Δεν έχω σκοπό να μιλήσω για την ομώνυμη ταινία (που αναρωτιέμαι γιατί την λατρεύουν όλοι τόσο, εγώ από την πλευρά μου τη βρήκα απλά συμπαθητική).Αλλά για το προσωπικό μου "ημερολόγιο"! Αλήθεια κάποτε συνήθιζα να γράφω και εγώ ημερολόγιο. Ημερολόγιο όχι με την αυστηρή έννοια του όρου αλλά μάλλον με την πιο ευρεία... Με άλλα λόγια κατά διαστήματα και όταν ένιωθα την ανάγκη να μεταφέρω τις σκέψεις μου στο χαρτί, καθόμουν και έγραφα όλα αυτά που με απασχολούσαν. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ένιωθα κάποιου είδους ανακούφιση που διοχέτευα τις σκέψεις μου κάπου. Το αστείο της υπόθεσης είναι όταν πιάνεις να διαβάσεις αυτά που έχεις γράψει στο παρελθόν...
Έχω πολύ καιρό να γράψω στο ημερολόγιο... και αυτό γιατί λίγο πολύ αυτά που σκέφτομαι τα γράφω εδώ, στον παρόν ιστολόγιο. Βέβαια δεν είμαι το ίδιο εκφραστική και αναλυτική, αποφεύγω να αναφέρομαι συγκεκριμένα σε πρόσωπα και γεγονότα... γιατί καλή η εκμυστήρευση αλλά internet είναι αυτό...!
Άλλωστε μ' αρέσει να δημιουργώ στους "όποιους" αναγνώστες αμφιβολίες, το παραδέχομαι!
Ποτέ δεν υπήρξα μυστηριώδης στη ζωή μου, όλα πάντα ήταν "κρυστάλλινα και διαυγή", αλλά δεν φταίω εγώ που προσπαθώ να είμαι προσεκτική σε ότι αφορά τα λεγόμενα μου στο διαδίκτυο...
Είναι και το άλλο... το "Scripta manent", προσωπικά δεν με φοβίζει, αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που τα γράφω... για να "μείνουν"...
Αν μη τι άλλο, ας αφήσω και εγώ κάτι (καλό ή κακό) πίσω μου... κάτι που θα υπάρχει για να με θυμίζει...
Γι' αυτό,
I keep writing...
I keep writing...
4 σχόλια:
"Χμ", που λένε και τα καρτούν! Όλοι στον ίδιο παρονομαστή βρισκόμαστε. Άλλοτε βηματίζουμε άλλοτε σερνόμαστε, ανάλογα με το βάρος του αριθμητή από πάνω μας. Εγώ fish, δεν διαβάζω το παρελθόν μου γιατί ως επί το πλείστον με θλίβει. Ω, ναι!
Πάντως προ internet, δεν ήθελα να βρεί και πολύ περισσότερο να διαβάσει κανείς το ημερολόγιό μου. Τώρα αισθανόμαστε όλοι ασφαλέστεροι ε; Και μετά οικτίρουμε την τεχνολογία που μας προσφέρει τέτοια δώρα. Keep on λοιπόν!
Κατ' αρχήν να σε καλωσορίσω στο ταπεινό μου blogάκι!
Για να μαι ειλικρινής και εμένα τις περισσότερες φορές με θλίβει να διαβάζω το παρελθόν... αλλά προσπαθώ να το "ρίχνω" στην πλάκα...
Όσο για να διαβάσει κανείς τα γραφόμενα μου, ούτε να το διανοηθώ δεν ήθελα και δεν θέλω (τουλάχιστον τα "τότε"). Τώρα φαίνεται να το έχω ξεπεράσει όλο αυτό...
Ακολουθώ μάλλον το ρεύμα και κρύβομαι πίσω από το πλήθος... "Το κάνουν πολλοί" είπα, και έτσι πήρα το θάρρος να το κάνω και εγώ! Είμαι και εγώ μια μικρή φωνούλα στα εκατομμύρια των bloggers που γράφω τις σκέψεις μου και τις αμπελοφιλοσοφίες μου...
Έχεις δίκιο, νιώθεις ασφάλεια όταν είσαι ένας από τους πολλούς...
Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια μοιάζει λίγο συμβατικό... αλλά απ' το τίποτα, καλό είναι κι αυτό.
I Keep Writing λοιπόν!
Να αφήσεις κάτι στον κόσμο που να θυμίζει εσένα...
Πάντως αγαπητή μου ξαδέρφη, εγώ άρχισα να φοβάμαι. Αλήθεια!
Όλο αυτό αυτό το "εγώ δεν φοβάμαι να ανοιχτώ και δεν χρειάζεται να κρύβομαι" τώρα το νοιώθω σαν χέρι βοηθείας στους "κακούς" πώς να με φάνε πιο εύκολα...
Όπου "κακοί", οποιοσδήποτε που ηθελημένα ή όχι μας βλάπτει. Το αποτέλεσμα είναι μάλλον το ίδιο..
Να μη φοβάσαι!
Ίσως είναι που προτιμώ να μη τα βλέπω "αυτά", θα μου πεις τότε εθελοτυφλείς... και θα σου πω πως αυτό που φοβάμαι ειλικρινά περισσότερο είναι μάλλον ο εαυτός μου...!
Στις δικές σου αναρτήσεις συχνά δεν ξέρω πως και τι να σχολιάσω. Συνήθως είναι μεγάλες και περιεκτικότατες, και έτσι δεν ξέρω από που να αρχίσω (τι να πιάσω και τι να αφήσω)!
Γι' αυτό συγχώρα με, αν κατά τα φαινόμενα είμαι απούσα!
Τα φιλιά μου... καλά να περνάς!
Δημοσίευση σχολίου