Αν έχεις τύχη... διάβαινε!

Που να διαβώ καλέ μου άνθρωπε;
Είπα κ εγώ το κακόμοιρο να παώ ένα μινι τριπ, ένα ταξιδάκι ρε αδερφέ να ξεχαστώ (ξέρω οι κακεντρεχείς θα πούνε "μα δεν κάνεις και τίποτ' άλλο κοπελιά, από ταξίδι σε ταξίδι είσαι!")
και πάνε να μου το βγάλουν απ' τη μύτη!
Τι θέλω και την ανοίγω τη ριμάδα την τηλεόραση...; (κάθε φορά το μετανιώνω)
Ακουώ λοιπόν τα μαντάτα, για στάση εργασίας αύριο (διάλεξαν τη μέρα και αυτοί!) της Ομοσπονδίας Συλλόγων Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (παρεμπιπτόντως πολύ μακρύ δεν είναι τούτο;) και των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας.
Μετ' εμποδίων λέει, αναμένεται να πραγματοποιηθεί και το υπόλοιπο πτητικό πρόγραμμα των αεροπορικών εταιρειών.
Όποτε προβλέπονται αρκετές ώρες αναμονής στο Ελ.Βε!
Πο, πο και δεν περνάει εύκολα η ώρα στα αεροδρόμια... (το έχετε παρατηρήσει;)

Βέβαια, "Μηδένα πρό του τέλους μακάριζε" που είπε και ο Σόλων...
Γι' αυτό, ίδωμεν τι μέλλει γενέσθαι...!
Wish me good luck!

L'amore che non c'è - Gigi D'Alessio

Gigi, sei grande...!

Αποφθέγματα #21

• Το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι το ανθρώπινο δάκρυ. Είναι η μόνη περίπτωση όπου η ψυχή του ανθρώπου γίνεται ύλη και στάζει σε μια σταγόνα. -Χ.Μαλεβίτσης-
• Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται με το πόση αλήθεια μπορεί να σηκώσει. -Νίτσε-
• Έχεις το δικαίωμα να ρίξεις τον εαυτό σου όσο χαμηλά θέλεις και να τον σηκώσεις πάλι όποτε θελήσεις εσύ... Να θυμάσαι όμως ότι μόνο εσύ έχεις αυτό το δικαίωμα.
• Αν δεν υπήρχε η τύχη ως κοινά αποδεχτή έννοια, η ιστορία θα ήταν μαγεία. -Μάρξ-
• Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους περισσότερους από εμάς δεν είναι ότι οι στόχοι μας είναι πολύ υψηλοί και δεν τους φτάνουμε, αλλά ότι είναι υπερβολικά χαμηλοί και δεν τους φθάνουμε. -Μιχαήλ Άγγελος-
  

Joan Miró

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει μόνο το φεστιβάλ...!
Έχει και άλλα πολλά μικρά και μεγάλα να προβάλει καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου...
Ένα από αυτά είχα την τιμή και την ευκαιρία να θαυμάσω σήμερα, την έκθεση του Joan Miró του μεγάλου αυτού διεθνούς φήμης και αναγνωρισιμότητας ζωγράφου, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών! (Από 6/9/2009 εώς 5/2/2010)


Βιογραφικά Στοιχεία Καλλιτέχνη:

• Γεννήθηκε στις 2ο Απριλίου του 1983 στη Βαρκελώνη της Ισπανίας.
• Μαζί με τον Πικάσο (με τον οποίο ήταν και καλοί φίλοι) θεωρούνται από τους πατέρες της Μοντέρνας ζωγραφικής.
• Σύμφωνα με τους περισσότερους θαυμαστές του ο Miró δεν ανήκει σε κανένα μεγάλο κίνημα της τέχνης, λόγω του ιδιαίτερου και προσωπικού ύφους στη ζωγραφική του, που τον κάνει τόσο ξεχωριστό! (Αν προσπαθούσαμε παρ' όλα αυτά να τον κατηγοριοποιήσουμε θα λέγαμε ότι πιο πολύ "πλησιάζει" στον Σουρεαλισμό ή Υπερρεαλισμό).
• Ξεχώρισε για την φαινομενική λεπτότητα, σε επίπεδο κι ουδέτερο φόντο, με περιορισμένη γκάμα έντονων χρωμάτων, με έμφαση στο μπλε, κόκκινο, κίτρινο, πράσινο και μαύρο. Επίσης πειραματίστηκε και με άλλα υλικά και φιλοτέχνησε λιθογραφίες, οξυγραφίες, κολάζ, γλυπτά, τοιχογραφίες, κεραμικά και υφάσματα.
• Εντυπωσιακά πολυδιάστατος και παραγωγικός καλλιτέχνης, υπήρξε αφηγητής μυθικών και λυρικών διηγημάτων. Ένας ποιητής της εικόνας, που το ιδίωμα του χαρακτηρίζεται από σημεία και σύμβολα, μεταφορικά πεφωτισμένα και φορτισμένα, που αναδύονται από τα βάθη του υποσυνειδήτου. Τα οράματά του παιγνιώδη κι αλλόκοτα, περιλαμβάνοντας παραμορφωμένες φιγούρες ζώων κι οργανικές φόρμες, καθώς επίσης και παράξενες γεωμετρικές κατασκευές.
• Το 1921, εγκαθίσταται στο Παρίσι, και κάνει παρέα με τους, Tristan Tzara, André Breton, Max Jacob, Ernest Hemingway και Henry Miller.
• Το 1929 παντρεύεται τη Πιλάρ Χουνκόσα, με την οποία αποκτά μια κόρη, τη Ντολόρες.
• Το 1956 μετακομίζει στη Πάλμα της Μαγιόρκα, σ' ένα ατελιέ που έχτισε για εκείνον ο φίλος του Josep Lluís Sert.
• Το 1983, ανήμερα Χριστούγεννα, πεθαίνει στο ατελιέ του στη Μαγιόρκα σε ηλικία 90 ετών.

Περισσότερα: Wikipedia, Περι...γραφής, Μακεδονία, Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών.
Πηγή: Περι...γραφής, Wikipedia.

Από IQ καλά πάμε... (?)

Μμμ... δύσκολο, πολύ δύσκολο να συγκρατήσεις την θέληση σου!
Και εγώ έχω μια ακατανίκητη θέληση να σου τα ψάλλω ένα χεράκι... αλλά συγκρατιέμαι!
Ίσως είναι από τα πράγματα που με ενοχλούν περισσότερο... Δηλαδή να με περνάνε για χαζή!!!
Έχω δυο δράμια μυαλό και καταλαβαίνω...
Οπότε καλύτερα την επόμενη φορά αυτό, να μη το παραθεωρήσεις... 'νταξει;

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σε λέω...!

Ξεκίνησε φίλες και φίλοι!
Κάθε χρόνο και καλύτερο...

Η Θεσσαλονίκη στα καλύτερα της!

Το Πρόγραμμα
Tiff Program

Scusa ma ti chiamo amore

• "Amare è breve, dimenticare è lungo." -Pablo Neruda-
• "Chiunque abbia amato porta una cicatrice." -De Musset-
• "Siamo fatti della stessa sostanza dei sogni." -William Shakespear-
• "Una notte d' amore è un libro letto in meno." -Honore Dé Balzac-
• "E' meglio aver amato, e perso, che non aver mai amato." -Alfred Tennyson-
• "Il vero amore è come i fantasmi, tutti ne parlano ma sono pochi quelli che lo hanno visto davvero." François de La Rochefoucauld

(Frasi dal film)

La storia:
Όταν ο 37χρονος Alex τρακάρει με το πολυτελές τζιπάκι του, το σκουτεράκι της 17χρονης Niki, οι ζωές τους διασταυρώνονται και μπλέκονται σε ένα τρελό ερωτικό κομφούζιο. Εκείνος, έχοντας δοκιμάσει μια απογοήτευση όταν η μνηστή του τον εγκαταλείπει ξαφνικά, ο Alex αναστατώνεται από την παρουσία της έφηβης και σιγά σιγά αρχίζει να την ερωτεύεται. Αν και αρχικά δεν το συνειδητοποιεί, στην πορεία όμως πανικοβάλλεται γιατί τον τρομάζουν τα 20χρόνια που τους χωρίζουν. Εκείνη, βρίσκεται στην τελευταία τάξη του λυκείου. Γεμάτη από τη χαρά της ζωής, γλυκιά, πανέμορφη και αξιαγάπητη, δεν δείχνει να ενοχλείται ιδιαίτερα από την διαφορά ηλικίας τους. Στην ιστορία μπερδεύονται επίσης, οι φίλοι τους, οι γονείς της Niki, οι συνάδελφοι του Alex, ακόμα και η πρώην μνηστή του με τον νυν εραστή της. Ο Alex βρίσκεται αντιμέτωπος με τη λογική του από τη μια, που του λέει πως η διαφορά ηλικίας είναι μεγάλη, και με τα αισθήματά του από την άλλη, που του δείχνουν ξεκάθαρα πως η Niki είναι η γυναίκα της ζωής του. Τελικά, η μνηστή του επιστρέφει, του ζητά συγχώρεση κι εκείνος θα πρέπει πια να πάρει μια απόφαση.


Σκηνοθεσία - Σενάριο: Federico Moccia
Πρωταγωνιστούν: Raoul Bova, Michela Quattrociocche, Luca Angeletti, Riccardo Sardonè
Πηγή: Cinemanews

Γιάννης Σαββιδάκης - Δεν πειράζει

Κεφαλονιά!

Έπεται συνέχεια...

To Be Continued...

27 Νοεμβρίου...

Volare... oOo... cantare... OoOo... nel blu dipinto di blu...

Home Alone

Όχι δεν αναφέρομαι στην χαριτωμένη ταινία (ή μάλλον ταινίες).
Αναφέρομαι στην αφεντιά μου...
Οϊμέ...! H μοίρα και οι συγκυρίες το θέλησαν να μείνω για πρώτη φορά στη ζωή μου για 2 1/2 (προσοχή όχι 9 1/2!) ολόκληρες εβδομάδες ΜΟΝΗ μου!
Από αυτή την πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία έβγαλα κάποια πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα!

Έχουμε λοιπόν και λέμε:
1ον: Δεν μ' αρέσει καθόλου η μοναξιά (καλά αυτό το είχα διαπιστώσει και πρωτύτερα, απλά το επιβεβαίωσα). Και πραγματικά δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που λένε πως απολαμβάνουν τη μοναξιά τους!

2ον: Όταν είμαι μόνη... που ψάχνω αφορμές για να βγω έξω... ακόμα και αν έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα (δες προηγούμενη ανάρτηση).

3ον: Όταν είμαι μόνη μου... βλέπω περισσότερη τηλεόραση (από κει που την είχα "γραμμένη" τώρα την ανοίγω συχνότερα, και καλά "για παρέα", τώρα τι σόι παρέα είναι η τηλεόραση είναι άλλο θέμα...).

4ον: Όταν είμαι μόνη μου... πρήζω συνεχώς τους γύρω μου να κανονίσουμε καμιά βόλτα!

5ον: Όταν είμαι μόνη... ασχολούμαι με τον υπολογιστή (και με το internet) τον ίδιο χρόνο (μη σου πω και λιγότερο) ενώ κανείς θα περίμενε το αντίθετο...

6ον: Όταν είμαι μόνη... τέλος, όπως όλα δείχνουν, διαβάζω λιγότερο... αυτό το τελευταίο βέβαια δεν μπορώ να το καταλάβω... να έχω τον χρόνο και την ησυχία, αλλά... να μην έχω την όρεξη!

Αυτά προς το παρόν...

Απλά είμαι κοινωνικός άνθρωπος και...
... σέλω παλεούλα πειλάζει;

Η καλή μέρα...

... απ' το πρωί φαίνεται! Λέει ο σοφός λαός
Και δεν έχω παρά να συμφωνήσω αν κρίνω απ' την σημερινή!
Είδα τον καιρό βροχερό και ως προνοητικός άνθρωπος πήρα την ομπρελίτσα μου μαζί...
Αλλά εκτός από τη βροχή είχα να αντιμετωπίσω και τον δυνατό αέρα... με αποτέλεσμα η συμπαθέστατη κατά τα άλλα γαλάζια ομπρελίτσα μου να σπάσει και να γίνει μη χειρότερα...
Εντάξει είπα θα τα βγάλω πέρα και χωρίς ομπρέλα... πόσο μπορώ να βραχώ πια;!
Εσύ είσαι που το λες; Έγινα παπί... τα μαλλιά μου έσταζαν και τα ρούχα μου κολλούσαν... αλλά παρ' όλα αυτά η ανόητη ξεροκεφαλιά μου με ωθούσε να συνεχίσω όλες τις δουλείες που είχα βάλει στο μυαλό μου να κάνω (μολονότι είχα το χρονικό περιθώριο να τις τελειώσω και άλλη μέρα... αυτό το άγχος θα με φάει!)
Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω ενόσω καθόμουν στο λεωφορείο ανακουφισμένη έρχεται ο ελεγκτής (πότε δεν είχα πρόβλημα με τους κυρίους καθότι νομοταγής πολίτης που χτυπάει πάντα εισιτήριο :Ρ) και μου ζητάει το εισιτήριο... πάω να του το δώσω και βλέπω πως δεν είναι ακυρωμένο! Τι να του πω του ανθρώπου και να με πιστέψει;
Η αλήθεια είναι πως αυτή τη κίνηση την κάνω πλέον μηχανικά και πως και στην συγκεκριμένη περίπτωση θυμάμαι ότι το χτύπησα! Ευτυχώς έπεσα σε καλό άνθρωπο (πράγμα σπάνιο αν κρίνω από άλλες περιπτώσεις...) με πίστεψε όταν του έδειξα ότι είχα εισιτήριο και ότι προφανώς θα ξέχασα να το ακυρώσω ζαλισμένη από τον κόσμο και τη βροχή (θα τον έπεισαν τα βρεγμένα μου μαλλιά!)... (να 'ναι καλά ο άνθρωπος!)
Έτσι, στο τσακ τη γλίτωσα από το πρόστιμο του ΟΑΣΘ!

Το συμπέρασμα...;
Αν βρέχει καταρρακτωδώς όπως σήμερα και δεν έχεις ομπρέλα... καλύτερα ανέβαλλε ότι έχεις να κάνεις για άλλη μέρα...

Και αν τυχόν έχεις ξεχάσει να χτυπήσεις εισιτήριο στο λεωφορείο... φρόντισε να έχεις βρεγμένα μαλλιά :Ρ

Υ.Γ. Σήμερα με όλα αυτά θυμήθηκα την παροιμία:
"Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται"
(- εναλλακτικός τίτλος ανάρτησης!)