Σήμερα αποφάσισα να επιστρέψω στα ιστολογικά μου λημέρια με μια ιστορία. Μπορεί να φανεί σε κάποιους κοινότυπη, αλλά δε με νοιάζει... Εγώ αποφάσισα να την πω ούτως ή άλλως. Στο κάτω κάτω δικό μου το blog και γράφω ότι γουστάρω!
Ας ξεκινήσω λοιπόν... Κάποτε ήταν ένα συμπαθητικό και ονειροπόλο κορίτσι που το λέγαν Πελαγία, όπως λέει και το όνομα της ονειρευόταν συχνά πέλαγα και θάλασσες και αγαπούσε πολύ τα ταξίδια. Αγαπούσε και άλλα όμορφα πράγματα όπως τη μουσική, τα βιβλία, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα των ανθρώπων. Τα αγαπούσε γιατί πίστευε πως μέσω αυτών ξέφευγε έστω και για λίγο από τη μουντή και γκρίζα καθημερινότητα της.
Τα χρόνια περνούσαν όμορφα και ήρεμα για την Πελαγία χωρίς μεγάλες διακυμάνσεις και ανατροπές στην φιλήσυχη ζωή της.
Χρόνο με το χρόνο διαπίστωνε πως αυτή η ησυχία την κούραζε και άρχισε να τη βαριέται και ενδόμυχα ευχόταν ένα βότσαλο να αναταράξει τα ήσυχα νερά της λίμνης της.
Έλα όμως που η πρωταγωνίστρια μας όπως είπαμε και στην αρχή ήταν ονειροπόλα και επιθυμούσε το βότσαλο αυτό που θα τάραζε τα νερά της να ήταν ένας πρίγκιπας με το άσπρο του άλογο (καλά ας ήταν και μαύρο δεν θα κολλήσουμε στα χρώματα τώρα...).
Ήθελε ένα πρίγκιπα σαν το μικρό πρίγκιπα που θα του άρεσαν τα ταξίδια νοερά και πραγματικά και θα την αγαπούσε όπως αγαπούσε ο μικρός πρίγκιπας το τριαντάφυλλο του...
Αυτή η ιδέα του πρίγκιπα κράτησε (ευτυχώς ή δυστυχώς) πολύ λίγο καιρό και η φίλη μας βλέποντας τα δεδομένα της εποχής κατάλαβε πως τον πρίγκιπα μικρό ή μεγάλο θα ήταν μάταιο να τον περιμένει και καλό θα ήταν να αρκεστεί σε κάτι πιο σημερινό και πιο απτό...
Ο χρόνος όμως κυλούσε χωρίς να σταματάει ούτε λεπτό... Ακόμα και κάποιες ελάχιστες φορές που ευχήθηκε μέσα της να σταματήσει και η στιγμή ευτυχίας που ζούσε να παρατεινόταν έστω και λίγο, τίποτα... Αυτός αδυσώπητος συνέχισε τη ροή του.
Δοκίμασε αρκετές φορές είναι η αλήθεια να βρει τον συνταξιδιώτη και συνοδοιπόρο της ζωής της στα μάτια διαφόρων νεαρών... Όμως πάντα έλειπε αυτή η έντονη σπιρτάδα και επιθυμία που κάνει τη ζωή πιο νόστιμη!
Ακόμα και μια φορά που ξεγελάστηκε και για πρώτη φορά ένοιωσε να ταράζονται τα νερά της λίμνης της, τελικά έκανε λάθος... Λάθος συναγερμός. Βλέπεται το πρόβλημα ήταν ότι ενώ αυτή ανοιγόταν στους άλλους και δινόταν με την ελπίδα να έχει κάποια ανταπόδοση, όπως είναι το φυσιολογικό να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις όλη η προσπάθεια της να κρατήσει μια φλόγα ζωντανή έπεφτε στο κενό. Ίσως έφταιγαν τα φεγγάρια που λέει και το τραγούδι... Ίσως πάλι έφταιγαν οι δυνατοί άνεμοι της νέας εποχής που δεν άφηναν καμία φλόγα να διατηρηθεί στις ψυχές των ανθρώπων. Η μόνη φλόγα που θέριευε και θεριεύει ακόμα με κίνδυνο να κάψει τα πάντα είναι αυτή του εγωισμού και της φιλαυτίας.
Μόνο που στις σχέσεις των ανθρώπων δεν χωράει ο εγωισμός και ενώ η Πελαγία από νωρίς ευτυχώς το είχε καταλάβει αυτό κανείς άλλος γύρω της δεν φαινόταν να το είχε καταλάβει!
Περιμένει ακόμα λοιπόν καρτερικά κάποιον που θα ναι πρόθυμος να θυσιάσει το Εγώ του για το Εμείς... Κάποιον που μόλις θα την δει να ξεμακραίνει μετά τα πρώτα σημάδια που προμηνύουν μια νέα απογοήτευση, θα τρέξει να την προλάβει και δεν θα φοβηθεί, δεν θα δειλιάσει, αλλά θα την πείσει πως αξίζει τον κόπο, άλλωστε το τανγκό θέλει δυο... Και το τανγκό είναι μα την αλήθεια πολύ ωραίος χορός, δεν συμφωνείτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου