισμα θέλω να το κάνω μόνη μου! Έχω νομίζω την ικανότητα και την κριτική σκέψη (ακόμα) να ξεχωρίζω τι είναι αληθινό, τι είναι ψεύτικο, τι είναι αλλοιωμένο, τι είναι ακραίο και αναλόγως να τα δέχομαι ως πληροφορία χρήσιμη ή άχρηστη.

Απ' αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα, δεν πειράζει όμως μέσα απ' όλα αυτά εκφράζω και εγώ τη γνώμη μου πάνω στο τι θεωρώ έγκυρο και αληθές και πόσο εμπιστεύομαι τα διάφορα μέσα ενημέρωσης.

Σερφάροντας λοιπόν διαβάζεις...

 "Το όνειρό μου είναι να μείνω ζωντανός. Να κρατήσω τους ανθρώπους που αγαπάω κοντά μου για να με στηρίζουν στα δύσκολα. Να μην κλείσουν τ’ αγαπημένα μου σουβλατζίδικα, για να μην ξεχάσω τη γεύση τους. Να συνεχίσει ο κινηματογράφος μαζί με τη μουσική να μου δίνουν αφορμές για σκέψη και, ως εκ τούτου, για γράψιμο και, όπως όλοι, να καταλήξω σε μια καλύτερη ζωή, μ’ ένα επάγγελμα που να έχω επιλέξει. Πεζό, ναι, αλλά η πεζογραφία πάντα μου άρεσε περισσότερο απ’ την ποίηση."

Φοίβος Κρομμύδας, 21 ετών, φοιτητής, Ρεπορτάζ "The Black Generation", Lifo 23.11.2011

Palermo

Sicilia Phototour Part 1

Via Roma, Stazione Centrale di Palermo

Porta Felice

Piazza Pretoria

Il porto turistico della Cala

Teatro Massimo

Teatro Politeama

Cattedrale di Palermo

Γενικά για το Παλέρμο μπορώ να πω πως ενώ είναι μια όμορφη πόλη με εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, παρ' όλα αυτά και σε σύγκριση με τις υπόλοιπες που θα εκθέσω σε επόμενες αναρτήσεις (τα παραθέτω με χρονολογική σειρά), δεν με ενθουσίασε όσο περίμενα... Δυστυχώς είναι μια πόλη που είναι σχετικά αφρόντιστη, με σκουπίδια να ξεχειλίζουν απ' τους κάδους και διάσπαρτα στους δρόμους. Επίσης θέλω να επισημάνω πως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ειδικά απ' τους τουρίστες, διότι μη γνωρίζοντας καλά την πόλη μπορεί να βρεθεί κανείς σε περιοχές κακόφημες και επικίνδυνες... (εξ ου και το παιχνίδι "Πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο"...)
Προσωπικά προτείνω ανεπιφύλακτα το ταξίδι αυτό στην Σικελία, αλλά το Παλέρμο μπορεί κανείς να το παραλείψει τελείως από το πλάνο του ή έστω να του αφιερώσει μόνο μια μέρα (κ αυτό γιατί είναι η πρωτεύουσα του νησιού), η Σικελία είναι τόσο μεγάλη με τόσο όμορφα και διαφορετικά μέρη να δει κανείς που πιστέψτε με δεν αξίζει να αφιερώσετε πολύ χρόνο για τις μεγάλες πόλεις...

To Be Continued...

Sicilia

Μια λοιπόν που επέστρεψα ας ξεκινήσω με κάτι πολύ ευχάριστο, ένα ταξιδάκι...

Ένα από τα καλά (ίσως το καλύτερο) που μου συνέβησαν φέτος ήταν το ταξίδι μου στη Σικελία!

Έπειτα από τις συνεχείς προτροπές του καθηγητή μου, όντας Siciliano vero και φανατικός υποστηρικτής του τόπου του, κατάφερε να με πείσει και αποφάσισα να τολμήσω κάτι διαφορετικό, να μην επισκεφτώ απλά ένα νησί (μιας και σε νησί πέρασα σχεδόν την μισή περσινή χρονιά μου, αλλά θα τα πούμε και αυτά κάποια στιγμή) αλλά το μεγαλύτερο νησί της Μεσογείου!

Σικελία, Σικελία, Σικελία...

Τι να πρωτοπώ; Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω;

Θα προτιμήσω να αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους και ίσως παραθέτω και κάποια σχόλια για να εμπλουτίσω λίγο την περιήγηση μου... 

Σημείωση: Για την ιστορία, η εικόνα της ανάρτησης είναι η σημαία της Σικελίας το έμβλημα στη μέση ονομάζεται "Trinacria" (δηλαδή από το ελληνικό "Τρία άκρα") και συμβολίζει ακριβώς αυτό, τα τρία άκρα της Σικελίας (καθότι τριγωνική)!

Il Ritorno

Επέτρεψα! Ναι, γύρισα πίσω στα ιστολογικά μου λημέρια, γιατί είχα πολύυυ καιρό να γράψω, γιατί έχω την ανάγκη να γράψω και γιατί έχω την ανάγκη να μοιραστώ... λέξεις, εικόνες, εντυπώσεις όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου, δίπλα μου, μέσα μου...

Το θέμα είναι μετά από τόσο καιρό ποιος έχει μείνει να με παρακολουθεί (;), μάλλον κανένας...

Αλλά για να πω την αλήθεια δεν με πειράζει και πολύ, πρωτίστως γράφω για μένα και σιγά σιγά που θα πάει θα με (ξαν)ανακαλύψουν και οι υπόλοιποι, γνωστοί και άγνωστοι!

 Και για να μη χαλάμε και τις παραδόσεις ο τίτλος στα ιταλικά "Il ritorno", που θα πει "Η επιστροφή"... 

Το κάστρο της ζωής

Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου». Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις… Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.

Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.
-«Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.
-«Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «Όχι. Οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»
Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.
-«Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης
-«Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά  την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει… Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.
-«Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»
-«Α!, αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρο θα είναι δωρεάν.»
Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι. Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά. Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ. Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά. Το ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.
-«Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσείς προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα.»
-«Ευχαριστώ...»
-«Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.
Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.
-«Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»
-«Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει.»
Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο. Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.
-«Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»
Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.
-«Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»
Ο άνθρωπος με την φούστα άναψε την πίπα του και του είπε:
-«Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»

Απόσπασμα από το βιβλίο "Βασίσου πάνω μου (Να δώσουμε μια ευκαιρία στην τύχη)" του Χόρχε Μπουκάϊ