"Οι αληθινοί φίλοι στις δυσκολίες φαίνονται"
Πόσο αλήθεια είναι αυτό... και ας λέει ο Eco ότι είναι πιο εύκολο να προσποιηθείς μια κατανόηση και παρηγοριά στη δυσκολία παρά να χαρείς με την χαρά του άλλου!
Για ακόμα μια φορά έπεσα έξω όσον αφορά μια φιλία μου...
Βλέπεις δεν αρκεί να είναι ο άλλος καλόκαρδος (βασικό κριτήριο με βάση το οποίο επιλέγω τις φιλίες μου) αλλά να έχει και καλό χαρακτήρα... αυτά τα δύο δεν πάνε απαραιτήτως μαζί, μέχρι τώρα μάλλον σπάνιο φαινόμενο θα το έλεγα!
Δεν μ' αρέσει να κρίνω αυστηρά τους ανθρώπους, γιατί ως γνωστόν ουδείς τέλειος... αλλά πιστεύω πως έχω το δικαίωμα να θυμώνω και να απογοητεύομαι απ' τη στιγμή που πρώτα απ' όλα είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου...
Προσπαθώ να είμαι πραγματικά αντικειμενική κατά το δυνατό πάντα, να μπαίνω στη θέση του άλλου και να κοιτάω τα πράγματα και απ' την δική του οπτική γωνία! Αυτό το τελευταίο πολλές φορές με φθείρει γιατί τελικά δικαιολογώ και συγχωρώ περισσότερα στους άλλους παρά στον εαυτό μου.
Μα κουράστηκα πια...! Κουράστηκα να μπαίνω μονίμως εγώ στη θέση των άλλων, ας μπει επιτέλους και κάποιος στη θέση τη δική μου... ή έστω ας γίνει λίγο παραπάνω υπομονετικός-συγχωρητικός στις παραξενιές μου και στα λάθη μου...
Τι σόι φιλία είναι αυτή που στη πρώτη δυσκολία, στο πρώτο μου λάθος (το παραδέχομαι), λακίζεις, με αγνοείς επιδεικτικά και μιλάς άσχημα πίσω από την πλάτη μου...;
Το έχω δει πολλές φορές το έργο και το βαρέθηκα, μου θυμίζει κυκλοθυμικές φιλίες απ' τα χρόνια της εφηβείας, τότε έδινα ευκαιρίες και προσπαθούσα να διορθώσω τα πράγματα...
Τώρα εδώ που έχω φτάσει ξέρω να κρίνω αν αξίζει το κόπο να δώσω ευκαιρίες και να προσπαθήσω, και πίστεψε με χωρίς να θέλω να φανώ σκληρή, πιστεύω πως δεν αξίζει...
Γι' αυτό τα αφήνω όλα πίσω μου και προχωράω με το βλέμμα μπροστά στις νέες ευκαιρίες και προκλήσεις που σιγά-σιγά εμφανίζονται στο δρόμο μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου