Μη περιμένεις πια...

Περιμένω να μπει ο Απρίλης... Περιμένω να έρθει το Πάσχα και να φύγει (μιας και ποτέ δεν το έκρυψα, δεν πολύσυμπαθώ αυτή τη γιορτή)... Περιμένω να έρθει το καλοκαίρι... Τι συγκεκριμένο περιμένω όμως, παρ' όλα αυτά, ούτε και εγώ ξέρω! Τα περιμένω όλα, και δεν περιμένω τίποτα...
Είναι μια διαδικασία που υποβάλλω αθέλητα τον εαυτό μου, μόνο και μόνο για να παρηγορηθώ... να παρηγορηθώ ίσως επειδή δεν νιώθω τόσο ικανοποιημένη από το σήμερα... Και όμως σε στιγμές διαύγειας καταλαβαίνω πως δεν έχω λόγους να το κάνω, το σήμερα είναι εξίσου καλό με το χθες και το αύριο... εγώ το επέλεξα, το επιλέγω και πιθανόν να το επιλέγω και στο μέλλον!
Τι με έπιασε πάλι και άρχισα τις αμπελοφιλοσοφίες; Πάνω που ετοιμαζόμουν για τη δουλειά... και μιας και έχω λίγο χρόνο ακόμα τα παράτησα όλα και με έπιασε μια ακατανίκητη επιθυμία να γράψω... Να γράψω αυτό ακριβώς... Περιμένω! Και εδώ είναι που ξαφνικά μου έρχεται στο νου το τραγούδι "μια ζωή περιμένω... μα δεν γίνονται θαύματα..." και πετάγομαι από τον ένα συνειρμό στον άλλο και θυμάμαι το απόφθεγμα... "Ολόκληρος ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, αλλά τα έχουμε τόσο συνηθίσει που τα αποκαλούμε καθημερινότητα." (H.C.Andersen)
Και κάπου εδώ τελειώνω αυτό το δίχως λογική ντελίριο μου...