Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο...

Τι κακό και αυτό, τι προβληματισμός κάθε φορά με το πως θα ξεκινήσω μια καινούρια ανάρτηση! Γιατί ως γνωστόν "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός".

Τέλος πάντων, νιώθω πάλι την ανάγκη να γράψω κάτι, για κάποιον που μπήκε στη ζωή μου τόσο αναπάντεχα, αλλά που την έχει σημαδέψει ανεξίτηλα (σε ελεύθερη μετάφραση την έχει κάνει μαντάρα).

Για σένα λοιπόν, που σε ξέρω τόσο λίγο... Για σένα που έχω αρχίσει να αγαπώ τόσο πολύ!

Για σένα που είσαι ο μοναδικός που μπήκες στον κόπο να διαβάσεις αυτό το παλιό "καταφύγιο" μου... Που νιώθω ότι θες να με γνωρίσεις από άκρη σε άκρη και να φωτίσεις την κάθε σκοτεινή γωνία του μυαλού και της καρδιάς μου.

Για σένα λοιπόν δεν θα μπορούσα να σιγήσω και να μη γράψω κάτι στα απομνημονεύματα μου. Άλλωστε είσαι αξιομνημόνευτος από πολλές απόψεις! 

Πάνω που είχα απελπιστεί, πάνω που το είχα πάρει απόφαση ότι το θέμα "σχέση" δεν είναι για μένα, πάνω που έκανα σχέδια για το μέλλον με μοναδικό παράγοντα τον εαυτό μου... Κάπου εκεί λοιπόν, να σου και εμφανίστηκες!

Και δεν έχω λόγια να εκφράσω το πόσο χαρούμενη με κάνεις, το πόσο όμορφα και ξένοιαστα περνάω την κάθε στιγμή μαζί σου...

Εύχομαι αυτό το συναίσθημα, αυτή η χαρά να κρατήσει για πάντα. Είναι ότι πιο ωραίο έχω νιώσει ποτέ!