My Toy Story

Οι γιορτές μας κάνουν όλους λίγο ή πολύ να νιώθουμε πάλι παιδιά... Όμως εγώ φέτος δεν αρκέστηκα μόνο σ' αυτό! Με αφορμή μια βιντεοκασέτα ντοκουμέντο των παιδικών μου χρόνων, που είδαμε οικογενειακώς στο σπίτι, με έπιασε και μια μεγάλη αναπόληση!

Ήμουν και εγώ κάποτε παιδάκι... και κρίνοντας από τις αναμνήσεις και τις κασέτες, ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδάκι!

Πως έφτασα ως εδώ; Πότε έγινα 25 και οσονούπω και 26;

Τα χρόνια περάσαν σαν νερό... ειδικά μετά το πέρας του σχολείου! Σε 1 περίπου χρόνο κλείνω 10 χρόνια που το τελείωσα! Το αστείο είναι πως τώρα τελευταία μου συνέβη αρκετές φορές (πιθανόν λόγω της εμφάνισης μου που δεν μαρτυρά και τόσο τα χρόνια μου), άνθρωποι που δεν με ξέρουν να με ρωτούν "Που είσαι τώρα εσύ; Τι σπουδάζεις;" και εγώ απαντώ με περίσσια υπερηφάνεια "Τώωωρα...; Πάνε 4 χρόνια που τελείωσα το πανεπιστήμιο!" Και ξαφνικά χτυπάει μέσα μου ένα καμπανάκι που μου θυμίζει πως πάει καιρός που ζούσα την "χρυσή περίοδο" της φοιτητικής ζωής!

Ας αφήσω όμως πίσω τον χρόνο και την τρελή πορεία του και ας επικεντρωθώ στο παρελθόν, τότε που ήμουν παιδί...
Θα σας μιλήσω για τα παιχνίδια μου!
Τα πρώτα μου παιχνίδια όπως με διαβεβαιώνουν οι γονείς μου αλλά και από τις λίγες θαμπές εικόνες που έχω στο μυαλό μου ήταν φορτηγάκια και φαγάνες! Ειδικά οι φαγάνες ήταν η μεγάλη μου αδυναμία, τις κοιτούσα πάντα με ένα τεράστιο δέος και τις θεωρούσα σαν ένα μεγάλο τρομερό και μαγικό κατασκεύασμα!
Μετά, με τον καιρό έγινα πιο φυσιολογικό παιδάκι, άφησα τα φορτηγά και τις φαγάνες και έπιασα τις κούκλες! Μια από αυτές οφείλω να παραδεχτώ ήταν και ο αδελφούλης μου, ο οποίος ως μικρότερος και πιο αγαθιάρης αφηνόταν να τον κάνω ότι θέλω... (τούλια, κορδέλες, σάλια, καπέλα... όλα του τα δοκίμασα!)
Όμως στην πραγματικότητα, οι Barbie ήταν οι αγαπημένες μου... ο αριθμός μου διαφεύγει, αλλά σίγουρα ήταν αρκετές!
Κάποια στιγμή ανακάλυψα και τα μικρά μου πόνυ και τα Polly Pocket (τα οποία ήταν πολύ πιο μικροσκοπικά σε σχέση με τα σημερινά, και πραγματικά τα σπιτάκια τους χωρούσαν στην τσέπη σου).
Και πάνω που άρχιζα να βαριέμαι τα υπάρχοντα παιχνίδια μπήκε στη ζωή μας το πρώτο μας βιντεοπαιχνίδι, το θαύμα της Nintendo το Game Boy! Η πρώτη μας κασέτα ήταν μια με τα Στρουμφάκια, μετά ακολούθησε φυσικά ο διασημότερος υδραυλικός του κόσμου ο Super Mario με το αδελφάκι του τον Luigi και το χαριτωμένο δεινοσαυρούλη τους τον Yoshi! Όπως σωστά θα φαντάζεστε, καταναλώθηκαν ώρες επίμονης ενασχόλησης (που τελικά πρώτη η μαμά μου κατάφερε να τερματίσει!!!).
Έτσι κύλησε η παιχνιδιάρικη ζωή μας και τα καθιερωμένα παιχνίδια μπήκαν σε κούτες (ωχ, άρχισα να θυμίζω Toy Story...), ακόμα και το Game Boy εκθρονίστηκε όταν καταφέραμε μετά από πολλά παρακάλια να αποκτήσουμε την υπέρτατη μηχανή, ένα Ηλεκτρονικό Υπολογιστή! Επιτέλους... τα είχαμε καταφέρει, ήταν νομίζω αρχές του 98' και έτσι είχαμε την τύχη να διαθέτουμε και τα καινούρια Windows 98!

Ο υπολογιστής τα πρώτα χρόνια, αποτελούσε κυρίως παιχνιδομηχανή και δευτερευόντως όλα τα υπόλοιπα...
Αυτά λοιπόν ήταν τα παιχνίδια μου... με αυτά μεγάλωσα και αυτά θα έχω να θυμάμαι μια ζωή!

Παιχνίδια = Η χαρά του παιδιού!

Εύχομαι φέτος (παρ' όλες τις δυσκολίες) όλα τα παιδάκια να μπορέσουν να νιώσουν την χαρά ενός καινούριου παιχνιδιού την Πρωτοχρονιά! Μη τους στερήσετε αυτή τη χαρά...

Καλή Χρονιά σε όλους!!!