Λοιπόν τελικά το έχει ο μήνας... πόσες φορές είπα στον εαυτό μου να κάτσω και να γράψω κάτι και πόσες ακόμα το ανέβαλλα για την επόμενη μέρα.
Ο Σεπτέμβρης ομολογουμένως είναι ένας δύσκολος μήνας... όσο είμαστε ακόμα μικροί είναι ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία και τελειώνουν οι χαρούμενες και ξένοιαστες μέρες των διακοπών, μετέπειτα όταν μεγαλώνουμε και σπουδάζουμε πάλι έρχεται αυτός ο δύσκολος Σεπτέμβρης που ξεκινάνε οι εξετάσεις και το διάβασμα... και τέλος ακόμα και όταν έχουν τελειώσει όλα αυτά με τις σπουδές, ο Σεπτέμβρης σηματοδοτεί πάντα την αρχή μιας νέας περιόδου...
Γενικά νομίζω πως ο Σεπτέμβρης αντιπροσωπεύει όλα αυτά που δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε όσο διανύουμε το καλοκαίρι γιατί με το που μπαίνει αρχίζουμε να οργανώνουμε και να προγραμματίζουμε το πλάνο όλου του χειμώνα, ακόμα και αν δεν έχουμε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μας, τα πράγματα μόλις μπει ο Σεπτέμβριος δείχνουν από μόνα τους να παίρνουν το δικό τους δρόμο και να μπαίνουν σε έναν ρου.
4 σχόλια:
Είναι αλήθεια αυτό. Ο Σεπτέμβρης πάντα μας επαναφέρει σε μια καθημερινότητα "υποχρεώσεων".
Πάντως απ' την πλευρά μου προσπαθώ να
τον απολαμβάνω όσο πιο πολύ μπορώ. Γιατί το Καλοκαίρι των μαζικών συμπεριφορών τείνει να φθίνει το νόημα των πραγμάτων, το οποίο βρίσκεται εκεί στο βάθος του.
Προσωπικά κάθε Κυριακή απολαμβάνω τρέχοντας μια χιλιόμετρη διαδρομή απ' το Φάληρο ως τον Άλιμο. Εκεί τον Ιούλιο δε μπορείς ούτε να περπατήσεις καλά-καλά. Το μέρος γίνεται ασφυκτικό, ακόμα και η φυσική γοητεία μες στην καταναλωτική μανία του ανθρώπινου είδους χανεται. Τώρα, τον Σεπτέμβρη των ωραίων βροχών, απόλαυσα το τοπίο όσο ποτέ άλλοτε. Γιατί ήταν σχεδόν ερημικό. Και όσοι βρίσκονταν εκεί μέσω της διακριτικής τους παρουσίας πρόσθεταν μια "ασυνήθιστη" γοητεία.
Το αναφέρω ως παράδειγμα γιατί γενικά το παρατηρώ σε ποίκιλες δραστηριότητες της καθημερινότητας μου. (θάλασσα, καφετέριες κλπ)
Την καλησπέρα μου όπως και να 'χει... Και να μας γράφεις συχνότερα!:)
Το ότι είναι δύσκολος ο Σεπτέμβρης δεν αφαιρεί τίποτα από την γοητεία του... αλώστε είμαι της άποψης πως κάθε εποχή του χρόνου έχει τη γοητεία της και σίγουρα έχει αυτό το κάτι διαφορετικό που μπορεί να σου προσφέρει...
Μπορεί να διαμαρτυρήθηκα μερικές φορές μέσα στις δύο τελευταίες βροχερές εβδομάδες που πέρασαν, για τον καιρό... αλλά υπήρξαν και στιγμές που ενδόμυχα απολάμβανα την βροχή...
Ώρες ώρες νομίζω πως μας λείπει ο χρόνος και η διάθεση να εκτιμήσουμε τα καθημερινά "θαύματα" που μας προσφέρει η καθημερινότητα... γιατί απλά βυθιζόμαστε στην έννοια και την αίσθηση της ρουτίνας...
Ευχαριστώ για το σχολιό σου, υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να γράφω συχνότερα...!
Περι Σεπτεμβριου λοιπον ο λογος...
Παρολο που ο Σεπτεμβης ειναι διαδοχος του καλοκαιριου ποτε δεν αισθανθηκα μελαγχολια. Ουτε σαν μαθητης ουτε σαν φοιτητης. (Με τιποτα δε συγκρινονται οι μερες του Αι-Γιαννη και η Κυριακη του Θωμα που σηματοδοτουσαν την τελευταια μερα των Χριστουγεννιατικων και Πασχαλινων διακοπων αντιστοιχα-θυμαστε? Εμενα ηταν οι χειροτερες μου)
Φετος ειπα επιτηδες πολλες φορες την ευχη "καλο χειμωνα" για να δω τις αντιδρασεις. Τα αποτελεσματα λιγο-πολυ αναμενομενα: ειμαστε ανθρωποι του καλοκαιριου.
Ωστοσο, διαπιστωνω οτι εγω ειμαι του φθινοπωρου (η μηπως του χειμωνα?) Ειδομεν...
George
Κοίτα σε αυτό μάλλον έχεις ένα δίκιο, στις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα λυπόμουν περισσότερο όταν τελείωναν... ίσως λόγω τις περιορισμένης τους διάρκειας.
Προς το τέλος μάλιστα του καλοκαιριού και αφού είχα χορτάσει παιχνίδι και ξενοιασία με έπιανε μια νοσταλγία για το σχολείο, ίσως και καρτερία... περίμενα να ανοίξουν πάλι να δω τους συμμαθητές μου, να αισθανθώ την μυρωδιά των καινούριων μου βιβλίων και τετραδίων... τώρα όλα αυτά μπορώ να τα έχω στο μυαλό μου μόνο ως αναμνήσεις...
Τα λέμε George, ευχαριστώ που με επισκέπτεσαι!
Δημοσίευση σχολίου