Δέκα & ένα μεγάλα καλλιτεχνικά κινήματα.

Ρομαντισμός (τέλη 18ου αιώνα)
Ακολούθησε ιστορικά το διαφωτισμό. Χαρακτηριστικό του αποτελεί η έμφαση στη συγκίνηση μέσω της τέχνης.
(Ντελακρουά, Γκόγια, Ζερικό)
Ιμπρεσιονισμός (μέσα 19ου αιώνα)
Ζωντανά χρώματα αποτυπώνουν την άμεση εντύπωση (impression), μιας εικόνας.
(Ντεγκά, Μανέ, Μονέ, Ρενουάρ)
Συμβολισμός (τέλη 19ου αιώνα)
Χωρίς συγκεκριμένη τεχνική, χρησιμοποιούνται εικόνες και αντικείμενα με συμβολική έννοια, μεταφυσική ή θρησκευτική.
(Μορό, Μουνχ)
Ρεαλισμός (τέλη 19ου αιώνα)
Ο Ρεαλιστικός τρόπος απεικόνισης της ζωής, σε αντιδιαστολή με το ρομαντισμό.
(Κουρμπέ, Μανέ, Ντεγκά)
Κυβισμός (αρχές 20ου αιώνα)
Τα αντικείμενα διαχωρίζονται γεωμετρικά σε κομμάτια. Κατόπιν, με αφηρημένο τρόπο, τα διαιρεμένα κομμάτια ανασυνθέτουν τη μορφή.
(Μπρακ, Πικάσο)
Ντανταϊσμός (αρχές 20ου αιώνα)
Κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στη βαρβαρότητα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Χαρακτηρίζεται από εσκεμμένο παραλογισμό.
(Σβίτερς, Ερνστ, Ντισάν)
Σουρεαλισμός (αρχές 20ου αιώνα)
Φαντασία, τρέλα, ασυνείδητο και έλλειψη συγκεκριμένης τεχνικής, πέρα από κάθε αισθητική ή ηθική μέριμνα.
(Ντε Κίρικο, Νταλί, Ερνστ, Ντερέν)
Φοβισμός (αρχές 20ου αιώνα)
Από τα πρώτα επαναστατικά κινήματα, έντονα χρώματα, συχνά σκοτεινά και με έντονες αντιθέσεις.
(Ματίς, Μπρακ, Ντερέν)
Φουτουρισμός (αρχές 20ου αιώνα)
Αντιτάχθηκε στο ρομαντισμό και συνδέθηκε με το φασισμό.
(Μποτσίονι, Καρά, Μπαλά)
Εξπρεσιονισμός (μέσα 20ου αιώνα)
Η τάση παραμόρφωσης της πραγματικότητας σε ένα έργο, αδιαφορώντας για την αντικειμενική αναπαράσταση της.
(Καντίνσκι, Μουνχ, Βαν Γκογκ)
Ποπ αρτ (τέλη δεκαετίας του '50)
Ανάλαφρη διάθεση, μαζική κουλτούρα, αδιαφορία για τα δύσκολα, δυσνόητα ή εγκεφαλικά καλλιτεχνικά θέματα.
(Γουόρχολ, Χόνκει, Λιχτενστάιν)