Στις διαδρομές μου με το λεωφορείο, που πιστέψτε με είναι πολλές... Μου αρέσει να σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά, να βλέπω τα κτίρια, την αρχιτεκτονική τους (τα τελευταία χρόνια ανακάλυψα μ' αυτό τον τρόπο μικρά και μεγάλα αριστουργήματα), τους ανθρώπους που ίσως φαίνονται μέσα σε αυτά, τι κάνουν... Δεν ξέρω ίσως είναι στη φύση του ανθρώπου, όπως είχα διαβάσει σε ένα άρθρο η περιέργεια του ηδονοβλεψία! Σε ένα παράθυρο μια γιαγιά περπατάει στο σαλόνι της με ένα μπαστουνάκι, σε ένα άλλο ένα ζευγάρι τρώει στην κουζίνα, στο άλλο κρέμονται στο χερούλι της ντουλάπας ένα σακάκι και μια γραβάτα και περιμένουν τον ιδιοκτήτη τους για να φορεθούν. Στα περισσότερα αναβοσβήνει το κουτί της τηλεόρασης... Σε μια πόλη ζουν χιλιάδες - εκατομμύρια ψυχές που αναπνέουν, κοιμούνται, τρώνε, στεναχωριούνται, έχουν προβλήματα ίσως μεγαλύτερα από τα δικά μου και τα δικά σου, χαίρονται, σκέφτονται, προβληματίζονται... Και στην τελική παρ' όλα τα καλά ή τα κακά αυτής της ζωής, ζουν. Υπομένουν την δύσκολη καθημερινότητα και παλεύουν για να επιβιώσουν. Κάπου εδώ σ' αφήνω... πρέπει να κατέβω, είμαι στο λεωφορείο και πάλι και με έπιασε μια έντονη επιθυμία να γράψω τα παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου