Ο Antonio, άνεργος εργάτης, βρίσκει επιτέλους δουλειά ως αφισοκολλητής, μοναδική προϋπόθεση για να αναλάβει το πόστο του, είναι να διαθέτει ποδήλατο. Όταν με χίλια ζόρια παίρνει από το ενεχυροδανειστήριο το ποδήλατο του, πέφτει θύμα κλοπής. Μαζί με το γιο του Bruno αναζητά το κλεμμένο ποδήλατο και αναγνωρίζει τυχαία τον κλέφτη, τον οποίο και παίρνει από πίσω στις λαϊκές συνοικίες της Ρώμης, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Απελπισμένος αποφασίζει να κλέψει ένα αφύλακτο ποδήλατο, αλλά την τελευταία στιγμή γίνεται αντιληπτός και τον αναγκάζουν να επιστέψει το ποδήλατο. Συντετριμμένος γυρνά με το γιο του σπίτι ταπεινωμένος.
μια ταινία πιο επίκαιρη παρά ποτέ...
Κριτική
Η πιο σημαντική ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού, η οποία μέσα από το αγωνιώδες 24ωρο ενός άνεργου καταγράφει όλη την ατμόσφαιρα της οικονομικής ανασφάλειας και ένδειας στη μεταπολεμική Ιταλία του 1948, δίνοντας ένα ανθρώπινο δράμα της καθημερινότητας. Ο De Sica μιλά για την ανεργία, αλλά κυρίως για την μοναξιά του ατόμου, που μένει μόνος και αβοήθητος από τον περίγυρο του, γνωρίζοντας μόνο την αδιαφορία και την απανθρωπιά ενός κοινωνικού περιβάλλοντος που ορθώνεται συνθληπτικά σ' αυτόν και την οικογένεια του.
Η αναζήτηση για ένα 24ωρο μέσα σε μια βροχερή Ρώμη ενός χαμένου αντικειμένου, θεωρήθηκε κάτι μοναδικό στα μέχρι τότε δραματουργικά δεδομένα της εποχής.
Η χρήση ερασιτεχνών ηθοποιών, οι λιτοί διάλογοι, η μη προσφυγή σε μελό στοιχεία. προσδίδουν στην ταινία μια σπάνια γνησιότητα, και όχι άδικα συγκαταλέγεται στις 10 σημαντικότερες από καταβολής κινηματογράφου.
Vittorio De Sica (1902-1974)
Ο Vittorio De Sica γεννήθηκε στη Sora (μια περιοχή δίπλα στη Ρώμη), αλλά μεγάλωσε στη Napoli.
Σπούδασε λογιστής, αλλά τον προσέλκυσε ο κόσμος του θεάτρου, οπού σύντομα αναδείχθηκε σε μεγάλη λαική βεντέτα, κάτι που δεν άργησε να συμβεί και στον κινηματογράφο, οπού έγινε δημοφιλής ως πρωταγωνιστής κυρίως αισθηματικών κωμωδιών.
Το 1939, πέρασε στην σκηνοθεσία και σε συνεργασία με τον σπουδαίο σεναριογράφο Cesare Zavattini υπογράφει μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού (Sciuscià - 1946, Ladri di biciclette - 1948, Miracolo a Milano - 1951 κ.α.).
Δεν σταμάτησε όμως ποτέ να παίζει παράλληλα σε δεκάδες ιταλικές κωμωδίες.
Μετά την "Ατιμασμένη" (La ciociara) που χάρισε το Oscar στην αγαπημένη του πρωταγωνίστρια Sophia Loren, κατηγορήθηκε ότι υπέκυψε στις ευκολίες του εμπορικού σινεμά, ωστόσο συνέχισε να προκαλεί εκπλήξεις όπως με το ευαίσθητο "Il giardino dei Finzi Contini ".
Ιταλικός Νεορεαλισμός
Η διαδεδομένη άποψη γύρω από το τι ακριβώς είναι ο Ιταλικός Νεορεαλισμός χαρακτηρίζεται από μία σαφήνεια που ούτε το ίδιο το ρεύμα (αν όντως πρόκειται για ρεύμα), ούτε οι μελετητές του έχουν καταφέρει να επιδείξουν. Αυτό που με δύο κουβέντες θα μπορούσε να περιγραφεί ως το σινεμά της πραγματικότητας, των ερασιτεχνών ηθοποιών, του φυσικού φωτισμού και της ηλιόλουστης Ιταλικής υπαίθρου, δεν κατάφερε ποτέ να αναγνωριστεί ομόφωνα από το σύνολο των "ειδικών". Η αναζήτηση μίας ολοκληρωμένης, κοινά αποδεκτής άποψης γύρω από την πραγματική φύση του ιταλικού σινεμά του '50 και του '60, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για πολλούς, το ερώτημα είναι πολύ πιο σύνθετο. Και ανάγεται στην αληθινή φύση της ίδιας της έβδομης τέχνης.
Περισσότερα για τον Ιταλικό Νεορεαλισμό: avopolis, cinema.
Πηγή: 100 Ταινίες που πρέπει να δείτε Public, Cinemanews.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου