Στου δρόμους της πόλης

...με τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας!

Οδός Ανδρεοπούλου, 25/10/2011 Θεσσαλονίκη

Graffiti Goethe Institut, 25/10/2011 Θεσσαλονίκη

Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; (χωρίς ρε)

Είμαστε η συνισταμένη ανθρώπων. Είμαστε οι ζωές των άλλων. Είμαστε και οι άλλοι. Κανένα ποιητικό παραλήρημα δεν ακολουθεί. Καμιά φροϋδική επεξήγηση. Εκτός κι αν ζούσαμε, πράγματι, μέρες 2004. Τότε που αυτοπροσδιοριζόσουν από το ποιους γνωρίζεις, ποια τηλέφωνα έχεις περασμένα στο καθόλου έξυπνο κινητό σου, τότε που το πρώτο τραπέζι πίστα ήταν αξίωμα. Τα κονέ, οι γνωριμίες, η πληθωρική ατζέντα ήταν η ταυτότητα, το διαβατήριο και το βιβλιάριο κοινωνικής ασφάλισης σε μια χώρα στην οποία το ρουσφέτι δεν ήταν μόνο πολιτική, αλλά και κοινωνική συναλλαγή. Πετάγαμε γαρίφαλα στον Ρέμο κι επειδή εκείνος τα επέστρεφε, όπως επιτάσσει το σαβουάρ βιβρ της νύχτας, την επομένη τον αποκαλούσαμε Αντώνη. Ο διοικητής της Τροχαίας σού έσβηνε την κλήση για παράνομη στάθμευση, τα δημοτικά συμβούλια χορηγούσαν άδειες αναψυκτηρίου σε νονούς της νύχτας, σικέ τροχαία με την ανοχή της ιδιωτικής ασφάλειας αναβάθμιζαν τις με λίζινγκ Mercedes και οι τράπεζες προενέκριναν πιστωτικές κάρτες ακόμα και σε ανθρώπους που δεν είχαν φορολογική ενημερότητα. Οι «άκρες» μας στο ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ, σε όλα τέλος πάντων τα ιδρύματα με ακρωνύμια μας εξασφάλιζαν απαλλαγές και διευκολύνσεις. Οι γνωστοί μας μας άνοιγαν τις πόρτες του Αθηνών Αρένα, της Πολεοδομίας, της εργασίας με μαύρο χρήμα. Κι όταν κάποιος φουκαράς όρθωνε το αδιάφθορο ανάστημά του, η απάντηση σαν καταπέλτης «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» προηγούνταν του επιτόπιου τηλεφωνήματος στην υψηλά ιστάμενη γνωριμία μας, για να λουφάξει ο φουκαράς στη γωνιά του και να μαστιγωθεί που πήγε να κάνει τη δουλειά του.

Τα «χρυσά τηλέφωνα» εξακολουθούν να βρίσκονται στις επαφές μας. Δεν λειτουργούν πλέον, όχι γιατί το σύστημα, σε κρίση αυτοκριτικής, έπαψε να είναι σαθρό, αλλά επειδή κανείς δεν φαίνεται να έχει εξουσία που να μπορεί να ασκήσει. Και τώρα που περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε γνωριμίες για να βολευτεί ο ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια, διαπιστώνουμε πως όλες αυτές οι επαφές ήταν αέρας. Σήμερα από το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» λείπει το «ρε», γιατί είμαστε όλοι γκαρσόνια. Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά τους στρώσαμε το τραπέζι και γίναμε οι σερβιτόροι τους.

Πηγή: ΝΤΕΠΥ ΚΟΥΡΕΛΛΟΥ, FreeSunday Νο.154 (15.10.2011)

Επίκαιρα

"Το πραγματικό κίνητρο της Γερμανίας για να βοηθήσει τους Έλληνες δεν είναι το χρήμα. Είναι η κουλτούρα. Οι Γερμανοί υποφέρουν από εθνική ζήλια. Επί 200 χρόνια αναζητούν το χαμένο κομμάτι της ψυχής τους: το πάθος. Το βρίσκουν συνήθως στον Νότο και ζηλεύουν το χαλαρό πνεύμα και τις ηλιόλουστες ημέρες που απολαμβάνουν οι ανέμελοι Μεσογειακοί τους γείτονες." 

Αμερικάνος συγγραφέας και οικονομολόγος Todd Buchholz

Πηγή: Lifo No.265 (6-12.10.2011)